College van Beroep voor het bedrijfsleven, 08-06-2021, ECLI:NL:CBB:2021:594, 20/983

1. Het wettelijk kader is opgenomen in de bijlage, die deel uitmaakt van deze uitspraak. Aanleiding van deze procedure

2. Appellante heeft een aanvraag ingediend voor een subsidie op grond van de TVL.

3. Verweerder is bij de verlening van de subsidie uitgegaan van de omzet in de referentieperiode van april tot en met september 2019. In reactie op het bezwaar van appellante heeft verweerder zich op het standpunt gesteld dat de TVL geen mogelijkheid biedt om af te wijken van deze referentieperiode.

4. Appellante stelt dat verweerder ten onrechte geen gehoor heeft gegeven aan haar verzoek om een andere referentieperiode te hanteren. [naam 2] heeft in februari 2019 een ongeluk gehad tijdens werkzaamheden aan de attractie, waardoor zij tot half april op krukken heeft gelopen. [naam 1] heeft op 28 maart 2019 een hartstilstand gehad, waarna hij een openhartoperatie heeft ondergaan. Door deze omstandigheden heeft appellante in 2019 maar aan 19 kermissen kunnen deelnemen, terwijl zij normaal gesproken aan (gemiddeld) 26 kermissen per jaar deelneemt. De omzet van 2019 geeft dus geen reëel beeld van de gebruikelijke omzet van het bedrijf. Appellante stelt dat verweerder dezelfde periode in 2018, of een gemiddelde van een aantal voorafgaande jaren, als referentieperiode had moeten hanteren.Standpunt verweerder

5. Tijdens de zitting heeft verweerder verwezen naar zijn brief aan de Tweede Kamer van 26 februari 2021 (Kamerstukken II, 2020/21, 35 420, nr. 233). Uit deze brief blijkt dat verweerder, met toepassing van artikel 3:4, tweede lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), individuele zaken opnieuw beoordeelt en in bijzondere gevallen toch een afwijkend besluit neemt. Het gaat dan om zeer uitzonderlijke gevallen waarin het besluit onevenredig nadelig zou uitpakken. Als voorbeeld wordt in de brief genoemd een onderneming die in de referentieperiode te maken heeft gehad met brand, ernstige ziekte of een overlijden in de directe omgeving, waardoor deze geen referentieomzet heeft en daarom niet in aanmerking komt voor de subsidie. Verweerder erkent dat appellante te maken heeft gehad met bijzondere omstandigheden waardoor zij in 2019 minder omzet heeft gedraaid dan de jaren daarvoor, maar stelt zich op het standpunt dat het verschil niet zo groot is dat sprake is van onevenredig nadeel. Verweerder heeft daarom geen aanleiding gezien appellante een hogere subsidie toe te kennen. Beoordeling door het College

6. Verweerder heeft er terecht op gewezen dat de TVL geen mogelijkheid biedt om af te wijken van de referentieperiode van (een gemiddelde van een deel van) het tweede kalenderkwartaal van 2019 en het derde kalenderkwartaal van 2019, zoals geregeld in artikel 3, tweede lid, van de TVL. De regelgever heeft geen hardheidsclausule in de TVL opgenomen. Het doel van de TVL is om te voorkomen dat getroffen ondernemingen in de problemen komen door omzetverlies. Omdat er heel veel aanvragen zijn ingediend, is de uitvoering zo ingericht dat zo veel mogelijk ondernemers zo snel mogelijk een voorschot krijgen uitgekeerd. Om te zorgen dat de TVL uitvoerbaar blijft, maakt verweerder alleen in zeer bijzondere gevallen een uitzondering. Het College vindt dat niet onredelijk.

7. Naar het oordeel van het College heeft verweerder in de door appellante aangevoerde omstandigheden geen aanleiding hoeven zien om op dit punt af te wijken van de TVL. Daarbij betrekt het College dat appellante in de referentieperiode weliswaar te maken heeft gehad met buitengewoon vervelende omstandigheden, maar wel omzet heeft behaald. Uit de stukken blijkt dat de omzet in de referentieperiode ongeveer 20% lager was dan in dezelfde periode in 2018. Verweerder heeft zich dan ook in redelijkheid op het standpunt kunnen stellen dat geen sprake is van een zeer uitzonderlijk geval waarin het besluit onevenredig nadelig zou uitpakken.

8. Het beroep is ongegrond.

9. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.