Centrale Raad van Beroep, 20-07-2001, ECLI:NL:CRVB:2001:AL1450 AE4768, 99/2655 WAO

99/2655 WAO

U I T S P R A A K

in het geding tussen:

het Landelijk instituut sociale verzekeringen, appellant,

en

[gedaagde], gevestigd te [Y.], gedaagde.

[verzekerde], wonende te [woonplaats], hierna te noemen: verzekerde, heeft als partij aan het geding deelgenomen.

I. ONTSTAAN EN LOOP VAN HET GEDING

Bij besluit van 25 maart 1998 (hierna: het bestreden besluit) heeft appellant het bezwaar van verzekerde, die als 1e assistent accountant werkzaam was bij gedaagde, tegen zijn besluit van 20 oktober 1997 ongegrond verklaard. Bij laatstgenoemd besluit had appellant geweigerd de aan verzekerde ingevolge de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO) toegekende uitkering, die laatstelijk werd berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 15 tot 25%, met ingang van 4 weken na 20 mei 1997 te herzien op de grond dat de per die datum toegenomen arbeidsongeschiktheid van verzekerde niet is voortgekomen uit dezelfde oorzaak als die waarvoor hij reeds uitkering ontving.

De Arrondissementsrechtbank te Assen heeft bij uitspraak van 16 maart 1999 het beroep van gedaagde tegen het bestreden besluit gegrond verklaard, dat besluit vernietigd en bepaald dat verzekerde met ingang van 18 juni 1997 recht op uitkering ingevolge de WAO heeft naar een arbeidsongeschiktheidspercentage van 80 tot 100 en dat deze uitspraak in de plaats treedt van het vernietigde besluit.

Appellant heeft op bij aanvullend beroepschrift (met bijlagen) van 30 juni 1999 aangevoerde gronden tegen die uitspraak hoger beroep ingesteld.

Desgevraagd heeft verzekerde, die als partij aan het geding voor de rechtbank had deelgenomen, te kennen gegeven ook als partij aan dit geding te willen deelnemen, heeft hij er in toegestemd dat zijn medische gegevens ter kennis worden gebracht van gedaagde en heeft hij zijn standpunt kort toegelicht.

Namens gedaagde heeft mr. E. Sportel, advocaat te Emmen, een verweerschrift d.d. 28 september 1999 ingediend.

Het geding is met gesloten deuren behandeld ter zitting van de Raad, gehouden op 27 april 2001, waar appellant zich heeft doen vertegenwoordigen door mr. K.B. van Someren, werkzaam bij Gak Nederland B.V., als zijn gemachtigde, en waar gedaagde met voorafgaand bericht niet is verschenen. Ook verzekerde is niet ter zitting verschenen.

II. MOTIVERING

De Raad neemt als vaststaand aan de feiten en omstandigheden die als zodanig zijn vermeld in rubriek IIb van de aangevallen uitspraak.

In dit geding ligt, gelet op hetgeen door appellant in hoger beroep is aangevoerd, de vraag ter beantwoording voor of appellant zich bij het bestreden besluit terecht op het standpunt heeft gesteld dat niet is voldaan aan de in artikel 39a, eerste lid, van de WAO gestelde voorwaarde voor het herzien van de aan verzekerde toegekende uitkering zodra de toename van diens arbeidsongeschiktheid onafgebroken vier weken heeft geduurd. Aan bedoelde voorwaarde wordt voldaan als de toegenomen arbeidsongeschiktheid voortkomt uit dezelfde oorzaak als de arbeidsongeschiktheid ter zake waarvan uitkering wordt genoten.

De rechtbank heeft deze vraag ontkennend beantwoord en daartoe in de eerste plaats overwogen dat in het kader van de toepassing van artikel 39a, eerste lid, van de WAO niet dient te worden bezien of de toegenomen arbeidsongeschiktheid per 20 mei 1997 van verzekerde voortkomt uit dezelfde oorzaak als de arbeidsongeschiktheid welke per 20 november 1995 tot toekenning van de uitkering krachtens de WAO heeft geleid, maar dat dient te worden bezien of de per 20 mei 1997 toegenomen arbeidsongeschiktheid voortkomt uit dezelfde oorzaak als de arbeidsongeschiktheid welke bestond voorafgaande aan 1 maart 1997, de dag met ingang waarvan de mate van verzekerdes arbeidsongeschiktheid laatstelijk door appellant neerwaarts is herzien. In de tweede plaats heeft de rechtbank geoordeeld dat verzekerde reeds op de dag voorafgaande aan de herziening van de uitkering krachtens de WAO per 1 maart 1997 leed aan een geheel van afwijkingen dat tot het hartinfarct op 20 mei 1997 heeft gevoerd. Hoewel de rechtbank van oordeel is dat niet met zekerheid kan worden gezegd dat het geheel van afwijkingen, reeds aanwezig voor 1 maart 1997, tot arbeidsongeschiktheid leidde, is zij van oordeel, gelet op de strekking van artikel 39a van de WAO, dat die onzekerheid niet voor rekening van verzekerde en gedaagde mag worden gelaten.

Gedaagde heeft zich in zijn verweerschrift - kort gezegd - gesteld achter het oordeel van de rechtbank in de aangevallen uitspraak.

Anders dan de rechtbank beantwoordt de Raad de in dit geding aan de orde zijnde vraag bevestigend. Met appellant ziet de Raad in de voorhanden zijnde medische gegevens voldoende steun voor het oordeel dat de toename van verzekerdes arbeidsongeschiktheid, het door hem op 20 mei 1997 doorgemaakte hartinfarct, niet voortkomt uit dezelfde oorzaak als de arbeidsongeschiktheid ter zake waarvan verzekerde op 28 februari 1997 reeds uitkering genoot. Hetgeen van de zijde van gedaagde ter zake van de gezondheidstoestand van verzekerde op en voorafgaande aan 28 februari 1997 is opgemerkt, vermag de Raad niet tot een andersluidend oordeel te brengen. De omstandigheid dat verzekerde te kennen heeft gegeven reeds enige weken voorafgaande aan 20 mei 1997 pijn op de borst te hebben ervaren, acht de Raad onvoldoende om aan te nemen dat de arbeidsongeschiktheid van verzekerde op 28 februari 1997 reeds mede door hartklachten werd veroorzaakt.

Gelet op het hierboven overwogene treft het hoger beroep doel, dient de aangevallen uitspraak te worden vernietigd en het inleidende beroep alsnog ongegrond te worden verklaard.

De Raad ziet geen termen voor toepassing van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

III. BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep,

Recht doende:

Aldus gegeven door mr. H. Bolt als voorzitter en mr. G. van der Wiel en mr. T.L. de Vries als leden, in tegenwoordigheid van mr. P.E. Broekman als griffier en uitgesproken in het openbaar op 20 juli 2001.

(get.) H.Bolt.

(get.) P.E. Broekman.

CVG+K