Centrale Raad van Beroep, 11-03-2003, AF7879, 01/5132 WAO

01/5132 WAO

U I T S P R A A K

in het geding tussen:

[appellant], wonende te [woonplaats], appellant,

en

de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen, gedaagde.

I. ONTSTAAN EN LOOP VAN HET GEDING

Met ingang van 1 januari 2002 is de Wet structuur uitvoeringsorganisatie werk en inkomen in werking getreden. Ingevolge de Invoeringswet Wet structuur uitvoeringsorganisatie werk en inkomen treedt in dit geding de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (Uwv) in de plaats van het Landelijk instituut sociale verzekeringen (Lisv). In deze uitspraak wordt onder gedaagde tevens verstaan het Lisv.

Bij besluit van 29 oktober 1999 heeft gedaagde geweigerd appellant na afloop van de op 6 juni 1999 verstreken wachttijd in aanmerking te brengen voor een uitkering ingevolge de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO), onder overweging dat hij minder dan 15% arbeidsongeschikt was.

Namens appellant heeft mr. J.M.M. Brouwer, advocaat te 's-Gravenhage, tegen dit besluit bezwaar gemaakt.

Bij besluit van 8 maart 2000, hierna: het bestreden besluit, heeft gedaagde dit bezwaar ongegrond verklaard.

De rechtbank 's-Gravenhage heeft bij uitspraak van 17 augustus 2001 het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

Namens appellant is mr. Brouwer, voornoemd, op bij aanvullend beroepschrift uiteengezette gronden, van die uitspraak in hoger beroep gekomen.

Gedaagde heeft een verweerschrift ingediend.

Desgevraagd heeft gedaagde bij brief van 12 maart 2001 nadere informatie verstrekt.

Na de behandeling van het geding ter zitting van de Raad is gebleken dat het onderzoek niet volledig is geweest, in verband waarmee de Raad heeft besloten het onderzoek te heropenen.

Desgevraagd hebben partijen toestemming gegeven de nadere behandeling van het geding ter zitting van de Raad achterwege te laten.

II. MOTIVERING

Gelet op de vanwege partijen gegeven toestemming daartoe heeft de Raad bepaald dat het onderzoek ter nadere zitting achterwege blijft en het onderzoek gesloten.

Appellant, laatstelijk werkzaam als kabeltrekker, is op 8 juni 1998 uitgevallen wegens long- en buikklachten. Hij heeft een op 5 februari 1999 gedateerde aanvraag ter verkrijging van een uitkering ingevolge de WAO ingediend.

Gedaagde heeft vervolgens een verzekeringsgeneeskundig onderzoek doen instellen. Blijkens de rapportage van verzekeringsarts S.P.Sengkerij van 13 april 1999 wordt appellant met name op energetisch gebied beperkt belastbaar geacht. In het belastbaarheidspatroon zijn (onder meer) beperkingen aangenomen ten aanzien van traplopen, klimmen en klauteren, knielen, kruipen, hurken en tillen. Ook dient volgens de verzekeringsarts rekening gehouden te worden met stofarme omstandigheden en dient piekbelasting te worden vermeden.

Omdat het onderzoek naar het recht op uitkering nog niet was afgerond, heeft gedaagde bij besluit van 21 juli 1999 appellant op grond van artikel 50, tweede lid, van de WAO met ingang van 7 juni 1999 een voorschot toegekend, berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 80 tot 100%.

Aan de hand van het voor appellant door verzekeringsarts Sengkerij opgestelde belastbaarheidspatroon heeft arbeidsdeskundige A. van Dam op 6 oktober 1999 functies geselecteerd en de mate van arbeidsongeschiktheid berekend op 0,3%. Bij brief van 25 oktober 1999 heeft gedaagde appellant geïnformeerd omtrent de uitkomst van de schatting.

Vervolgens heeft gedaagde het besluit van 29 oktober 1999 genomen, waarbij gedaagde heeft geweigerd appellant na afloop van de wachttijd op 6 juni 1999 in aanmerking te brengen voor een uitkering ingevolge de WAO. Dit besluit berust op het standpunt dat appellant op 7 juni 1999, de in geding zijnde datum, weliswaar beperkingen ondervond bij het verrichten van arbeid, maar dat hij met inachtneming van die beperkingen geschikt was voor werkzaamheden, verbonden aan de door de arbeidsdeskundige geselecteerde functies.

In bezwaar is namens appellant aangevoerd dat (met name) zijn longklachten door de verzekeringsarts zijn onderschat en dat hij niet in staat is fulltime werkzaamheden te verrichten. Naar het oordeel van appellant is daarbij een aantal van de geselecteerde functies, zoals bijvoorbeeld die van steksteker en coupeur, niet passend vanwege zijn longklachten. Betoogd is verder dat gedaagde niet met terugwerkende kracht (alsnog) een uitkering per 7 juni 1999 kan weigeren, omdat het geheel aan gedaagde te wijten is dat niet tijdig is beslist. Appellant is door deze handelwijze benadeeld, omdat hij zich (onder meer) niet (tijdig) op passende werkzaamheden heeft kunnen oriënteren.

Bezwaarverzekeringsarts E. Schoonderwoerd is, nadat hij appellant heeft onderzocht, in zijn rapport van 31 januari 2000 tot de conclusie gekomen dat het belastbaarheidspatroon zoals opgesteld door de primaire verzekeringsarts een juiste weergave is van appellants beperkingen. Vervolgens heeft gedaagde het bestreden besluit genomen.

De rechtbank heeft bij de in rubriek I genoemde uitspraak als haar oordeel te kennen gegeven dat de medische en arbeidskundige grondslag van de besluitvorming van gedaagde de rechterlijke toetsing kunnen doorstaan. Ten aanzien van appellants grief dat de uitkering hem niet met terugwerkende kracht kon worden geweigerd heeft de rechtbank overwogen dat de zogenaamde aanzegjurisprudentie en uitlooptermijnen niet van toepassing zijn bij een beoordeling per einde wachttijd en dat de (eventuele) terugvordering van de aan appellant verstrekte voorschotten buiten het bestek van het onderhavige geding valt.

Appellant heeft in hoger beroep in wezen de in eerdere instanties aangevoerde grieven herhaald. Samengevat acht hij de bij hem vastgestelde beperkingen voor het verrichten van arbeid onderschat door gedaagde en is hij verder van oordeel dat hij vanwege die beperkingen niet in staat is fulltime werkzaamheden te verrichten. Daarnaast maakt appellant bezwaar tegen de werkwijze van gedaagde om -na een voorschot te hebben verstrekt naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 80 tot 100%- eerst ruim vier maanden na de hier aan de orde zijnde datum te beslissen omtrent zijn aanspraken ingevolge de WAO.

De Raad oordeelt als volgt.

Wat betreft het medisch aspect van de onderhavige beoordeling overweegt de Raad dat de gedingstukken geen steun bieden voor het standpunt van appellant dat zijn belastbaarheid door gedaagde is overschat.

De Raad heeft hierbij in aanmerking genomen dat de zienswijze van de verzekeringsarts en de bezwaarverzekeringsarts berust op eigen onderzoek door deze artsen van appellant en op kennisname van de op appellant betrekking hebbende medische gegevens. De Raad acht hierbij van belang dat -blijkens zijn brief, gedateerd 6 (en 16) juni 2000- appellants huisarts C.J. van Albada zich (grotendeels) kan verenigen met het door de verzekeringsarts opgestelde belastbaarheidspatroon.

De Raad voegt hier nog aan toe dat van de zijde van appellant geen gegevens in het geding zijn gebracht waaruit zou kunnen worden afgeleid dat de verzekeringsartsen een onjuist beeld van appellants belastbaarheid op de datum in geding hebben gehad. Met betrekking tot de zijdens appellant in eerste aanleg overgelegde brief van 24 maart 2000 van behandelend longarts dr. A.C. Roldaan merkt de Raad op dat dit een verslag behelst van een op 14 maart 2000 gehouden longfunctie-onderzoek, dat geen nieuw licht werpt op appellants beperkingen op de hier in geding zijnde datum 7 juni 1999.

De Raad heeft dan ook geen aanleiding gevonden een medisch onderzoek te gelasten, zoals zijdens appellant is verzocht. In het algemeen gaat de Raad slechts daartoe over indien de gedingstukken dan wel de door of namens betrokkene aangedragen gegevens reden geven voor twijfel aan de juistheid van de vastgestelde beperkingen. Uit het hiervoor overwogene vloeit voort dat een zodanige situatie hier niet aan de orde is.

De Raad is, het geheel van de gedingstukken overziende en gelet op het verhandelde ter zitting, van oordeel dat het bestreden besluit op een juiste medische en arbeidskundige grondslag berust.

Ten slotte heeft appellant naar voren gebracht dat gedaagde hem bij het bestreden besluit ten onrechte met terugwerkende kracht per 7 juni 1999 een uitkering ingevolge de WAO heeft geweigerd. Appellant stelt zich in dit verband op het standpunt dat gedaagde -zonder dat appellant dienaangaande een verwijt kan worden gemaakt- (onnodig) lang heeft gedraald alvorens een besluit te nemen omtrent appellants recht op uitkering ingevolge de WAO. Ten gevolge van dit niet-tijdig beslissen heeft appellant (onder andere) geen gebruik kunnen maken van reïntegratiemogelijkheden, heeft hij zich niet eerder op de arbeidsmarkt kunnen oriënteren en -zo is ter zitting van de Raad nog aangevoerd- wordt appellant geconfronteerd met een terugvorderbaar voorschot dat onnodig hoog is opgelopen.

De Raad overweegt dat uit gedaagdes beleid, als neergelegd in het laatstgenoemde Besluit en welk beleid door de Raad niet onaanvaardbaar wordt geacht, naar voren komt dat in een geval als het onderhavige alleen dan vóór einde wachttijd een aanzegging of beslissing omtrent het resultaat van de arbeidsongeschiktheidsbeoordeling aan betrokkene wordt uitgebracht indien deze beoordeling zowel wat het medische als wat het arbeidskundig aspect daarvan betreft geheel tot afronding is gekomen en dat, indien gedaagde daarin niet slaagt, een beslissing omtrent (al dan niet) toekenning van een voorschot dient te worden genomen.

Het bestreden besluit, waarbij ten onrechte geen uitdrukkelijke beslissing is genomen op de in het bezwaar opgenomen grief dat het besluit te laat is genomen, maar waarbij het primaire besluit zonder meer is gehandhaafd, kan dan ook in zoverre in rechte geen stand houden. Bedoelde grief had tot een gedeeltelijke gegrondverklaring van het bezwaar moeten leiden. Ook de aangevallen uitspraak waarbij appellants beroep ongegrond is verklaard komt in zoverre voor vernietiging in aanmerking.

De Raad ziet aanleiding om, doende wat de rechtbank had behoren te doen, zelf in de zaak te voorzien als onder III aangegeven.

De Raad acht voorts termen aanwezig om op grond van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht het Uwv te veroordelen in de proceskosten van appellant in beroep en in hoger beroep.

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen alsmede op het bepaalde in de artikelen 24 en 25, eerste lid van de Beroepswet, stelt de Raad ten slotte vast dat het door appellant zowel in eerste aanleg als in hoger beroep betaalde griffierecht door het Uwv dient te worden vergoed.

De Raad beslist als volgt.

III. BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep,

Recht doende:

Aldus gegeven door mr. J.W. Schuttel als voorzitter en mr. H.J. Simon en mr. C.W.J. Schoor als leden, in tegenwoordigheid van J.W. Engelhart als griffier en uitgesproken in het openbaar op 11 maart 2003.

(get.) J.W. Schuttel.

(get.) J.W. Engelhart.