Centrale Raad van Beroep, 06-06-2003, AH8607, 00/5368 ANW

Het geding is behandeld ter zitting van de Raad op 25 april 2003, waar voor appellante is verschenen haar zoon, [naam zoon], terwijl voor gedaagde is verschenen

mr. P.C.J. van de Nes, werkzaam bij de Sociale verzekeringsbank.

Onder de gedingstukken bevindt zich een kopie van het verslag van een ter zake namens gedaagde in Marokko ingesteld onderzoek. Daarbij zijn ook kopieën van diverse officiële stukken gevoegd, waaronder een trouwakte van [naam echtgenoot] en [naam tweede weduwe] (huwelijksdatum 23 september 1993), de echtscheidingsakte (datum scheiding

2 januari 1996) en de akte van hertrouw (datum hertrouw 2 mei 1996).

Bij besluit van 2 juni 1999 heeft gedaagde appellantes bezwaar ongegrond verklaard. Uit het in Marokko ingestelde onderzoek is gebleken dat [naam tweede weduwe] op 2 mei 1996 met [naam echtgenoot] is hertrouwd. Nu gedaagde beschikt over een huwelijksakte uit Marokko, gaat hij er voorshands van uit dat er naar Marokkaans recht sprake is van een geldig huwelijk. Dat brengt, in samenhang met het bepaalde in artikel 23 van het Verdrag en artikel 28 van het Administratief Akkoord, volgens gedaagde mee dat het nabestaandenpensioen tussen appellante en [naam tweede weduwe] moet worden verdeeld, aldus gedaagde.

In beroep is namens appellante onder meer aangevoerd dat als er al sprake is van een tweede huwelijk, dit huwelijk in Nederland niet kan worden erkend. Er is immers, aldus de gemachtigde, sprake van strijd met de Nederlandse openbare orde. De Nederlands rechtsorde verzet zich tegen een bigaam huwelijk. Verder wordt als grief naar voren gebracht dat appellante ten onrechte in bezwaar niet in de gelegenheid is gesteld te worden gehoord.

In verweer wordt, naar aanleiding van appellantes grief dat zij geen toestemming heeft gegeven voor het (tweede) huwelijk van haar echtgenoot, betoogd dat de consequentie hiervan gelegen zou kunnen zijn in een eventuele vernietiging van het huwelijk door de Marokkaanse rechter.

Ten aanzien van het bestaan van het huwelijk tussen [naam echtgenoot] en [naam tweede weduwe] wordt opgemerkt dat uit de aan gedaagde ter beschikking staande officiële documenten, bevestigd door het onderzoek ter plekke, moet worden afgeleid dat betrokkenen op 2 mei 1996 zijn hertrouwd. Van een vernietiging van dit huwelijk door de Marokkaanse rechter is gedaagde niet gebleken.

De rechtbank heeft primair geoordeeld dat de schending van de hoorplicht door gedaagde in bezwaar, nu appellante daardoor niet is benadeeld, met toepassing van artikel 6:22 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) kan worden gepasseerd.

Ten gronde heeft de rechtbank geoordeeld dat uit de overgelegde stukken blijkt dat [naam echtgenoot] en [naam tweede weduwe] op 2 mei 1996 zijn hertrouwd. Voorts heeft [naam tweede weduwe] een verklaring overgelegd waaruit blijkt dat zij weduwe is.

Onder verwijzing naar artikel 5, vierde lid, van de Wet conflictenrecht huwelijk, heeft de rechtbank geconcludeerd dat een huwelijk vermoed wordt rechtsgeldig te zijn indien een huwelijksverklaring is afgegeven door een bevoegde autoriteit. Uit de zich onder de gedingstukken bevindende 'Acte de continuïté de mariage' leidt de rechtbank af dat de scheidingsakte van 5 januari 1996 is herroepen. Appellante heeft naar het oordeel van de rechtbank niet aannemelijk gemaakt dat niet van de rechtsgeldigheid van dit huwelijk mag worden uitgegaan. De verwijzing door appellante naar een onjuiste geboorteplaats in vorengenoemde akte is daarvoor onvoldoende.

De rechtbank heeft vervolgens geoordeeld dat het -gestelde- ontbreken van appellantes toestemming voor dit huwelijk niet meebrengt dat dit huwelijk nietig zou zijn. Ter zitting is door appellante verklaard dat zij geen procedure in gang heeft gezet gericht op de vernietiging van het huwelijk van wijlen haar echtgenoot met [naam tweede weduwe].

De rechtbank heeft verder geconstateerd dat [naam tweede weduwe] voldoet aan de uit de Anw voortvloeiende vereisten om in aanmerking te komen voor een nabestaandenuitkering. Zij concludeert dat gedaagde terecht en op goede gronden heeft beslist dat de nabestaandenuitkering moet worden verdeeld naar rato van het aantal weduwen ten tijde van het overlijden van [naam echtgenoot] zijnde 50% aan appellante en 50% aan [naam tweede weduwe].

Het beroep wordt ongegrond verklaard.

In hoger beroep is door appellante aangevoerd dat er geen bewijs is dat [naam echtgenoot] en [naam tweede weduwe] na de scheiding zijn hertrouwd. Verder wordt betoogd dat, zo daar anders over mocht worden gedacht, de rechter geen toestemming mag geven voor een polygaam huwelijk zonder de toestemming van de eerste echtgenote.

Naar het oordeel van de Raad blijkt uit de gedingstukken afdoende dat de scheiding van echt tussen [naam echtgenoot] en [naam tweede weduwe], gedateerd 5 januari 1996, bij de 'Acte de continuïté de mariage' van 2 mei 1996 is ongedaan gemaakt, zodat als vaststaand moet worden aangenomen dat [naam echtgenoot] en [naam tweede weduwe] vanaf deze datum formeel weer met elkaar waren gehuwd. Verder bieden de gedingstukken geen enkel aanknopingspunt om aan te nemen dat dit huwelijk niet tot de ontbinding ervan door de dood van [naam echtgenoot] heeft voortgeduurd.

Appellante heeft gesteld dat naar Marokkaans recht als vormvereiste geldt bij een polygaam huwelijk de rechterlijke toestemming, terwijl daarenboven de eerste echtgenote ingelicht dient te worden over het voornemen van haar echtgenoot naast haar met nog een vrouw te willen trouwen.