Centrale Raad van Beroep, 02-07-2003, AI0632, 00/6708 WW

00/6708 WW

U I T S P R A A K

in het geding tussen:

[appellant], wonende te [woonplaats], appellant,

en

de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen, gedaagde.

I. ONTSTAAN EN LOOP VAN HET GEDING

Met ingang van 1 januari 2002 is de Wet structuur uitvoeringsorganisatie werk en inkomen in werking getreden. Ingevolge de Invoeringswet Wet structuur uitvoeringsorganisatie werk en inkomen treedt in dit geding de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (Uwv) in de plaats van het Landelijk instituut sociale verzekeringen (Lisv). In deze uitspraak wordt onder gedaagde tevens verstaan het Lisv.

Namens appellant is hoger beroep ingesteld tegen een door de rechtbank Roermond op 10 november 2000 tussen partijen gewezen uitspraak, waarnaar hierbij wordt verwezen. Bij brief van 9 april 2001 heeft mr. M.J. Klinkert, advocaat te Woerden, de gronden voor het hoger beroep ingediend.

Gedaagde heeft een verweerschrift ingediend.

Het geding is behandeld ter zitting van de Raad van 9 april 2003, waar appellant in persoon is verschenen, bijgestaan door mr. Klinkert, voornoemd, terwijl gedaagde zich heeft doen vertegenwoordigen door mr. A.E.G. de Jong, werkzaam bij het Uwv.

II. MOTIVERING

De Raad stelt voorop dat het in dit geding aan de orde zijnde geschil wordt beoordeeld aan de hand van de Werkloosheidswet (WW) en de daarop berustende bepalingen, zoals die luiden ten tijde als hier van belang.

Aan de gedingstukken en het verhandelde ter zitting ontleent de Raad de volgende feiten en omstandigheden.

In dit geding staat ter beantwoording de vraag of gedaagde terecht heeft geweigerd voormelde betalingsverplichting in het kader van Hoofdstuk IV van de WW van de werkgever over te nemen.

De Raad stelt voorop dat Hoofdstuk IV van de WW er mede toe strekt een voorziening te treffen voor het geval waarin de werkgever de jegens de werknemer aangegane verplichting tot het afsluiten van een pensioenverzekering niet is nagekomen. Hij tekent daarbij aan dat het hierbij niet gaat om een verplichting van de werkgever jegens een derde maar om nog te vorderen loon, waaronder ingevolge artikel 67 aanhef onder a, van de WW wordt verstaan al hetgeen de werkgever in verband met de dienstbetrekking aan de werknemer rechtens is verschuldigd (met uitzondering van vakantiegeld en vakantiebonnen).

Blijkens het bestreden besluit ligt aan de weigering het standpunt ten grondslag dat nu appellant nagelaten heeft tijdig en gericht actie te ondernemen jegens de werkgever, hij geen recht heeft op uitkering daar het niet geldend maken van de vordering niet rechtstreeks voortvloeit uit de betalingsonmacht van de werkgever.

De Raad kan gedaagde hierin niet volgen. Een zo strikte verplichting om actie te ondernemen als door gedaagde voorgestaan als voorwaarde tot het effectueren van aanspraken op grond van de artikelen 61, eerste lid en artikel 64, van de WW, heeft geen grondslag in de wet en kan derhalve niet gesteld worden.

De Raad merkt in dit verband op dat het belang van een voldoende voortvarende aanpak van de verzekerde in het bijzonder aan de orde komt bij toepassing van artikel 62, aanhef en onder b, van de WW in het geval dat aanspraken van de werknemer, wiens dienstbetrekking reeds was geëindigd voordat de werkgever kwam te verkeren in een toestand van blijvende betalingsonmacht, onbetaald zijn gebleven uitsluitend ten gevolge van die betalingsonmacht. Is in die situatie van een dergelijke voortvarende en gerichte actie geen sprake geweest, dan ligt de conclusie in de rede dat het niet geldend kunnen maken van de vordering niet uitsluitend het gevolg is van betalingsonmacht en mist voormeld artikel toepassing. Dat geval is echter hier niet aan de orde, zoals gedaagde bij het bestreden besluit ook heeft onderkend. Het vorenstaande laat overigens onverlet dat Hoofdstuk IV er niet toe strekt dat verplichtingen worden overgenomen, welke als de werkgever niet in een toestand van betalingsonmacht zou zijn geraakt onvervuld zouden zijn gebleven; maar dit is een wezenlijk andere maatstaf dan die welke hier door gedaagde is aangelegd.

De Raad komt dan ook tot het oordeel dat gedaagde op onjuiste grond geweigerd heeft de voormelde betalingsverplichting in het kader van Hoofdstuk IV van de WW over te nemen. Dit leidt ertoe dat het bestreden besluit alsmede de aangevallen uitspraak, waarbij dat besluit in stand is gelaten, voor vernietiging in aanmerking komen.

Gedaagde zal een nieuw besluit op het bezwaar van appellant dienen te nemen. De Raad merkt daarbij op dat hij op basis van de thans in dit dossier beschikbare gegevens geen grond heeft kunnen vinden voor weigering door gedaagde tot overneming van de in geding zijnde betalingsverplichting. Ter voorkoming van ongerechtvaardigde verwachtingen aan de kant van appellant wijst de Raad er echter op dat de gehoudenheid tot overname van de loonbetalingsverplichting op grond van Hoofdstuk IV van de WW niet verder strekt dan voor zover deze verplichting ziet op de in artikel 64, aanhef en onder a en b, genoemde tijdvakken.

De Raad acht termen aanwezig om gedaagde op grond van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht te veroordelen in de proceskosten van appellant in beide instanties. Die kosten worden begroot op € 644,-- wegens in eerste aanleg en op € 644,-- wegens in hoger beroep verleende rechtsbijstand, totaal derhalve € 1288,--.

III. BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep,

Recht doende:

Aldus gegeven door mr. M.A. Hoogeveen als voorzitter en mr. Th.M. Schelfhout en mr. H.G. Rottier als leden, in tegenwoordigheid van P. Boer als griffier, en uitgesproken in het openbaar op 2 juli 2003.

(get.) M.A. Hoogeveen

(get.) P. Boer