Centrale Raad van Beroep, 03-08-2004, AQ6666, 02/3179 NABW + 02/3180 NABW

U I T S P R A A K

in het geding tussen:

[appellant], appellant, en [appellante], appellante, beiden wonende te [woonplaats],

en

het College van burgemeester en wethouders van de gemeente Leek, gedaagde.

I. ONTSTAAN EN LOOP VAN HET GEDING

Namens appellanten heeft mr. U. van Ophoven, advocaat te Leek, op de in een aanvullend beroepschrift aangegeven gronden hoger beroep ingesteld tegen de door de rechtbank Groningen op 22 mei 2002 tussen partijen gewezen uitspraak, reg. nr. 01/88 NABW, waarnaar hierbij wordt verwezen.

Gedaagde heeft een verweerschrift ingediend.

II. MOTIVERING

Aan appellanten is met ingang van 19 juni 1995 een bijstandsuitkering toegekend. Begin 1996 werd door gedaagde vastgesteld dat appellanten ten onrechte uitkering ontvingen in verband met de werkzaamheden van appellant, waarvan geen opgave was gedaan. De uitkering is over de periode van 19 juni 1995 tot en met 29 februari 1996 herzien en op nihil vastgesteld. Ingaande 1 maart 1996 is de bijstandsverlening voortgezet.

Op 4 april 2000 vond op het [adres] te [woonplaats] een politieactie plaats. In diverse woningen werden door de regiopolitie Groningen huiszoekingen verricht in verband met verdenking van overtreding van de Opiumwet. In de woning van appellanten werd een hennepkwekerij aangetroffen. Naar aanleiding hiervan heeft de sociale recherche een onderzoek ingesteld naar de rechtmatigheid van de aan appellanten toegekende uitkering. Daarbij is onder meer gebruik gemaakt van de onderzoeksgegevens van de regiopolitie Groningen over de jaren 1996 tot en met 2000 en van gegevens van de energieleverancier over het stroomverbruik van de woning van appellanten. Verder zijn door appellanten verklaringen afgelegd.

Op grond van de resultaten van het onderzoek door de sociale recherche, neergelegd in een rapport van 13 juni 2000, heeft gedaagde geconcludeerd dat appellanten vanaf 1 maart 1996 niet hebben voldaan aan de op grond van artikel 65, eerste lid, van de Algemene bijstandswet (Abw) bestaande inlichtingenverplichting door geen mededeling te doen van het feit dat appellant meerdere malen gedurende de periode dat bijstand werd verleend een hennepkwekerij heeft gehad, dan wel hennepplanten heeft bezeten. Evenmin is mededeling gedaan van de hieruit genoten inkomsten dan wel van het eventueel inmiddels ontstane vermogen. Daarnaast heeft gedaagde op grond van de onderzoeksresultaten geconcludeerd dat appellant in deze periode zelfstandige arbeid heeft verricht in de autohandel, waarvan hij evenmin opgave had gedaan. Als gevolg van een en ander kan naar de mening van gedaagde het recht op bijstand vanaf 1 maart 1996 niet worden vastgesteld.

Bij besluit van 27 juli 2000 heeft gedaagde vervolgens het recht van appellanten op uitkering met ingang van 1 maart 1996 herzien (lees: ingetrokken) en de kosten van bijstand over de periode van 1 maart 1996 tot en met 30 juni 2000 tot een bedrag van f 135.868,53 van appellanten teruggevorderd.

Tegen dat besluit is namens appellanten bezwaar gemaakt. Dat bezwaar is door gedaagde bij besluit van 20 december 2000 ongegrond verklaard.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het namens appellanten tegen het besluit van 20 december 2000 ingestelde beroep ongegrond verklaard.

In hoger beroep is de juistheid van de aangevallen uitspraak gemotiveerd bestreden.

De Raad komt tot de volgende beoordeling.

De Raad acht echter op grond van het navolgende termen aanwezig om met toepassing van artikel 8:72, derde lid, van de Algemene wet bestuursrecht de rechtsgevolgen van het te vernietigen gedeelte van het besluit van 20 december 2000 in stand te laten.

Gelet hierop kunnen de door appellant aangevoerde grieven met betrekking tot zijn (vermeende) werkzaamheden in de autohandel onbesproken blijven. Ook hetgeen overigens van de zijde van appellanten in hoger beroep naar voren is gebracht heeft de Raad niet tot een ander oordeel doen leiden. De omstandigheid dat appellant door de politierechter te Groningen deels is vrijgesproken van hetgeen hem ten laste is gelegd naar aanleiding van de diverse invallen doet naar vaste rechtspraak van de Raad aan het vorenstaande geen afbreuk, aangezien de bestuursrechter in de vaststelling van en het oordeel over het hem voorgelegde geschil in het algemeen niet is gebonden aan hetgeen door de strafrechter is geoordeeld, teminder nu in een dergelijke procedure een andere rechtsvraag voorligt en een ander procesrecht van toepassing is. Tevens kan gelet op het vorenoverwogene naar het oordeel van de Raad niet gezegd worden dat deze vrijspraak tot gevolg heeft dat de in geding zijnde intrekking onvoldoende is onderbouwd. De Raad kan appellanten voorts niet volgen in hun stelling dat deze vrijspraak en het gegeven dat gedaagde sedert 1997 op de hoogte was van de resultaten van de diverse invallen van de politie tot gevolg heeft dat zij er op mochten vertrouwen dat deze gegevens niet meer zouden kunnen leiden tot de onderhavige intrekking. Gedaagde heeft tegengesproken dat hij daarvan sedert 1997 op de hoogte was. Wat daarvan zij, de Raad heeft reeds herhaaldelijk tot uitdrukking gebracht dat eerst met vrucht een beroep op het vertrouwensbeginsel kan worden gedaan indien vanwege het tot beslissen bevoegde orgaan ten aanzien van een betrokkene uitdrukkelijk, ondubbelzinnig en ongeclausuleerd inlichtingen zijn verstrekt die bij hem gerechtvaardigde verwachtingen hebben gewekt. Daarvan is in dit geval geen sprake.

Met het voorgaande is tevens gegeven dat over de periode van 1 maart 1996 tot en met 30 juni 2000 is voldaan aan de voorwaarden voor terugvordering ingevolge artikel 81, eerste lid (tekst tot en vanaf 1 juli 1997), van de Abw. De hoogte van het bedrag van de terugvordering als zodanig is door appellanten niet bestreden.

Appellanten hebben gesteld dat het in strijd is met de redelijkheid dat, indien gedaagde geruime tijd bekend was met de onderzoeksgegevens, na zo lange tijd nog besloten wordt tot terugvordering. De Raad vat deze stelling op als een beroep op de zogeheten zesmaandenjurisprudentie. De Raad heeft herhaaldelijk geoordeeld dat die jurisprudentie betrekking heeft op wettelijke bepalingen waarin, anders dan in artikel 81 van de Abw, sprake is van een bevoegdheid van het bestuursorgaan de onverschuldigd betaalde uitkering terug te vorderen. De in het onderhavige geval van toepassing zijnde bepalingen uit de Abw leggen het bestuursorgaan daarentegen de verplichting op om tot terugvordering over te gaan. Overigens heeft de Raad meer dan eens geoordeeld dat de door appellanten kennelijk bedoelde jurisprudentie niet van toepassing is in situaties als de onderhavige, waar de betrokkene opzettelijk bepaalde voor de toepassing van de betrokken wettelijke voorschriften van belang zijnde, gegevens heeft verzwegen.

Van dringende redenen als bedoeld in artikel 78, derde lid, van de Abw is de Raad niet gebleken, zodat gedaagde niet de bevoegdheid toekwam om geheel of gedeeltelijk van terugvordering af te zien.

III. BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep,

Recht doende:

Aldus gewezen door mr. drs. N.J. van Vulpen-Grootjans als voorzitter en mr. A.B.J. van der Ham en mr. C. van Viegen als leden, in tegenwoordigheid van R. Rijnen als griffier, en uitgesproken in het openbaar op 3 augustus 2004.

(get.) N.J. van Vulpen-Grootjans.

(get.) R. Rijnen.