Centrale Raad van Beroep, 24-11-2004, AR6424, 02/3873 WW

Appellant is vanaf 18 oktober 1971 in dienst van NSW Schilderwerken te Rotterdam werkzaam geweest, laatstelijk in de functie van boekhouder. Wegens arbeidsongeschikt- heid heeft hij geen werkzaamheden meer verricht sinds 25 februari 2000. De werkgever heeft appellant het loon gedurende 52 weken doorbetaald en wel tot en met 23 februari 2001.

Bij brief van 12 maart 2001 heeft de verzekeringsarts, H.M. van Beekum, in het kader van een WAO-beoordeling geconcludeerd dat er sprake is van een arbeidsconflict. Appellant is hierdoor echter niet arbeidsongeschikt voor het verrichten van werk als boekhouder. Een terugkeer naar het werk van voor datum uitval zal echter vermoedelijk leiden tot hernieuwde uitval, aldus de verzekeringsarts, en is daarom niet mogelijk of gewenst zolang het conflict niet is opgelost.

Vervolgens heeft appellant bij brief van 15 maart 2001 van zijn toenmalige gemachtigde zijn diensten onvoorwaardelijk aangeboden aan zijn werkgever. Probleem is evenwel, aldus de gemachtigde van appellant, dat van medische zijde is vastgesteld dat er in de relatie werkgever – werknemer sprake is van een dermate ernstig arbeidsconflict dat hervatting van de werkzaamheden door appellant niet tot de mogelijkheden behoort.

Op 16 maart 2001 heeft appellant een uitkering ingevolge hoofdstuk II van de WW aangevraagd, welke hem met ingang van 26 februari 2001 is toegekend.

Appellant is op 17 april 2001 bij een nieuwe werkgever in dienst getreden.

De rechtbank heeft het tegen het bestreden besluit ingestelde beroep van appellant ongegrond verklaard. Daarbij is vastgesteld dat NSW Schilderwerken aan zijn wettelijke verplichtingen heeft voldaan door appellant gedurende 52 weken arbeidsongeschiktheid zijn loon door te betalen. Appellant had dientengevolge jegens zijn voormalige werkgever geen aanspraak op doorbetaling van zijn loon na 23 februari 2001.

De rechtbank vindt steun voor deze opvatting in de brief van de voormalige gemachtigde van appellant van 9 april 2001, waarin aan gedaagde is bericht dat appellant per 25 februari 2000 arbeidsongeschikt is tengevolge van een arbeidsconflict en dat terugkeer niet tot de mogelijkheden behoort. Nu de werkgever geen verplichting had tot het doorbetalen van loon na 23 februari 2001, kan naar het oordeel van de rechtbank geen sprake zijn van het door gedaagde overnemen van die verplichtingen over de periode na die datum.

In hoger beroep heeft appellant zich -evenals in eerste aanleg- op het standpunt gesteld dat hij zijn voormalige werkgever in eerdergenoemde brief van 15 maart 2001 een onvoorwaardelijk aanbod heeft gedaan en dat hij zijn werkzaamheden niet daadwerkelijk heeft kunnen hervatten omdat zijn werkgever op geen enkele wijze wilde meewerken aan reïntegratie door oplossing van het arbeidsconflict. Tevens wijst appellant op een brief van de curator van 18 april 2001, waarin deze stelt dat het personeel van NSW Schilderwerken nog niet is ontslagen in afwachting van duidelijkheid over een eventuele doorstart van het bedrijf. Appellant gaat ervan uit dat zijn arbeidsovereenkomst na

23 februari 2001 is blijven voortbestaan aangezien hij nooit is ontslagen en dat hij derhalve recht heeft op doorbetaling van loon.

Gedaagde is in hoger beroep bij zijn standpunt gebleven. Met betrekking tot de 13e maand-uitkering wordt er op gewezen dat in artikel 64 van de WW is bepaald, dat het recht op uitkering op grond van hoofdstuk IV onder meer omvat het loon over ten hoogste 13 weken en over de termijn van opzegging. Een 13e maand-uitkering is loon in de zin van artikel 64 van de WW, zodat appellants aanspraken slechts betrekking kunnen hebben op het evenredige gedeelte van die uitkering. Als periode van 13 weken is genomen de periode van 27 november 2000 tot en met 25 februari 2001. Er is in dit geval geen sprake van een termijn van opzegging, zodat er ook geen aanspraak bestaat op een

13e maand-uitkering over die termijn.

Ingevolge vaste jurisprudentie van de Raad komen vorderingen niet voor overname op basis van hoofdstuk IV van de WW in aanmerking als zij niet duidelijk aanwijsbaar zijn, niet voldoende concreet zijn en aan gerede twijfel onderhevig. In dit verband kan de Raad appellant niet volgen in zijn stelling dat hij in beginsel recht op doorbetaling van loon had na 23 februari 2001 nu hij nooit is ontslagen en zijn arbeidsovereenkomst derhalve doorliep.

Uit de arbeidsrechtelijke jurisprudentie van de Hoge Raad (zie HR 17 januari 2003, JOL 2003, 37) met betrekking tot de loondoorbetalingsverplichting van de werkgever jegens de werknemer die (gedeeltelijk) arbeidsongeschikt is geworden, valt voor de onderhavige casus het volgende af te leiden. De werknemer die door ziekte blijvend ongeschikt is geworden voor zijn oude functie kan aanbieden andere passende arbeid te verrichten. De werkgever is dan uit hoofde van goed werkgeverschap als bedoeld in artikel 7:611 van het Burgerlijk Wetboek gehouden de werknemer in staat te stellen andere arbeid te verrichten, die deze met zijn gewijzigde krachten en bekwaamheden aankan, tenzij dit redelijkerwijze niet van de werkgever kan worden gevergd. Hierbij geldt dat onder omstandigheden van hem kan worden gevergd dat hij de bestaande organisatie en arbeidsverdeling in zijn bedrijf aanpast. Maakt de werkgever van een redelijk aanbod geen gebruik, dan heeft de werknemer op grond van artikel 7:628 van het BW toch recht op een voor de aangeboden arbeid passend loon.