Centrale Raad van Beroep, 17-12-2004, AR8889, 02/1665 WAO

Ingevolge artikel 42, eerste lid van de Wet overheidspersoneel onder de werknemersverzekeringen (Wet OOW) juncto

artikel 2 van het Koninklijk besluit van 24 december 1997, Stb. 1997, 769, alsmede ingevolge de met ingang van 1 januari 2002 in werking getreden Wet structuur uitvoeringsorganisatie werk en inkomen, treedt de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (Uwv) als rechtsopvolger van het Landelijk instituut sociale verzekeringen (Lisv) wat betreft de overeenkomstige toepassing van de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO), bedoeld in artikel 32, eerste lid juncto artikel 46, tweede lid van de Wet privatisering ABP (WPA) met ingang van 1 januari 1998 in de plaats van het Fonds arbeidsongeschiktheidsverzekering overheidspersoneel (FAOP). In deze uitspraak wordt onder gedaagde tevens verstaan het bestuur van het FAOP.

Bij brief van 7 september 2004 heeft mr. G.M. Boerma, kantoorgenoot van mr. Runtuwene, aanvullende gronden ingediend.

Het geding is behandeld ter zitting van de Raad gehouden op 24 september 2004, waar appellant in persoon is verschenen, bijgestaan door mr. Boerma, voornoemd, en waar gedaagde zich heeft doen vertegenwoordigen door H.A.L. Knoben, werkzaam bij het Uwv.

Bij besluit van 14 februari 1995 heeft de directieraad van het voormalig Algemeen burgerlijk pensioenfonds verklaard dat appellant niet uit hoofde van ziekte of gebreken blijvend ongeschikt is voor het vervullen van zijn vroegere betrekking van [naam functie] bij de DGO te Leeuwarden. Namens appellant tegen dit besluit ingediende bezwaren zijn bij besluit van

21 december 1995 ongegrond verklaard. De rechtbank ’s-Gravenhage heeft het namens appellant tegen laatstgenoemd besluit ingestelde beroep ongegrond verklaard, welke uitspraak door deze Raad is bevestigd bij uitspraak van 9 december 1999 (nr. 97/2979 ABP). Het door appellant ingediende verzoek tot herziening van laatstgenoemde uitspraak is bij uitspraak van 14 december 2000 (nr. 99/6474 ABP) afgewezen.

Bij besluit van 19 april 1999 (besluit A) heeft gedaagde het bezwaar van appellant tegen het besluit van 16 januari 1998 ongegrond verklaard.

Bij besluit van 8 november 1999 (besluit B) heeft gedaagde – onder intrekking van het besluit van 16 januari 1998 - besluit A in zoverre gewijzigd dat appellants uitkering ingevolge de WAO met ingang van 16 maart 1998 wordt herzien en nader vastgesteld naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 55 tot 65% en dat het vervolgdagloon van appellant wordt bepaald op f 264,07.

Bij besluit van 20 december 1999 (besluit C) heeft gedaagde besluit B in zoverre gewijzigd dat het bezwaar, in zoverre dat is gericht tegen het vervolgdagloon, gegrond is verklaard.

De rechtbank heeft die vraag bevestigend beantwoord. Daartoe heeft de rechtbank in de eerste plaats overwogen dat gedaagde terecht en op goede gronden het sinds 1 augustus 1993 geldende arbeidsongeschiktheidscriterium heeft toegepast. Naar het oordeel van de rechtbank voldeed appellant niet aan de voorwaarden voor toepassing van het overgangsrecht, nu hij op 31 juli 1993 niet in het genot was van een arbeidsongeschiktheidsuitkering in de zin van de Algemene arbeidsongeschiktheidswet (AAW) of van de WAO. Onder verwijzing naar een uitspraak van de Raad van

10 september 1997, gepubliceerd in RSV 1998/2, heeft de rechtbank overwogen dat appellant een dergelijke uitkering op

31 juli 1993 feitelijk diende te ontvangen. De stelling van appellant dat hij in het genot had moeten zijn van een dergelijke uitkering, maar dat zijn toenmalige werkgever destijds ten onrechte geen uitkering ingevolge de AAW voor hem heeft aangevraagd, trof derhalve naar het oordeel van de rechtbank geen doel. Voorts overwoog de rechtbank dat is gebleken dat appellant op 31 juli 1993 niet een (aanvullend) invaliditeitspensioen ontving, zodat het corresponderende overgangsrecht per 1 augustus 1993 in het kader van de ABP-wet evenmin op hem van toepassing is. Gelet op het vorenstaande behoefde het beroep van appellant op het feit dat hij als ambtenaar ongelijk is behandeld ten opzichte van werknemers in de marktsector, volgens de rechtbank geen bespreking meer. Voorts was de rechtbank van oordeel dat de belastbaarheid van appellant per 16 maart 1998 in het door de verzekeringsarts T. Wolters opgestelde scoreformulier FIS correct is weergegeven. Die beperkingen in aanmerking nemend, heeft de rechtbank appellant in staat geacht tot het verrichten van de door de arbeidsdeskundige voor hem geschikt geachte werkzaamheden. Volgens de rechtbank kan het besluit tot herziening van de mate van arbeidsongeschiktheid naar een mate van 55 tot 65% met ingang van 16 maart 1998 ook in arbeidskundig opzicht de rechterlijke toets doorstaan.

Van de zijde van appellant is in hoger beroep aangevoerd:

?dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat appellant geen beroep kon doen op het overgangsrecht van de Wet TBA;

?dat hij in ieder geval op 31 juli 1993 recht had op een uitkering ingevolge de AAW, omdat hij reeds vanaf maart 1992 ziek was en dat bepalend dient te zijn of er recht op een dergelijke uitkering bestaat en niet of hij feitelijk in het genot van een dergelijke uitkering was;

? dat hij door de uitleg die de rechtbank heeft gegeven aan de overgangsrechtelijke bepalingen benadeeld wordt ten opzichte van gelijke gevallen in de marktsector;

? dat appellant op 1 april 1993 in het genot was van een uitkering overeenkomstig de normen van de WAO, hetgeen gelijk gesteld moet worden met een arbeidsongeschiktheidsuitkering als bedoeld in de overgangsbepalingen van de Wet TBA;

? voor het geval de Raad van oordeel zou zijn dat gedaagde terecht het vanaf 1 augustus 1993 geldende arbeidsongeschikt- heidscriterium op hem van toepassing heeft geacht, heeft appellant gesteld dat de rechtbank zonder nadere inhoudelijke motivering is gekomen tot haar oordeel dat zij geen aanwijzingen heeft dat de belastbaarheid is overschat en dat hetzelfde geldt voor het oordeel dat de belasting in de geduide functies de belastbaarheid van appellant niet overschrijdt. Appellant heeft zijn standpunt herhaald dat het opgestelde belastbaarheidspatroon niet juist is en dat de hem voorgehouden functies niet te duiden zijn.

Voor een (gewezen) ambtenaar als appellant was in de Wet TBA specifiek overgangsrecht opgenomen, te weten in

artikelen XX en XXI. Al vóór de datum in geding (16 maart 1998), te weten met ingang van 1 januari 1998, zijn de artikelen XX tot en met XXVII van de Wet TBA ingevolge artikel 63 van de Wet OOW vervallen. Met betrekking tot het in casu van belang zijnde artikel XVI van de Wet TBA (dat kort samengevat bepaalt onder welke voorwaarden het tot 1 augustus 1993 geldende arbeidsongeschiktheidscriterium van toepassing blijft), bepaalt artikel 19, onder b, van de Wet OOW dat dit artikel van toepassing is op de (gewezen) overheidswerknemer op wie op de dag voorafgaande aan het tijdstip van aanvang van fase

1 van deze wet artikel XX dan wel XXIV van de TBA van toepassing was. Hieruit volgt dat van belang is of op appellant op

31 december 1997 het met ingang van 1 januari 1998 vervallen overgangsrecht als vervat in artikel XX van de Wet TBA van toepassing is. Met de rechtbank is de Raad van oordeel dat dit niet het geval is. Voor toepassing van dit artikel zoals dit luidde van 24 december 1996 tot en met 31 december 1997 is een voorwaarde dat betrokkene op 31 juli 1993 recht had op een invaliditeitspensioen, een herplaatsingswachtgeld of een herplaatsingstoelage en geheel of gedeeltelijk algemeen invalide was in de zin van de Abp-wet of de Spoorwegpensioenwet. Buiten twijfel staat dat appellant niet aan deze voorwaarde voldeed. De Raad verwijst in dit verband naar het hierboven genoemde besluit van 21 december 1995 en zijn uitspraken van 9 december 1999 en 14 december 2000.

Met betrekking tot het standpunt van appellant dat hij op 1 april 1993 in het genot was van een uitkering overeenkomstig de normen van de WAO, hetgeen gelijk gesteld moet worden met een arbeidsongeschiktheidsuitkering als bedoeld in de overgangsbepalingen van de Wet TBA, overweegt de Raad het volgende. In verband met het per 1 mei 1992 verleende ontslag heeft appellant, zo blijkt uit een brief van de Minister van Justitie d.d. 13 april 1993, aanspraak gehad op zijn laatstgenoten bezoldiging tot 1 april 1993. Met ingang van die datum, zo blijkt uit genoemde brief, is aan hem, vanwege een mogelijke aanspraak op een uitkering naar analogie van de WAO, ingevolge artikel 42, vierde lid, van het Algemeen Rijksambtenarenreglement (ARAR), een voorschot op een dergelijke uitkering verstrekt. Nadat het ontslagbesluit was vernietigd, is appellant echter tot 1 januari 1995 in dienst gebleven van zijn werkgever en heeft hij tot die datum (80%) doorbetaling van zijn bezoldiging genoten. Gelet op de bij het besluit van 23 september 1996 behorende brief, die melding maakt van het omzetten van “…uw uitkering overeenkomstig de normen van de WAO…” en de in het besluit opgenomen verwijzing naar de paragrafen 9 en 10 van de WPA neemt de Raad aan dat aan appellant met ingang van 1 januari 1995

– als gewezen ambtenaar als bedoeld in het toenmalige artikel 42, vierde lid, van het ARAR, – een uitkering overeenkomstig de normen van de WAO is toegekend, welke uitkering vervolgens met toepassing van (de tot paragraaf 9 behorende) artikel 43 WPA met ingang van 1 januari 1996 is omgezet in een WAO-conforme uitkering.