Centrale Raad van Beroep, 15-07-2005, AU0009, 02/5364 WAO

Appellant was voltijds werkzaam als vakman grond-, weg- en waterbouw toen hij op 10 mei 1999 met lage rugklachten uitviel voor dat werk.

Op 1 februari 2000 is appellant onderzocht door de verzekeringsarts W. Bouwman die is gekomen tot de conclusie dat sprake is van een rechtstreeks door ziekte en/of gebrek veroorzaakte en te objectiveren beperking van de belastbaarheid en die een belastbaarheidspatroon heeft opgesteld waarin tot uitdrukking is gebracht dat appellant is aangewezen op rugsparend werk.

Vervolgens is de arbeidsdeskundige H.J.G. Lansink na onderzoek op 29 maart 2000 gekomen tot de conclusie dat, gegeven de in het belastbaarheidspatroon aangegeven beperkingen, appellant ongeschikt is voor zijn eigen werk en dat, op arbeidskundige gronden de mate van appellants arbeidsongeschiktheid 80% of meer bedraagt aangezien in het functie-informatie-systeem (FIS) niet meer dan één voor appellant geschikte functie is te vinden.

Die conclusies volgend heeft gedaagde bij besluit van 8 mei 2000 besloten tot toekenning van een WAO-uitkering per einde wachttijd (8 mei 2000) naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 80% of meer.

In bezwaar tegen dat besluit heeft [naam voormalig werkgever] met name aangevoerd dat er per einde wachttijd wèl een voldoende aantal geschikte functies met een voldoende aantal arbeidsplaatsen aan appellant waren voor te houden.

De bezwaarverzekeringsarts E. van Hal - Dik heeft op 30 oktober 2000 aangegeven geen reden te zien tot aanscherping van het belastbaarheidspatroon.

Vervolgens heeft de bezwaararbeidsdeskundige J. Haverkate op 6 februari 2001 het FIS geraadpleegd met als resultaat acht functies die per einde wachttijd actueel waren en waarvan hij er op 5 maart 2001 drie, door de bezwaarverzekeringsarts

Van Hal - Dik op 13 februari 2001 voor appellant gemotiveerd geschikt bevonden functies, aan de theoretische schatting van de mate van appellants arbeidsongeschiktheid ten grondslag heeft gelegd. Mede op basis van een enigszins gewijzigd maatmaninkomen is hij gekomen tot een mate van arbeidsongeschiktheid van 25-35% per 8 mei 2000, van welk resultaat hij beide partijen bij brief van 28 maart 2001 op de hoogte heeft gesteld. In reactie daarop heeft appellant bij brief van 11 juni 2001 te kennen gegeven dat wegens ontoelaatbare relativering van de belastende aspecten van de aan de geselecteerde functies verbonden werkzaamheden geen van die functies voor hem geschikt is.

Bij het bestreden besluit is - onder vervallenverklaring van het primaire besluit - appellants arbeidsongeschiktheid berekend per einde wachttijd naar een mate van 25-35% en is met het oog op artikel 36b, eerste lid, van de WAO de feitelijke herziening van de WAO-uitkering per 12 december 2001 geëffectueerd.

Inmiddels had gedaagde in het kader van de eerstejaars herbeoordeling bij besluit van 7 juni 2001 de mate van appellants arbeidsongeschiktheid onveranderd vastgesteld op 80% of meer. Dit besluit is genomen op basis van een door de arbeidsdeskundige S. de Jong op 4 en 24 april 2001 ingesteld onderzoek dat heeft opgeleverd dat er, gegeven het niet gewijzigde belastbaarheidspatroon, op dat moment een onvoldoende aantal voor appellant geschikte functies beschikbaar was. Dit resultaat, waarvan appellant bij brief van 1 juni 2001 op de hoogte is gesteld, heeft [naam voormalig werkgever] aanleiding gegeven bij brief van 7 juni 2001 te protesteren onder verwijzing naar de hiervoor vermelde brief van bezwaararbeidsdeskundige Haverkate van 28 maart 2001.

Afgaande op de gedingstukken is [naam voormalig werkgever] tegen het besluit van 7 juni 2001, waarvan uit de gedingstukken niet kan blijken dat het in afschrift aan [naam voormalig werkgever] is gezonden, niet alsnog in rechte opgekomen, ook niet nadat de Raad in het kader van het thans aanhangige hoger beroep van het bestaan van dat besluit op de hoogte is geraakt door toezending door gedaagde van een afschrift daarvan als bijlage bij zijn verweerschrift van 29 april 2003 en de Raad van dat verweerschrift met bijlagen bij brief van 12 mei 2003 aan [naam voormalig werkgever] een afschrift had gezonden.

De rechtbank heeft appellants beroep ongegrond verklaard onder overweging dat appellant op basis van het vastgestelde belastbaarheidpatroon in staat moet worden geacht tot vervulling van de met behulp van het FIS geselecteerde functies, dat afdoende overleg heeft plaatsgehad tussen de bezwaarverzekeringsarts en de arbeidsdeskundige over de van asterisken voorziene functies ten teken van mogelijke overschrijding van de belastbaarheid en dat het feit dat niet in het bestreden besluit, maar wel nadien bij brief van 12 juli 2001 door de bezwaararbeidsdeskundige commentaar is geleverd op de door appellant bij brief van 11 juni 2001 naar voren gebrachte bezwaren, niet maakt dat het bestreden besluit onvoldoende is gemotiveerd.

Tevens heeft de rechtbank geoordeeld dat het besluit van 7 juni 2001 waarbij de WAO-uitkering weer naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 80% of meer is toegekend, niet in de weg staat aan de verlaging van die uitkering naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 25-35%, aangezien die feitelijke herziening eerst per 12 december 2001 is geëffectueerd en het bij haar aanhangige beroep tevens de datum van effectuering betreft.

Wat de arbeidskundige kant van de zaak betreft hecht de Raad vooral betekenis aan het rapport van het overleg op

13 februari 2001 tussen de bezwaarverzekeringsarts Van Hal - Dik en de arbeidsdeskundige Haverkate over de asterisken ten teken van (mogelijke) overschrijding van de belastbaarheid van appellant en de belasting in de acht geselecteerde functies, in welk rapport per van een asterisk voorzien aspect in de per functie gegeven verwoording functiebelasting een toelichting is gegeven ter verklaring waarom er geen sprake is van overschrijding dan wel de overschrijding aanvaardbaar is. Mede in aanmerking genomen de opmerkingen in de diverse verwoordingen functiebelasting bij de desbetreffende aspecten en de (terechte) aantekening van de rechtbank in de aangevallen uitspraak bij aspect 14 (duwen/trekken) met betrekking tot de functie van meubelspuiter met fb-code 8112 (te weten dat de overschrijding van appellants belastbaarheid aanvaardbaar is, omdat het transport 15% van de totale werkzaamheden betreft en dan nog slechts indien het transport met behulp van lakwagens plaatsvindt), staat ook voor de Raad vast dat in ieder geval de belasting van de aan de theoretische schatting ten grondslag gelegde functies de grenzen van appellants belastbaarheid niet te boven gaan. Weliswaar kan op de geselecteerde functie van chauffeur klein groepsvervoer met fb-code 9858 wat aspect 5 (klimmen/klauteren) betreft het een en ander worden afgedongen, maar de uitkomst van een discussie over dat aspect is zinloos, omdat die functie niet behoort tot de drie functies met de hoogste loonwaarde waarop de theoretische schatting is gebaseerd en het laten vallen van die functie dus niet van invloed is op de uitkomst van die schatting. Anders dan het geval was bij het merendeel van de op

29 maart 2000 geselecteerde functies, welke situatie ook geleid heeft tot het besluit van 8 mei 2000 waarbij een WAO-uitkering naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 80% of meer is toegekend wegens een onvoldoende aantal geschikte functies, is bij de aan het thans bestreden besluit ten grondslag gelegde functies geen sprake van ontoelaatbare relativering van de belastende aspecten van de aan die functies verbonden werkzaamheden.

Ook overigens is de Raad niet gebleken dat de aan de theoretische schatting ten grondslag gelegde functies voor appellant niet geschikt zouden zijn.

De Raad acht termen aanwezig gedaagde te veroordelen in de kosten van appellant in beroep en in hoger beroep, zijnde

€ 644,- voor verleende rechtsbijstand in beroep en op € 322,- voor verleende rechtsbijstand in hoger beroep.

Vernietigt de aangevallen uitspraak;

Verklaart het inleidend beroep alsnog gegrond;

Vernietigt het bestreden besluit;

Verstaat dat gedaagde een nieuw besluit neemt op het bezwaar van appellant met inachtneming van hetgeen in deze uitspraak is overwogen;

Veroordeelt gedaagde in de kosten van appellant tot een bedrag van totaal € 966,-, te betalen door het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen;

Verstaat dat het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen aan appellant het betaalde recht van € 111,04 vergoedt.