Centrale Raad van Beroep, 17-08-2005, AU1814, 04/261 WW

Appellant, geboren in 1972, was van 1 juli 1999 tot 1 juli 2002 werkzaam als professioneel voetballer voor [naam voetbalclub]. Per 1 juli 2002 is appellant in aanmerking gebracht voor een WW-uitkering.

Bij besluit van 6 november 2002 heeft gedaagde de WW-uitkering gekort met 20% gedurende 16 weken onder de overweging dat appellant in de periode van 30 september 2002 tot 28 oktober 2002 onvoldoende sollicitatieactiviteiten had verricht.

Bij het thans bestreden besluit van 17 maart 2003 heeft gedaagde de daartegen gerichte bezwaren ongegrond verklaard.

De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak het daartegen ingestelde beroep gegrond verklaard en het bestreden besluit vernietigd. De rechtbank heeft daartoe overwogen

dat gedaagde ten onrechte had gesteld dat appellant (ook) werk had dienen te zoeken

in een andere branche dan die van het professionele voetbal. De rechtbank heeft de rechtsgevolgen van het vernietigde besluit echter in stand gelaten omdat appellant naar het oordeel van de rechtbank in de betreffende periode onvoldoende concrete sollicitaties had verricht. Volgens de rechtbank rustte er op gedaagde geen verplichting om appellant, voorafgaand aan het opleggen van de maatregel, te waarschuwen dat appellant niet op een juiste wijze invulling gaf aan zijn sollicitatieplicht.

Gedaagde heeft betoogd zich aan te sluiten bij het oordeel van de rechtbank dat ook in

het licht van de specifieke kenmerken van de voetbalmarkt waarin appellant actief is, in redelijkheid van appellant kon en mocht worden gevergd om informatie te verschaffen omtrent de sollicitatieactiviteiten in concreto. Hij wijst erop dat door de opstelling van appellant elke controle op de sollicitatieactiviteiten onmogelijk is.

Zoals ook besloten ligt in ’s Raads uitspraak van 2 juli 2003, reg.nr. 01/293 WW, LJN A08583, kan noch uit de tekst noch uit de strekking van artikel 24, eerste lid, aanhef en onder b, ten eerste, van de WW worden afgeleid dat aan de daar genoemde verplichting slechts kan worden voldaan indien die inspanningen om passend werk te vinden persoonlijk worden verricht en niet mede door het inschakelen van derden. Onder omstandigheden zou het zelfs geboden kunnen zijn om de sollicitatieactiviteiten door tussenkomst van een derde te laten plaatsvinden. Tussen partijen is niet in geschil dat in casu een dergelijke sollicitatiewijze aan de orde is, hetgeen betekent dat in een branche als de onderhavige slechts door tussenkomst van een zaakwaarnemer of ‘makelaar’

naar een betrekking bij een voetbalclub kan worden gezocht, en dat een rechtstreekse benadering van een potentiële werkgever door een (werkloze) profvoetballer mogelijk slechts in het nadeel van die voetballer zal werken.

Het vorenoverwogene met betrekking tot de wijze van solliciteren laat echter onverlet dat zal moeten worden voldaan aan de eis dat deze sollicitatieactiviteiten controleerbaar en verifieerbaar moeten zijn.

Te dien aanzien stelt de Raad vast dat appellant op het werkbriefje van 30 september 2002 bij de vraag wat de reden is dat hij niet heeft gesolliciteerd heeft vermeld: ‘reden bekend, kan zelf niet solliciteren. Zaakwaarnemer zoekt clubs.’ In het bezwaarschrift

van 5 december 2002 heeft appellant de sollicitatiepogingen niet dan in grote lijnen aangegeven en is geen nadere concretisering gegeven van bijvoorbeeld de benaderde clubs of de data waarop dat geschiedde. Op de expliciete vraag van gedaagde om een lijst van sollicitatieactiviteiten, waaronder ook van de contacten tussen appellant en zijn zaakwaarnemer, over te leggen is door de gemachtigde van appellant bij schrijven van

26 februari 2003 aangegeven dat in de betreffende periode ‘meer nadrukkelijk [is] gesproken met Heracles Almelo en Sparta Rotterdam.’ Hoewel appellant nadien nog in de gelegenheid is geweest om de inhoud van deze gesprekken nader te substantiëren dan wel om aan te geven welke overige concrete activiteiten zijn verricht, heeft appellant verkozen dat niet te doen.

De Raad is van oordeel dat het vanuit het oogpunt van de WW een redelijke eis is dat

met enige detaillering wordt bijgehouden op welke data gesprekken zijn gevoerd, met wie die gesprekken hebben plaatsgevonden en wat daarbij aan de orde is geweest. Juist nu appellant zich bedient van een zaakwaarnemer, en deze zaakwaarnemer zich ook kennelijk bewust is van de cruciale rol die hij vervult bij het verwerven van een (nieuw) contract bij een voetbalclub en bij het behouden van een ongekorte WW-uitkering in verband met het voldoen aan de sollicitatieplicht op grond van de WW, lag het in de rede dat deze zaakwaarnemer de op het werkbriefje gevraagde gegevens zou leveren dan toch in ieder geval na gedaagdes expliciete vraag daarnaar. Dat die gegevens desalniettemin niet zijn geleverd dient dan ook voor rekening van appellant te blijven.

De Raad komt dan ook tot het oordeel dat de uiteindelijk ter beschikking gestelde gegevens met betrekking tot de sollicitaties zo algemeen zijn, dat in casu geen sprake

is van voldoende concrete en verifieerbare sollicitatieactiviteiten. Dat betekent dat appellant niet voldaan heeft aan de uit artikel 24, eerste lid, aanhef en onder b, ten eerste, van de WW voortvloeiende verplichting en dat gedaagde gehouden was de maatregel van een korting van de WW-uitkering van 20% gedurende 16 weken op te leggen.

JvS

1708