Centrale Raad van Beroep, 07-09-2005, AU3569, 04/4975 WW

E N K E L VO U D I G E K A M E R

04/4975 WW

U I T S P R A A K

in het geding tussen:

[appellant], wonende te [woonplaats], appellant,

en

de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen, gedaagde.

I. ONTSTAAN EN LOOP VAN HET GEDING

Gedaagde heeft een verweerschrift ingediend.

Het geding is behandeld ter zitting van 27 juli 2005, waar appellant in persoon is verschenen en waar gedaagde zich heeft doen vertegenwoordigen door J.T. Wielinga, werkzaam bij het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen.

II. MOTIVERING

1.0. De Raad stelt voorop dat het in dit geding aan de orde zijnde geschil wordt beoordeeld aan de hand van de Werkloosheidswet (WW) en de daarop berustende bepalingen, zoals die luidden ten tijde als hier van belang.

1.1. Op verzoek van Reed Bussiness Information B.V. heeft de kantonrechter bij beschikking van 4 september 2003 de sedert 1 november 1997 met appellant bestaande arbeidsovereenkomst per 1 oktober 2003 ontbonden, onder toekenning aan appellant van een vergoeding van € 25.000,-- ten laste van de werkgever.

2.1. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep ongegrond verklaard. Daartoe is overwogen dat de gedaagde op juiste wijze toepassing heeft gegeven aan artikel 16, derde lid, van de WW en terecht heeft besloten appellant tot 1 november 2003 het recht op WW-uitkering te ontzeggen. Naar aanleiding van het betoog van appellant dat in strijd is gehandeld met artikel 1 van het Eerste Protocol bij het Europese Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens (EVRM), heeft de rechtbank overwogen dat zij niet vermocht in te zien dat met de wijze waarop met toepassing van artikel 16, derde lid, van de WW de eerste werkloosheidsdag, zijnde de dag waarop in beginsel aanspraak kan worden gemaakt op een WW-uitkering, is vastgesteld, sprake zou zijn van een (ongeoorloofde) inbreuk op het ongestoord genot van eisers eigendom.

3.1. Appellant bestrijdt niet dat gedaagde bij het bestreden besluit op juiste wijze met toepassing van artikel 16, derde lid, van de WW de eerste werkloosheidsdag heeft bepaald op 1 november 2003. In geschil is of daardoor sprake is van schending van artikel 1 van het Eerste Protocol bij het EVRM. Met betrekking tot die grief overweegt de Raad als volgt.

3.2. Onder het begrip ‘possessions’ in genoemd artikel moeten volgens de jurisprudentie van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) niet alleen worden verstaan bestaande bezittingen, maar ook vermogensbestanddelen, met inbegrip van aanspraken, met betrekking waartoe de betrokkene kan onderbouwen dat hij tenminste een gerecht-vaardigde verwachting heeft dat die zullen worden gerealiseerd. Een voorwaardelijke aanspraak die is vervallen omdat niet aan de voorwaarden is voldaan, kan echter niet worden beschouwd als een ‘possession’ (zie EHRM 4 maart 2003, Jantner tegen Slowakije, nr. 39050/97).

3.3. Voor zover al moet worden aangenomen dat er bij appellant sprake was van een in dit verband relevante 'possession', kan deze toch niet anders hebben omvat dan de verwachting dat hij ingeval van werkloosheid aanspraak zou kunnen hebben op een uitkering conform het bepaalde bij en krachtens de WW. Dat appellant een gerecht-vaardigde verwachting kon hebben op een WW-uitkering over de maand oktober 2003, verwerpt de Raad. Het intreden van de eerste werkloosheidsdag hangt immers steeds af van de vraag of aan de in artikel 16 van de WW omschreven objectieve voorwaarden wordt voldaan. Noch voor noch ten tijde van de ontbindingsprocedure heeft appellant de gerechtvaardigde verwachting kunnen hebben dat het tijdstip van het intreden van werkloosheid en daarmee van de ingangsdatum van het recht op WW-uitkering niet mede afhankelijk kon zijn van de toekenning van een ontbindingsvergoeding. In die zin is er dus geen sprake van inbreuk op een ‘possession’.

3.4. Naar aanleiding van appellants betoog merkt de Raad nog op dat er evenmin sprake is van een inbreuk op de beweerde 'possession', omdat de bepaling van de eerste werkloosheidsdag na het einde van de fictieve opzegtermijn in het algemeen - en zeker in het geval van appellant - geen invloed heeft op de duur van het uitkeringsrecht. Appellants standpunt dat daarvan wel sprake is omdat bij de aanvang van de uitkering de effectieve duur ongewis is nu deze kan afhangen van bijvoorbeeld werkhervatting, acht de Raad onjuist. Het is dan immers niet artikel 16, derde lid, van de WW maar de werkhervatting die tot vermindering van de aanspraak leidt.

3.5. De conclusie van het vorenstaande moet dan ook zijn dat het bestreden besluit niet strekt tot ontneming of beperking van een bestaand eigendomsrecht van appellant en dat niet wordt toegekomen aan hetgeen appellant heeft gesteld omtrent het ontbreken van een redelijk evenwicht tussen aantasting van het persoonlijke eigendomsrecht en het doel dat met deze wetgeving wordt beoogd.

4.1. Naar aanleiding van hetgeen appellant verder nog heeft aangevoerd, merkt de Raad nog op dat appellant daarbij miskent dat het opschuiven van de eerste werkloosheidsdag niet kan worden gekenmerkt als een maatregel die bij verwijtbaar gedrag op grond van artikel 27 van de WW wordt opgelegd, zodat voor zijn stelling dat sprake is van een ‘criminal charge’ iedere basis ontbreekt. De Raad laat dan nog daar dat volgens zijn vaste rechtspraak ook een maatregel op grond van artikel 27 van de WW niet als een ‘criminal charge’ wordt beschouwd. Van schending van artikel 6 van het EVRM is dan ook geen sprake.

5.1. Met de rechtbank is de Raad derhalve van oordeel dat bij het bestreden besluit op correcte wijze uitvoering is gegeven aan de van toepassing zijnde dwingendrechtelijke bepalingen van de WW. Hetgeen appellant overigens nog heeft gesteld heeft de Raad niet tot een ander oordeel geleid.

5.2 Uit het vorenstaande vloeit voort dat de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking komt.

5.3. De Raad acht geen termen aanwezig voor een proceskostenveroordeling op grond van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

III. BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep,

Recht doende:

Bevestigt de aangevallen uitspraak.

(get.) S.A.M. Schoenmaker-Zehenpfenning.

BvW/139