Centrale Raad van Beroep, 13-10-2006, AZ0780, 03-3291 WAO

03/3291 WAO

Centrale Raad van Beroep

Meervoudige kamer

U I T S P R A A K

op het hoger beroep van:

[appellante], gevestigd te [vestigingsplaats] (hierna: appellante),

tegen de uitspraak van de rechtbank Almelo van 27 mei 2003, 02/693 (hierna: aangevallen uitspraak),

in het geding tussen:

appellante

en

de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (hierna: Uwv).

Namens appellante is hoger beroep ingesteld.

Het Uwv heeft een verweerschrift ingediend.

Desgevraagd heeft M.D. Knijnenberg, voormalig werknemer van appellante (hierna: werknemer), een verklaring ingezonden dat hij niet als partij aan het geding wil deelnemen en geen toestemming verleent om zijn medische gegevens aan appellante ter kennisname te brengen.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 9 juni 2006. Namens appellante is verschenen mr. S.J.E. van Bergen, advocaat te Groenlo, en H.G.M. Stapper-van den Bergh, management-assistente bij appellante. Het Uwv was vertegenwoordigd door M.J. Gerritsen.

II. OVERWEGINGEN

Werknemer was sedert 1 november 1999 bij appellante in dienst als bankwerker toen hij zich op 26 oktober 2000 arbeidsongeschikt heeft gemeld met klachten van psychische aard.

Uit de gedingstukken blijkt dat op 19 december 2000 een gesprek heeft plaatsgevonden tussen de werknemer, appellante en de bedrijfsmaatschappelijk werker J.M. Mooijman. De toen gemaakte afspraken – onder meer inhoudende dat de werknemer op eigen verzoek zijn dienstverband met ingang van 28 februari 2001 beëindigt en dat hij tot die tijd salaris ontvangt, terwijl verdere aanspraken op nog te werken uren komen te vervallen – zijn schriftelijk vastgelegd en door de drie deelnemers aan het gesprek ondertekend.

Naar aanleiding van het door de werknemer op 23 januari 2001 aan het Uwv geretourneerde formulier “Eigen verklaring ziektewet” is een beoordeling door de medische dienst gestart, in welk kader op 5 februari 2001 een onderzoek heeft plaatsgevonden door verzekeringsarts P.A.J.M. Lieven, die heeft geconcludeerd dat de werknemer als arbeidsongeschikt moet worden beschouwd.

Op 19 februari 2001 heeft de werknemer het spreekuur van de bedrijfsarts J.R. Berg bezocht. Deze achtte de werknemer in staat het werk te hervatten en verklaarde hem derhalve hersteld per 20 februari 2001. Naar het oordeel van de Raad moet op grond van de gedingstukken als vaststaand worden aangenomen dat zowel appellante als de Arbodienst het Uwv van deze hersteldmelding schriftelijk in kennis heeft gesteld. Ook op de medische kaart is een aantekening gemaakt ‘h 21-02-01’, hetgeen, zo heeft het Uwv desgevraagd aangegeven, betekent ‘hersteld op 21-02-2001’.

De eerstvolgende aantekening op de medische kaart dateert van 18 mei 2001. Volgens het Uwv is op die datum de medische beoordeling hervat naar aanleiding van een brief van 14 mei 2001 van de Gemeentelijke Sociale Dienst (welke brief door het Uwv overigens niet meer kan worden overlegd, omdat het deze niet meer in zijn bezit heeft) dat de werknemer nog arbeidsongeschikt is.

Werknemer heeft op 8 juli 2001 een aanvraag om een uitkering op grond van de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO) ingediend.

Namens appellante is hiertegen bezwaar gemaakt.

Bij besluit van 29 juli 2002 (hierna: bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellante ongegrond verklaard.

Het gaat in dit geding om beantwoording van de vraag of de Raad de rechtbank kan volgen in haar oordeel over het bestreden besluit.

In hoger beroep heeft appellante herhaald dat geen sprake is van doorlopende arbeidsongeschiktheid, maar hoogstens van een nieuwe ziekmelding van de werknemer door de Gemeentelijke Sociale Dienst per 14 mei 2001, welke ziekmelding de werkgever – gelet op het tussen appellante en de werknemer overeengekomen einde van het dienstverband van de werknemer per 28 februari 2001 – echter niet meer regardeert. Appellante heeft ter onderbouwing van haar standpunt gewezen op de hersteldverklaring van de werknemer per 20 februari 2001 en op het feit dat de werknemer zich daartegen op geen enkele manier heeft verzet. Voorts stelt appellante dat het Uwv onzorgvuldig heeft gehandeld door de werknemer eerst een half jaar na zijn hersteldmelding aan een (serieus) geneeskundig onderzoek door een verzekeringsarts te onderwerpen, terwijl appellante voorts ernstige kritiek heeft op de interpretatie van de informatie uit de behandelend sector door de verzekeringsartsen van het Uwv. Appellante is daarbij uitgebreid ingegaan op de in het dossier aanwezige informatie van de curatieve sector.

De Raad overweegt het volgende.

Artikel 19, eerste lid, van de WAO bepaalt dat de verzekerde recht heeft op toekenning van uitkering zodra hij onafgebroken 52 weken arbeidsongeschikt is geweest en na afloop nog arbeidsongeschikt is. Als eerste dag van de arbeidsongeschiktheid geldt de eerste werkdag waarop wegens ziekte niet is gewerkt of het werken tijdens werktijd is gestaakt. Voorts bepaalt het tweede lid van dit artikel dat perioden van arbeidsongeschiktheid worden samengeteld als zij elkaar met een onderbreking van minder dan vier weken opvolgen. Het vijfde lid bepaalt dat voor het bepalen van het tijdvak van 52 weken steeds in aanmerking worden genomen tijdvakken, gedurende welke aanspraak bestaat op ziekengeld krachtens de Ziektewet.

Zoals de Raad heeft overwogen in zijn uitspraak van 28 januari 2004, nr. 02/1741 WAO + 02/2558 ZW (gepubliceerd in USZ 2004, 76), vereist de vraag of de wachttijd is vervuld een zelfstandige beoordeling op basis van alle alsdan beschikbare gegevens van medische en andere aard, waarbij eventuele eerdere tijdens de wachttijd plaatsgevonden hersteldverklaringen betrokken (kunnen) worden.

Dit betekent dat aan de hersteldmelding van de werknemer per 20 februari 2001 op zichzelf geen doorslaggevende betekenis moet worden toegekend. In dit geding dient derhalve de vraag te worden beantwoord of het Uwv, ondanks de hersteldmelding van de werknemer door de Arbodienst per 20 februari 2001, terecht heeft aangenomen dat de werknemer onafgebroken arbeidsongeschikt is sinds 26 oktober 2000.

De verzekeringsarts Moed heeft de werknemer op zijn spreekuur van 6 september 2001 onderzocht. Volgens zijn rapportage van 10 september 2001 verrichtte hij geen algemeen lichamelijk onderzoek omdat hem dit, gelet op de anamnese en de voorgeschiedenis, niet zinvol leek. Wel noteerde hij zijn algemene indruk bij observatie: de werknemer maakte een redelijk gezonde, fitte, energieke, verder ook normaal verzorgde indruk. Verder verrichtte Moed een (globaal) onderzoek van de psyche en beschikte hij over informatie van de behandelend psychiater H. ten Cate d.d. 2 juli 2001 alsmede over informatie d.d. 13 september 2001 van M. Kamphuis, als psycholoog/psychotherapeut verbonden aan Spatie, Centrum voor geestelijke gezondheid. Voor wat betreft de extrapolatie van zijn bevindingen naar de in dit geding van belang zijnde periode van 20 februari 2001 tot (gelet op het bepaalde in artikel 19, tweede lid, van de WAO) 20 maart 2001 is Moed afgegaan op de informatie van de werknemer (inhoudende de mededeling dat hij sinds december 2000 onder behandeling was van psychiater Ten Cate en dat hij de overeenkomst over de beëindiging van het dienstverband onder druk van appellante had getekend) en op de hiervoor genoemde informatie van Ten Cate en Kamphuis. De bezwaarverzekeringsarts E. Khoe heeft vervolgens geconcludeerd dat de informatie van Ten Cate wellicht wat summier is, maar zeker consistent met de bevindingen van de Ziektewet-arts op 5 februari 2001 en 18 mei 2001 en met de bevindingen van Spatie. Volgens Khoe blijkt uit alle gegevens dat sprake is van een forse problematiek die is begonnen in oktober 2000.

Ook de informatie van psycholoog/psychotherapeut Kamphuis kan naar het oordeel van de Raad niet dienen ter onderbouwing van het oordeel dat sprake is van doorlopende arbeidsongeschiktheid van de werknemer vanaf 26 oktober 2000. Daarbij heeft de Raad in de eerste plaats in aanmerking genomen dat de informatie van Kamphuis de weerslag is van (slechts) een intakegesprek, welk gesprek bovendien pas heeft plaatsgevonden op 29 augustus 2001. In de tweede plaats hebben de conclusies van het verslag betrekking op het moment van onderzoek en niet op de periode 20 februari 2001 tot 20 maart 2001.

De Raad is derhalve van oordeel dat het Uwv onvoldoende heeft onderbouwd dat – ondanks de hersteldmelding per 20 februari 2001 – sprake is van doorlopende arbeidsongeschiktheid van de werknemer vanaf 26 oktober 2000.

Afgezien van het vorenstaande – hetgeen reeds voldoende is voor vernietiging van het bestreden besluit en daarmee van de aangevallen uitspraak, waarbij dat besluit in stand is gelaten – is de Raad van oordeel dat ook overigens het een en ander valt aan te merken op de houdbaarheid van de medische en arbeidskundige onderbouwing van het bestreden besluit. Zo heeft de verzekeringsarts Moed in het voor de werknemer opgestelde belastbaarheidsprofiel diverse, soms vrij forse, beperkingen aangenomen op de fysieke aspecten, terwijl lichamelijk onderzoek achterwege is gebleven en de bevindingen van Moed bij observatie hiertoe niet direct aanleiding lijken te geven. Voorts heeft de register arbeidsdeskundige G. Blumink in zijn rapport van 3 oktober 2001 vermeld dat, omdat de theoretische (alsook de praktische) verdiencapiciteit nihil is, de werknemer per einde wachttijd volledig arbeidsongeschikt is. Blumink is echter tot deze conclusie gekomen zonder Fis-raadpleging terwijl voor het achterwege laten daarvan naar het oordeel van de Raad geen aanleiding bestond, nu de verzekeringsarts had aangegeven geen aanleiding te zien om te concluderen tot volledige arbeidsongeschiktheid op medische gronden en dus duurzaam benutbare mogelijkheden aanwezig achtte.

Appellante heeft op grond van artikel 8:73 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) verzocht het Uwv te veroordelen in de schade aan de kant van appellante, bestaande uit wettelijke rente over ten onrechte betaalde gedifferentieerde WAO-premie. Hoewel het hoger beroep slaagt, dient dit verzoek te worden afgewezen, nu deze procedure geen betrekking heeft op de betaalde gedifferentieerde WAO-premie.

III. BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep;

Recht doende:

Deze uitspraak is gedaan door G.J.H. Doornewaard als voorzitter en J. Brand en I.M.J. Hilhorst-Hagen als leden. De beslissing is, in tegenwoordigheid van D.W.M. Kaldenhoven als griffier, uitgesproken in het openbaar op 13 oktober 2006.

(get.) G.J.H. Doornewaard.

(get.) D.W.M. Kaldenhoven.

CVG