Centrale Raad van Beroep, 31-07-2007, BB0828, 05-1930 WAO + 05-2233 WAO

Centrale Raad van Beroep

Meervoudige kamer

U I T S P R A A K

op de hoger beroepen van:

tegen de uitspraak van de rechtbank Maastricht van 28 februari 2005, 2004/886 (hierna: aangevallen uitspraak),

in het geding tussen:

werknemer

en

de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (hierna: Uwv).

Datum uitspraak: 31 juli 2007

I. PROCESVERLOOP

Namens werknemer heeft mr. R.C. Breuls, advocaat te Geleen, hoger beroep ingesteld.

Namens werkgeefster heeft mr. C.C.M. Beaumont, bedrijfsjurist en advocaat te Heerlen, hoger beroep ingesteld.

Werknemer heeft toestemming gegeven om zijn medische gegevens aan werkgeefster ter kennisname te brengen.

Het Uwv heeft in beide zaken een verweerschrift ingediend en daarbij twee bijlagen gevoegd.

Partijen hebben over en weer nadere, met name medische, stukken ingediend.

II. OVERWEGINGEN

De Raad zal eerst overwegen over de ontvankelijkheid van het hoger beroep van werkgeefster.

Ingevolge artikel 18, eerste lid, van de Beroepswet kan een belanghebbende hoger beroep instellen tegen een uitspraak van een rechtbank.

Op grond van artikel 6:13 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), zoals dit luidde ten tijde van het instellen van het hoger beroep van werkgeefster, kan geen beroep bij de administratieve rechter worden ingesteld door een belanghebbende aan wie redelijkerwijs kan worden verweten dat hij, voorzover hier van belang, geen bezwaar heeft gemaakt. Volgens artikel 6:24 van de Awb is artikel 6:13 onder andere van overeenkomstige toepassing indien hoger beroep kan worden ingesteld.

Uit de stukken blijkt dat de werkgeefster tegen het primaire besluit van 9 januari 2004, dat haar op dezelfde dag is toegezonden, geen bezwaar heeft gemaakt. Wel heeft werkgeefster desgevraagd op 3 maart 2004 meegedeeld in de bezwaarprocedure van werknemer te willen worden betrokken. Tegen het besluit van het Uwv van 6 mei 2004 op het bezwaar van werknemer tegen het primaire besluit heeft de werkgeefster geen beroep ingesteld bij de rechtbank. Naar aanleiding van de brief van de rechtbank van 5 juli 2004 heeft de gemachtigde van werkgeefster op 16 juli 2004 de rechtbank bericht inzake het beroep van werknemer als partij aan het geding te zullen deelnemen. Ter zitting van de Raad heeft de gemachtigde van werkgeefster desgevraagd geen verklaring kunnen geven waarom werkgeefster destijds geen bezwaar en beroep heeft ingesteld.

Inzake het hoger beroep van werknemer oordeelt de Raad als volgt.

Werknemer was werkzaam als procesoperator bij werkgeefster toen hij op 5 februari 2002 arbeidsongeschikt werd als gevolg van een ongeval met zijn motor waarbij hij diverse fracturen en blaasletsel opliep. Na verzekeringsgeneeskundig onderzoek in november 2002, waarbij werd vastgesteld dat werknemer in verband met dagbehandeling in het kader van revalidatie geen duurzaam benutbare mogelijkheden had, heeft het Uwv werknemer bij besluit van 4 december 2002 met ingang van 4 februari 2003 een WAO-uitkering toegekend naar de klasse 80 tot 100%. Verzekeringsgeneeskundig heronderzoek op 23 april 2003 met een vergelijkbare conclusie als in november 2002 leidde vervolgens op 26 juni 2003 tot ongewijzigde vaststelling van de mate van arbeidsongeschiktheid van werknemer.

In het kader van de zogenoemde eerstejaars herbeoordeling is werknemer op 7 november 2003 onderzocht door de verzekeringsarts E. Soons. Deze nam blijkens zijn rapport van dezelfde datum een anamnese af, beschreef het resultaat van het verrichte lichamelijk onderzoek, nam geen evidente psychopathologie waar en legde de door hem vastgestelde lichamelijke beperkingen neer in de (Kritische) Functionele Mogelijkheden Lijst ((K)FML) van 14 november 2003. Op basis hiervan en aan de hand van de arbeidsmogelijkhedenlijst van 25 november 2003 werd bij het arbeidskundig onderzoek na functieduiding het verlies aan verdienvermogen op 52% berekend. Vervolgens nam het Uwv het primaire besluit van 9 januari 2004, waarbij de WAO-uitkering van werknemer met ingang van 4 februari 2004 werd herzien naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 45 tot 55%.

De rechtbank verklaarde het beroep van werknemer tegen het besluit van 6 mei 2004 (hierna: het bestreden besluit) ongegrond. Zij onderschreef de medische grondslag van het bestreden besluit en overwoog ten aanzien van de in beroep overgelegde medische stukken dat deze geen betrekking hebben op de datum bij het bestreden besluit in geding en dat de bevindingen uit die stukken niet gerelateerd waren aan het arbeidsongeschiktheidscriterium van de WAO.

Ook in hoger beroep, waarin werknemer zich met name wederom keerde tegen de medische grondslag van het bestreden besluit, zijn door zijn gemachtigde andermaal medische stukken overgelegd.

De Raad overweegt ten aanzien van de medische grondslag van het bestreden besluit als volgt.

Wat betreft de lichamelijke beperkingen van werknemer is in beroep onder andere overgelegd een rapport van de orthopedisch chirurg R.J.J. Devilee van 21 september 2004 in het kader van de schadeprocedure van werknemer en een zogenoemd WSW-intakeprofiel van 6 december 2004. Devilee gaf in zijn rapport uitgebreid de klachten van werknemer en de door hem ervaren beperkingen weer. Voorts legde Devilee gemotiveerd de bevindingen van het lichamelijk onderzoek in dit rapport neer en gaf hij aan op welke fysieke aspecten hij werknemer licht, matig of sterk beperkt achtte. Ter zitting van de rechtbank op 18 februari 2005 heeft de gemachtigde van het Uwv met toestemming van de toenmalige gemachtigde van werknemer en de gemachtigde van werkgever de reactie van Jonker van 15 februari 2005 op onder andere het rapport van Devilee overgelegd. Jonker gaf aan dat deze stukken niets nieuws bevatten, dat zij zich kon vinden in het verslag van Devilee van de bij werknemer aanwezige beperkingen en dat deze beperkingen haars inziens correct zijn weergegeven in de FML. In de namens werkgeefster op deze zitting overgelegde pleitnota is een staat opgenomen, waaruit een groot aantal verschillen blijkt tussen de door Devilee aangegeven en de in de FML opgenomen beperkingen in die zin dat de beperkingen in de FML op vrijwel alle vermelde onderdelen lichter zijn. Hetzelfde geldt, zij het in mindere mate, ook voor het evengenoemd WSW-intakeprofiel. Een duidelijke verklaring voor deze verschillen kon de gemachtigde van het Uwv ter zitting van de rechtbank niet geven, terwijl de bedrijfsarts H. Handels aangaf dat Devilee bij het vaststellen van beperkingen uitgaat van mechanische bewegingen die refereren aan een normaal functioneren. In hoger beroep is in het kader van de diverse reacties van Jonker op nader ingebrachte medische stukken ook niet meer teruggekomen op deze verschillen en ter zitting van de Raad kon de gemachtigde van het Uwv hiervoor geen verklaring geven.

In het licht van het rapport van Roelofs en met name van zijn mogelijke verklaring van het door Goltstein niet stellen van de diagnose PTSS en in aanmerking genomen hetgeen de medisch adviseur in april 2004 reeds schreef omtrent verminderde concentratie en stressbestendigheid, ziet de Raad in de hiervoor weergegeven reactie van Jonker van 1 juli 2004, die werknemer niet zelf heeft onderzocht, op het Rapport van Goltstein onvoldoende onderbouwing voor handhaving van de door haar op 28 april 2004 aangepaste FML wat betreft de beperkingen ten aanzien van het persoonlijke en sociaal functioneren van werknemer op de datum bij het bestreden besluit in geding.

Al het vorenstaande leidt de Raad tot de slotsom dat de medische grondslag van het bestreden besluit onvoldoende zorgvuldig is voorbereid en om die reden ook ondeugdelijk is gemotiveerd. Het bestreden besluit dient derhalve te worden vernietigd wegens strijd met de artikelen 3:2 en 7:12, eerste lid, van de Awb. Ook de aangevallen uitspraak kan niet in stand blijven. Het Uwv zal een nieuw besluit op bezwaar moeten nemen met inachtneming van deze uitspraak van de Raad, waarbij nog wordt aangetekend dat aan deze nieuwe besluitvorming in verband met het besluit van 16 november 2005 nog slechts betekenis toekomt voor de periode van 4 februari tot 28 oktober 2004. Gelet op de aangegeven vernietingsgrond acht de Raad bespreking van de overige grieven van werknemer thans niet meer noodzakelijk.

De Raad acht termen aanwezig om op grond van artikel 8:75 van de Awb het Uwv te veroordelen in de proceskosten van werknemer in beroep en in hoger beroep. Deze kosten worden begroot op € 644,- voor verleende rechtsbijstand in eerste aanleg en op € 644,- voor verleende rechtsbijstand in hoger beroep, in totaal € 1.288,-.

III. BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep;

Recht doende:

Deze uitspraak is gedaan door K.J.S. Spaas als voorzitter en C.W.J. Schoor en H.G. Rottier als leden. De beslissing is, in tegenwoordigheid van A.H. Hagendoorn-Huls als griffier, uitgesproken in het openbaar op 31 juli 2007.

(get.) K.J.S. Spaas.

(get.) A.H. Hagendoorn-Huls.