Centrale Raad van Beroep, 13-09-2007, ECLI:NL:CRVB:2007:916 BB4056, 06/7235 AW + 06/7269 AW

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 9 augustus 2007. Appellant is verschenen, bijgestaan door

mr. W.J. Dammingh, werkzaam bij de Nederlandse Politie Bond. Het college heeft zich laten vertegenwoordigen door

mr. L.G. van den Bergh, werkzaam bij het LSOP.

1.3. Bij besluit van 14 juni 2006 heeft het college appellant met toepassing van artikel 77, eerste lid, aanhef en onder j, van het Besluit algemene rechtspositie politie (Barp) met ingang van 1 juli 2006 ontslagen wegens zeer ernstig plichtsverzuim.

Bij besluit van 18 september 2006 is dit ontslagbesluit na door appellant gemaakt bezwaar gehandhaafd.

2. De voorzieningenrechter van de rechtbank (hierna: rechtbank) heeft bij de aangevallen uitspraak met toepassing van artikel 8:86, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) het beroep van appellant tegen het besluit van

18 september 2006 gegrond verklaard en dit besluit vernietigd, met onder meer bijkomende bepalingen inzake vergoeding van proceskosten en griffierecht. De rechtbank was van oordeel dat de appellant opgelegde straf onevenredig zwaar was. De rechtbank heeft daarbij van belang geacht dat in de beslissing op bezwaar is aangegeven dat niet, althans onvoldoende, is gebleken dat er sprake is van opzettelijk handelen en dat niet is gebleken dat het handelen gericht was op eigen gewin of gebruik en dat er tevens in het besluit is aangegeven dat de onduidelijkheid die destijds in het korps Rotterdam-Rijnmond bestond omtrent het bewaren of vernietigen van kleine hoeveelheden onder zich genomen drugs, doordat dit onvoldoende was gereglementeerd, van invloed kan zijn geweest. Daarnaast heeft de rechtbank nog het volgende overwogen:

“Een disciplinaire maatregel is wel op zijn plaats en naar verwachting van de voorzieningenrechter zal een minder zware sanctie dan thans is opgelegd, gelet op het plichtsverzuim zoals tegengeworpen, in rechte stand houden. Anderszins komt het de voorzieningenrechter voor dat, gezien de feiten en omstandigheden van het geval, met een ontslag op grond van onbekwaamheid of ongeschiktheid voor het beklede ambt, anders dan op grond van ziels- of lichaamsgebreken, gerealiseerd zal kunnen worden dat verzoeker niet langer werkzaam zal zijn in verweerders organisatie.”

4. De Raad kan appellant in deze stelling niet volgen. Niet valt immers in te zien dat in de aangevochten volzin een stellig oordeel van de rechtbank is neergelegd, waaraan een bindend karakter niet kan worden ontzegd. Dit geldt te meer nu de rechtbank tevens heeft overwogen dat een minder zware sanctie dan opgelegd in rechte stand zou kunnen houden. Dit brengt mee dat het hoger beroep niet-ontvankelijk is.

Geheel ten overvloede merkt de Raad nog op dat de rechtbank er beter aan had gedaan om meergenoemde volzin - die ziet op een ontslaggrond die het college in het geheel niet in het geding had gebracht - niet in haar uitspraak op te nemen.

5.2. Ten aanzien van dit besluit heeft appellant allereerst de grief geuit dat hij niet opnieuw op zijn bezwaar is gehoord. Naar zijn mening had dit wel moeten gebeuren nu het college thans een geheel nieuwe grond voor het ontslag heeft gebruikt.

Deze grief treft geen doel. Een wettelijke verplichting om appellant opnieuw te horen bestond niet. Ook uit zorgvuldigheidsoogpunt was zulk een horen niet noodzakelijk nu dit nieuwe besluit berust op dezelfde feiten en omstandigheden als het door de rechtbank vernietigde besluit en ook overigens geen directe aanleiding bestond voor het wederom horen van appellant.

5.4. Naar het oordeel van de Raad heeft het college zich niet ten onrechte op voormelde gronden op het standpunt gesteld dat appellant de geschiktheid ontbeert om als docent in het politieonderwijs dienst te doen. Als docent heeft appellant immers een duidelijke voorbeeldfunctie. Doordat hij zelf niet het goede voorbeeld heeft gegeven, heeft hij ernstig afbreuk gedaan aan zijn geloofwaardigheid tegenover de leerlingen. Dat appellant mogelijk, zoals hij heeft gesteld, niet (meer) wist dat hij verdovende middelen in huis had, kan hieraan niet wezenlijk afdoen. Appellant heeft immers als verantwoordelijk functionaris zich kunnen en moeten realiseren dat hij ten onrechte drugs mee naar huis nam en zich vervolgens voor ogen moeten houden dat hij deze bezat. Het op de onachtzame wijze omgaan met in beslag genomen drugs die volgt uit zijn lezing van de gebeurtenissen duidt ook naar het oordeel van de Raad op een instelling die bij een functionaris in de positie van betrokkene niet past.

Gelet op een en ander moet worden geoordeeld dat terecht is vastgesteld dat bij appellant de eigenschappen, mentaliteit en instelling ontbreken die voor een goede vervulling van zijn functie nodig zijn.

5.6. Met betrekking tot de grief van appellant omtrent de ingangsdatum van het ontslag, wijst de Raad erop dat het, zoals hij heeft overwogen in zijn uitspraak van 16 augustus 2001, LJN AD5344 en TAR 2001, 155, indien aan een ontslagbesluit een

- niet de ingangsdatum betreffend - gebrek kleeft dat ertoe leidt dat een nieuw ontslagbesluit wordt genomen, niet ten principale ongeoorloofd is om de oorspronkelijke ingangsdatum van het ontslag te handhaven, indien die handhaving althans de toetsing aan het geschreven en ongeschreven recht kan doorstaan. Ingevolge het tweede lid van artikel 94 van het Barp kan een ontslag op een grond als hier aan de orde eerst ingaan vier weken nadat het ontslagbesluit aan de ambtenaar is bekendgemaakt, tenzij sprake is van dringende redenen. Nu gesteld noch gebleken is dat hier van dringende redenen sprake is en het primaire ontslagbesluit van 14 juni 2006 dateert, kon het ontslag niet eerder ingaan dan 12 juli 2006. Bij het besluit van 11 december 2006 is de ontslagdatum dan ook ten onrechte gehandhaafd op 1 juli 2006. Dit besluit dient dus in zo verre te worden vernietigd.

Verklaart het hoger beroep niet-ontvankelijk;

Verklaart het beroep tegen het besluit van 11 december 2006 gegrond voor zover daarbij de ingangsdatum van het ontslag is bepaald op 1 juli 2006, vernietigt dit besluit op dit onderdeel en verklaart het beroep daartegen voor het overige ongegrond;

Herroept het besluit van 14 juni 2006 wat betreft de ingangsdatum van het ontslag en bepaalt deze ingangsdatum op 12 juli 2006;

Bepaalt dat zijn uitspraak in zoverre in de plaats treedt van het vernietigde besluit;

Veroordeelt het college in de kosten van appellant in verband met de behandeling van het bezwaar en het hoger beroep tot een bedrag van € 1.449,-, te betalen door het LSOP;

Bepaalt dat het LSOP aan appellant het door hem in hoger beroep betaalde griffierecht ten bedrage van € 211,- vergoedt.