Centrale Raad van Beroep, 17-09-2010, BN7819, 09-6413 WAO

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 6 augustus 2010.

Voor appellante is verschenen [partner ], vergezeld van [A.], en voor het Uwv M.K. Dekker.

1. Appellante is tot aan haar uitval op 29 oktober 2001 wegens psychische klachten en geheugenproblemen voltijds werkzaam geweest als administratief medewerkster tevens telefoniste bij [naam garage] te [vestigingsplaats]. Na verzekeringsgeneeskundig- en arbeidskundig onderzoek heeft het Uwv bij besluit van 6 maart 2003 haar aanvraag om een WAO-uitkering per 27 oktober 2002 afgewezen vanwege een mate van arbeidsongeschiktheid van minder dan 15%.

Bij besluit van 11 augustus 2003 heeft het Uwv haar bezwaar tegen evenvermeld besluit ongegrond verklaard. Tegen dat besluit is geen rechtsmiddel aangewend.

3.1. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het door [naam partner ] namens appellante ingediende beroep tegen het besluit op bezwaar van 24 december 2008 ongegrond verklaard.

Daartoe heeft de rechtbank - samengevat - het volgende overwogen.

3.2. Hetgeen namens appellante is aangevoerd levert geen novum in de zin van artikel 4:6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) op, zoals is vermeld in het rapport van de bezwaarverzekeringsarts van 15 december 2008. Appellante was in 2002 bekend met psychische klachten. Daarmee (voor zover objectiveerbaar) is toentertijd rekening gehouden door het stellen van beperkingen. De later gestelde diagnose als oorzaak van die klachten kan aan de daaruit voortgevloeide beperkingen niet afdoen. De klachten zijn eerst in 2006 dermate ernstig geworden dat zij aanleiding hebben gegeven tot nader onderzoek. In het aanvullende rapport van de bezwaarverzekeringsarts van 6 augustus 2009 is aangegeven dat de conclusies van psycholoog Den Hartogh (brief van 28 juli 2009) onverlet laten dat de cognitieve klachten eerst in het voorjaar van 2005 het functioneren dermate hebben beperkt dat sprake was van structurele arbeidsongeschiktheid. De rechtbank heeft geen aanleiding gezien eraan te twijfelen dat het oordeel van de bezwaarverzekeringsarts(en) juist is.

Terecht heeft het Uwv op basis van de met name van de behandelend sector verkregen medische gegevens die erop wijzen dat de cognitieve functiestoornissen zijn ontstaan na mei 2005, wat overeenkomt met het geleidelijk zijn ontstaan van de verergering van klachten en beperkingen, arbitrair 1 mei 2005 gehanteerd als eerste arbeidsongeschiktheidsdag. Aangezien tot 9 november 2007 geen toename van klachten bij het Uwv is gemeld, bestond er (sedert de weigering van de WAO-uitkering per 27 oktober 2002) tot dan geen aanleiding voor nader medisch onderzoek. Niet is gebleken van een bijzondere situatie om af te wijken van de door het Uwv met toepassing van artikel 35, tweede lid, van de WAO terecht op 9 november 2006 gestelde ingangsdatum.

4. In hoger beroep is namens appellante aangevoerd dat niet eerder dan op 31 juli 2007 door neuroloog F. Bouwman is kunnen worden vastgesteld dat de reeds langer bij appellante bestaande klachten zijn toe te schrijven aan de ziekte van Alzheimer. Appellante heeft vanaf 2001 geprobeerd te maskeren dat er wat en wat er aan de hand is, maar vanwege het Uwv is dat gedrag ten onrechte niet doorzien. Nu achteraf is komen vast te staan dat zij reeds sedert 2001 haar werkzaamheden niet meer naar behoren heeft kunnen verrichten, had aan haar alsnog per 27 oktober 2002 een volledige

WAO-uitkering moeten worden toegekend. Ter ondersteuning van dit standpunt is een verklaring van [A.] van 26 februari 2010 ingebracht; deze kwam geregeld als vriend in de garage van [naam partner ] en heeft zijn ervaringen met appellante sinds 2002 beschreven en als zijn mening gegeven dat sedertdien de lichamelijke en geestelijke toestand van appellante zienderogen hollend achteruit is gegaan.

5.5. [Naam partner ] heeft ter zitting van de Raad desgevraagd verklaard dat hij zijn standpunt dat appellante op 27 oktober 2002 in medisch opzicht (aanzienlijk) meer beperkt was dan in 2003 door het Uwv is aangenomen, niet met enige medische (op haar medische situatie toentertijd betrekking hebbende) verklaring kan onderbouwen. Die situatie staat eraan in de weg om op basis van een nieuw feit of veranderde omstandigheid tot herbeoordeling te komen. Zijn eigen (subjectieve) ervaringen met appellante noch de al dan niet medisch gefundeerde ervaringen van anderen met appellante zoals hij die en met name [A.] heeft beschreven, zijn onvoldoende om daaraan iets te kunnen veranderen.

Naar vaste rechtspraak van de Raad zal eerst in volle omvang moeten worden vastgesteld of is voldaan aan de voorwaarde van een bijzonder geval op grond waarvan toekenning met meer dan één jaar terugwerkende kracht mogelijk is. Eveneens naar vaste rechtspraak van de Raad kan van zo’n geval eerst sprake zijn, indien de betrokken verzekerde wat de verlate (in dit geval herhaalde) aanvraag betreft redelijkerwijs gesproken niet kan worden geacht in verzuim te zijn geweest. Dat zal onder meer het geval zijn, indien de verzekerde - mede als gevolg van haar medische situatie - het aan inzicht in de ernst, de aard en de duurzaamheid van haar met name psychische problematiek heeft ontbroken en om die reden heeft nagelaten eerder een (herhaalde) aanvraag in te dienen, tenzij van een zeer nauw bij appellante betrokken persoon kon en mocht worden verwacht dat die bij het Uwv melding zou hebben gemaakt van bij appellante toegenomen arbeidsongeschiktheid dan wel om die reden een (herhaalde) aanvraag om een arbeidsongeschiktheidsuitkering zou hebben ingediend.

Ook naar het oordeel van de Raad was en is [naam partner ] als partner van appellante een persoon als daar bedoeld. Dat [partner ], zoals hij ter zitting van de Raad heeft aangegeven, slechte ervaringen met het Uwv had opgedaan, kan zijn, maar niet is kunnen blijken dat hij door toedoen van het Uwv ervan is afgehouden eerder dan bij brief van 9 november 2007 aan het Uwv te melden dat bij appellante sprake is van toegenomen arbeidsongeschiktheid.

Onder de hier gegeven omstandigheden kan dan ook niet worden staande gehouden dat het Uwv ten onrechte niet meer dan één jaar terugwerkende kracht heeft toegepast. Of appellante, zoals [naam partner ] heeft gesteld, per een eerdere datum dan 1 mei 2005 toegenomen arbeidsongeschikt had moeten worden bevonden, is in dit kader niet meer relevant.