Centrale Raad van Beroep, 19-10-2010, BO1313, 10-731 WWB

1.1. Bij zijn uitspraak van 20 januari 2009, LJN BH2321, heeft de Raad onder meer overwogen dat het College bevoegd was met toepassing van artikel 54, derde lid, aanhef en onder a, van de Wet werk en bijstand (WWB) de aan appellant verleende bijstand over de periode van 18 februari 2000 tot en met 31 oktober 2001 in te trekken, dat die intrekking in overeenstemming was met het door de Raad niet onredelijk geachte beleid inzake intrekking en dat in hetgeen door appellant is aangevoerd geen bijzondere omstandigheden zijn gelegen op grond waarvan het College met overeenkomstige toepassing van artikel 4:84 (slot) van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) van dat beleid had moeten afwijken. Verder heeft de Raad, doende hetgeen de rechtbank zou behoren te doen, het besluit van 14 februari 2006 vernietigd voor zover dat betrekking heeft op de intrekking van de bijstand over de periode van 1 januari 1999 tot 18 februari 2000 en op de terugvordering over de gehele periode van 1 januari 1999 tot en met 31 oktober 2001. Bij dat laatste is overwogen dat een besluit tot terugvordering als één geheel moet worden beschouwd nu dit uitmondt in één, daarin te vermelden bedrag aan teruggevorderde bijstand. Met het oog op nadere besluitvorming inzake de terugvordering heeft de Raad nog overwogen dat het College, gelet op hetgeen in de uitspraak is overwogen, bevoegd is de kosten van bijstand over de periode van

18 februari 2000 tot en met 31 oktober 2001 met toepassing van artikel 58, eerste lid, aanhef en onder a, van de WWB terug te vorderen.

4.1.1. Appellant heeft in hoger beroep op de eerste plaats aangevoerd dat hij vóór het nemen van het besluit van

28 april 2009 ten onrechte niet is gehoord en derhalve ook niet in de gelegenheid is gesteld om zijn stellingen met nadere stukken en eventuele getuigenverklaringen te onderbouwen. Daarnaast is hem de mogelijkheid onthouden om een toelichting te geven op de dringende redenen die tot matiging van de terugvordering hadden moeten leiden. Die beroepsgrond treft geen doel. Allereerst houdt artikel 7:2, eerste lid, van de Awb naar vaste rechtspraak niet een algemene verplichting in tot het opnieuw horen bij het nemen van een nieuw besluit op bezwaar ter uitvoering van een rechterlijke uitspraak waarbij het eerste besluit op bezwaar is vernietigd. Weliswaar kan het onder omstandigheden uit een oogpunt van zorgvuldigheid noodzakelijk zijn om de belanghebbende bij het nemen van een nieuw besluit op bezwaar opnieuw te horen, maar in dit geval doet zich een zodanige situatie niet voor. De Raad wijst er in dit verband nog op dat de onder 1.1 vermelde uitspraak van de Raad geen ruimte meer liet om de bevoegdheid tot intrekking van de bijstand (en daarmee de vraag naar de juistheid van het standpunt omtrent het woonadres of de woonplaats) en de wijze van uitoefening van die bevoegdheid nog ter discussie te stellen. Hetzelfde gold voor de bevoegdheid tot terugvordering van de bijstand over de periode van

18 februari 2000 tot en met 31 oktober 2001. Voorts was in de eerder doorlopen bezwaar- en beroepsprocedure van de zijde van appellant reeds aangevoerd dat sprake was van bijzondere redenen om niet of slechts ten dele tot terugvordering over te gaan.

4.2.2. Anders dan de rechtbank acht de Raad de grond dat sprake was van dringende redenen als bedoeld in 4.2.1 niet tardief ingebracht. Daargelaten dat appellant ook reeds eerder gronden had aangevoerd die in de ogen van appellant op zijn minst genomen tot matiging van de terugvordering hadden moeten leiden, kon appellant onder de gegeven omstandigheden niet de mogelijkheid worden ontzegd om in de procedure bij de rechtbank de door hem bedoelde dringende redenen concreet te benoemen en/of nader toe te lichten. Dat dit in strijd zou zijn met een goede procesorde kan de Raad niet volgen nu het College nog voldoende in de gelegenheid is gesteld om op deze grond te reageren.

De Raad acht daarbij niet zonder betekenis dat het College zich al bij het eerste besluit op bezwaar van 14 februari 2006 op het standpunt had gesteld dat geen sprake was van dringende redenen in de onder 4.2.1 bedoelde zin.