Centrale Raad van Beroep, 23-11-2011, ECLI:NL:CRVB:2011:1088, 11-1398 WIA

Appellante heeft in beide gedingen allereerst aangevoerd dat niet de rechtbank Amsterdam, maar de rechtbank Alkmaar de uitspraak heeft gedaan en dat deze rechtbank niet bevoegd was op appellantes beroepen te beslissen. Appellante heeft daartoe gewezen op de omstandigheid dat de rechtbank Alkmaar de zaken heeft voorbereid en dat een Alkmaarse rechter de uitspraak heeft gedaan.

Deze grond faalt. Er is geen rechtsregel die zich verzet tegen het voorbereiden van de onderhavige gedingen door gerechtsambtenaren van de rechtbank Alkmaar in plaats van de rechtbank Amsterdam. Verder zijn op grond van artikel 40, tweede lid, van de Wet op de rechterlijke organisatie de rechterlijke ambtenaren met rechtspraak belast in een rechtbank van rechtswege rechter-plaatsvervanger in de overige rechtbanken. Door zijn benoeming was de rechter die in beide gedingen de uitspraak heeft gedaan, bevoegd op de beroepen van appellante te beslissen.

Appellante heeft met betrekking tot de loonsanctie aangevoerd dat zij gelet op haar medische beperkingen geen duurzaam benutbare mogelijkheden heeft. Ter onderbouwing van haar standpunt heeft zij gewezen op het oordeel van de bedrijfsarts. De werkgever had dan ook een deugdelijke grond voor het naar het oordeel van het Uwv verrichten van onvoldoende re-integratie-inspanningen, zodat de loonsanctie ten onrechte is opgelegd. Verder acht appellante het door het Uwv verrichte medisch onderzoek onvoldoende zorgvuldig. Het primaire medisch onderzoek is gedaan door een verzekeringsarts in opleiding en dit gebrek is met het door de bezwaarverzekeringsarts verrichte onderzoek in de bezwaarfase niet hersteld. Zij heeft voorts diverse bezwaren uiteengezet tegen de door de rechtbank gevolgde deskundigenprocedure. Tenslotte heeft zij gesteld zich niet te kunnen verenigen met de oordelen van de deskundigen Hokken en Sonnenschein met betrekking tot haar gezondheidstoestand ten tijde in geding. Met betrekking tot de opschorting van de beoordeling van haar WIA-aanvraag heeft appellante aangevoerd dat sprake is van inbreuk op het eigendomsrecht als bedoeld in artikel 1 van het Eerste Protocol (EP) bij het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM).

Niet in geschil is dat de primaire arts W. Cheung ten tijde van belang verzekeringsarts in opleiding was. De Raad is echter van oordeel dat van een verzekeringsgeneeskundige beoordeling van het re-integratieverslag in het kader van het opleggen van een loonsanctie, anders dan het geval is bij verzekeringsgeneeskundige beoordelingen in het kader van een op grond van de Wet WIA verrichte schatting, niet kan worden gezegd dat deze niet voldoet aan de daaraan te stellen kwaliteitseisen om de enkele reden dat het onderzoek is verricht door een verzekeringsarts in opleiding. Deze grond kan dan ook niet slagen. Ook overigens is de Raad, met de rechtbank, van oordeel dat zowel het primaire medisch onderzoek als het onderzoek door de bezwaarverzekeringsarts voldoende zorgvuldig is geweest. De Raad onderschrijft de daartoe door de rechtbank in aangevallen uitspraak 1 gehanteerde overwegingen.

De Raad onderschrijft ook het oordeel van het Uwv dat appellante op de van belang zijnde data benutbare mogelijkheden tot arbeid had. Dit oordeel wordt bevestigd door de bevindingen en conclusies van de door de rechtbank geraadpleegde deskundigen Hokken en Sonnenschein, zoals uiteengezet in hun rapporten van 16 maart 2010 en 13 oktober 2010 respectievelijk 3 mei 2010 en 16 september 2010. De gronden die appellante heeft aangevoerd ter onderbouwing van haar standpunt ten aanzien van de oordelen van de deskundigen en de door de rechtbank gevolgde deskundigenprocedure zijn dezelfde als die zij heeft aangevoerd tegen de vaststelling van de mate van haar arbeidsongeschiktheid met ingang van 11 augustus 2008 op grond van de Wet WIA. Zoals hierna onder 3.4.3 en 3.4.4 wordt overwogen treffen die gronden geen doel.

Niet is gebleken van door de werkgever verrichte re-integratie-inspanningen in het tweede spoor. Met betrekking tot de door appellante aangevoerde grond dat de werkgever mocht afgaan op het advies van de bedrijfsarts, dat zij geen benutbare mogelijkheden had, en dat er geen reden was aan dat advies te twijfelen, verwijst de Raad naar zijn al door de rechtbank aangehaalde uitspraak van 18 november 2009, waarin hij heeft geoordeeld dat het Uwv er terecht van uitgaat dat de verantwoordelijkheid voor de re-integratie bij de werkgever is gelegen. In hetgeen appellante in hoger beroep heeft aangevoerd, ziet de Raad geen aanleiding tot een andersluidend oordeel te komen. De Raad onderschrijft dan ook de conclusie van het Uwv dat de werkgever zonder deugdelijke grond onvoldoende re-integratie-inspanningen heeft verricht in het tweede spoor. Hieruit volgt dat de Raad evenals de rechtbank van oordeel is dat het besluit tot het opleggen van een loonsanctie in rechte stand kan houden.

Uit 3.3.4 vloeit voort dat het Uwv ook terecht op grond van artikel 64, zevende lid, van de Wet WIA de behandeling van de WIA-aanvraag in verband met het opleggen van een loonsanctie heeft opgeschort. De niet nader onderbouwde stelling van appellante dat het opschorten van de behandeling van haar WIA-aanvraag strijdig is met artikel 1 EP van het EVRM verwerpt de Raad, reeds op de grond dat appellante ten tijde van het opleggen van een loonsanctie nog geen recht had op een WIA-uitkering, zodat van ontneming van eigendom in de zin van artikel 1 EP geen sprake is.

Appellante meent dat zij meer beperkt is dan door het Uwv is aangenomen, zodat zij zich niet in staat acht de functies die aan de schatting ten grondslag liggen te vervullen. Het medisch oordeel van het Uwv is ondeugdelijk nu het mede gebaseerd is op de visies van de arts P. Kok, die betrokken was bij het door de werkgever gevraagde deskundigenoordeel, en de arts W. Cheung, die het re-integratieverslag getoetst heeft, terwijl beide artsen geen geregistreerde verzekeringsartsen zijn. De rapporten van de deskundigen zijn onzorgvuldig tot stand gekomen, omdat de vraagstelling aan de deskundigen onduidelijk en onvolledig is, en op een onvoldoende medische grondslag berusten, nu de deskundigen niet alle stukken uit het dossier hebben ontvangen. In dat verband heeft zij aangevoerd dat er geen sprake is van een eerlijk proces in de zin van artikel 6 van het EVRM en heeft zij zich beroepen op de uitspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) gewezen in de zaak Mantovanelli tegen Frankrijk van 18 maart 1997, LJN AH6375. De rechtbank heeft ten onrechte de oordelen van de door haar ingeschakelde deskundigen Hokken en Sonnenschein gevolgd. Ten onrechte heeft de rechtbank geoordeeld dat de Leidraad medische deskundigen de rechtbank niet bindt. Zij heeft tot slot de Raad verzocht een nieuwe deskundige te raadplegen. In het verlengde van deze gronden meent appellante tevens dat de re-integratievisie niet in stand kan blijven.

De Raad stelt voorop dat niet in geschil is dat de arts W.M. Elders, die het primaire medisch onderzoek heeft verricht, geregistreerd is als verzekeringsarts. Aan de omstandigheid dat de artsen Kok en Cheung niet geregistreerd zijn als verzekeringsarts, gaat de Raad voorbij nu deze artsen de primaire medische beoordeling niet hebben verricht.

De deskundigen Hokken en Sonnenschein kunnen zich vinden in de vaststelling van de belastbaarheid van appellante, als neergelegd in de FML van 17 februari 2009. De Raad is van oordeel dat de rechtbank terecht haar deskundigen heeft gevolgd. De Raad heeft daarbij in aanmerking genomen dat de deskundigen op zorgvuldige wijze een onderzoek hebben ingesteld en daarbij op inzichtelijke wijze verslag hebben gedaan. Voorts hebben de deskundigen hun standpunt gehandhaafd na kennisneming van de hen voorgelegde commentaren en hebben zij dit ook gemotiveerd. De Raad acht de conclusies van de deskundigen begrijpelijk en overtuigend. In hetgeen door appellante in hoger beroep naar voren heeft gebracht, heeft de Raad geen aanleiding gevonden om met betrekking tot de oordelen van de deskundigen af te wijken van het in vaste jurisprudentie neergelegd uitgangspunt dat het oordeel van de onafhankelijke door de bestuursrechter ingeschakelde deskundige in beginsel wordt gevolgd. De Leidraad medische deskundigen beoogt niet meer dan het geven van informatie aan een door de rechtbank benoemde medische deskundige en heeft - ook in het onderhavige geding - geen verder strekkende (juridische) betekenis. In het voorgaande ligt besloten dat de Raad voor het raadplegen van een deskundige geen aanleiding ziet.

De Raad komt met de rechtbank tot de conclusie dat de vaststelling van de mate van arbeidsongeschiktheid met ingang van 11 augustus 2008 op een voldoende medische grondslag rust. Met betrekking tot de arbeidskundige grondslag is ook de Raad van oordeel dat de bezwaararbeidsdeskundige in zijn rapport van 13 maart 2009 de geschiktheid in medisch opzicht van de gebruikte functies van een toereikende motivering heeft voorzien en in zijn rapport van 17 september 2009 voldoende heeft onderbouwd dat de functies ook overigens voor appellante geschikt zijn.

Appellante heeft in beide gedingen aangevoerd dat er geen noodzaak is voor een voortzetting van de procedure in verband met haar verzoek om schadevergoeding met betrekking tot de overschrijding van de redelijke termijn. Een aparte procedure is niet nodig omdat de rechtbank de schade zelf kan vaststellen en de zaak had kunnen afdoen.

De Raad kan appellante niet volgen. De rechtbank heeft vastgesteld dat in beide zaken de redelijke termijn van twee jaar is overschreden en dat de behandeling bij de rechtbank in beide zaken langer dan een jaar en zes maanden heeft geduurd. Daaraan heeft de rechtbank het vermoeden ontleend dat de redelijke termijn (ook) in de rechterlijke fase is overschreden. Ten einde de Staat der Nederlanden (de Minister van Veiligheid en Justitie) de gelegenheid te geven verweer te voeren tegen het verzoek van appellante om schadevergoeding vanwege overschrijding van de redelijke termijn heeft de rechtbank daarom met toepassing van artikel 8:73, tweede lid, van de Awb bepaald dat het onderzoek wordt heropend ter voorbereiding van een nadere uitspraak over appellantes verzoek om schadevergoeding in verband met de mogelijke overschrijding van de redelijke termijn.