Centrale Raad van Beroep, 11-12-2012, BY5751, 10-7059 WWB

Uitspraak op het hoger beroep tegen de uitspraak van de rechtbank ’s-Gravenhage van 17 november 2010, 09/9185 (aangevallen uitspraak)

Partijen:

[A. te B.]

het college van burgemeester en wethouders van ’s-Gravenhage (college)

Datum uitspraak 11 december 2012.

Het college heeft een verweerschrift ingediend.

OVERWEGINGEN

1. De Raad gaat uit van de volgende in dit geding van belang zijnde feiten en omstandigheden.

1.1. Bij besluit van 22 juli 2009 heeft het college een aanvraag om bijzondere bijstand voor kosten van fysiotherapie afgewezen. Bij besluit van 16 november 2009 (bestreden besluit) heeft het college - voor zover van belang - het daartegen gerichte bezwaar ongegrond verklaard. Daaraan heeft het college ten grondslag gelegd, zo begrijpt de Raad, dat voor de kosten van fysiotherapie een voorliggende voorziening bestaat als bedoeld in artikel 15, eerste lid, van de Wet werk en bijstand (WWB) en dat, voor zover de aanvraag betrekking heeft op een in verband met de kosten van fysiotherapie bestaande schuld, artikel 13, eerste lid, aanhef en onder f, van de WWB aan de verlening van bijzondere bijstand in de weg staat.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. Appellant heeft zich in hoger beroep op hierna te bespreken gronden tegen deze uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1. Appellant heeft aangevoerd dat het college in de financiële situatie van appellant zeer dringende redenen had moeten zien om bijzondere bijstand toe te kennen.

4.2. Ingevolge artikel 15, eerste lid, van de WWB, zoals deze bepaling luidde ten tijde hier van belang, bestaat geen recht op bijstand voor zover een beroep kan worden gedaan op een voorliggende voorziening die, gezien haar aard en doel, wordt geacht voor de belanghebbende toereikend en passend te zijn. Niet in geschil is dat de Zorgverzekeringswet voor de kosten van fysiotherapie een voorliggende voorziening is als bedoeld in artikel 15, eerste lid, van de WWB.

4.3. Artikel 16, eerste lid, van de WWB biedt de mogelijkheid om, in afwijking van onder meer artikel 15, eerste lid, van de WWB, bijstand te verlenen indien, gelet op alle omstandigheden, zeer dringende redenen daartoe noodzaken. In dat geval dient vast te staan dat sprake is van een acute noodsituatie en dat de behoeftige omstandigheden waarin de belanghebbende verkeert op geen enkele andere wijze zijn te verhelpen zodat het verlenen van bijstand onvermijdelijk is. Een acute noodzaak is aan de orde als de situatie levensbedreigend is of blijvend ernstig psychisch of lichamelijk letsel of invaliditeit tot gevolg kan hebben. Wat appellant heeft aangevoerd is geen zeer dringende reden als bedoeld in artikel 16, eerste lid, van de WWB.

4.4. Ingevolge artikel 13, eerste lid, aanhef en onder f, van de WWB, zoals deze bepaling luidde ten tijde hier van belang, heeft degene die bijstand vraagt ter gedeeltelijke of volledige betaling van een schuldenlast en die overigens bij het ontstaan van de schuldenlast, dan wel nadien, beschikte of beschikt over de middelen om in de noodzakelijke kosten van het bestaan te voorzien, geen recht op bijstand. Niet in geschil is dat ingevolge deze bepaling geen recht op bijstand bestaat, voor zover de aanvraag betrekking heeft op kosten van fysiotherapie die vóór de dag van de aanvraag bij appellant in rekening zijn gebracht, maar nog niet zijn voldaan en derhalve als schuld moeten worden aangemerkt. Artikel 49, aanhef en onder b, van de WWB biedt in dat geval de mogelijkheid om in afwijking van artikel 13, eerste lid, aanhef en onder f, van de WWB bijzondere bijstand te verlenen, indien daartoe zeer dringende redenen bestaan en de in onderdeel a van artikel 49 van de WWB genoemde mogelijkheid geen uitkomst biedt. Het begrip zeer dringende redenen als bedoeld in artikel 49, onder b, van de WWB heeft geen andere betekenis dan het begrip zeer dringende reden als bedoeld in artikel 16, eerste lid, van de WWB. Voor de inhoud daarvan verwijst de Raad naar overweging 4.3.

4.5. In de door appellant aangevoerde financiële problemen zijn geen aanknopingspunten te vinden voor het oordeel dat sprake is geweest van zeer dringende redenen als bedoeld in artikel 49, aanhef en onder b, van de WWB. Appellant heeft niet aannemelijk gemaakt dat sprake is van schulden die hem in zijn bestaansvoorziening bedreigden. Bovendien heeft appellant gesteld noch aannemelijk gemaakt dat een verzoek om hem een schuldsaneringskrediet te verlenen, is afgewezen. Appellant voldeed derhalve niet aan de voorwaarden voor toepassing van artikel 49, aanhef en onder b, van de WWB.

4.6. Uit 4.1 tot en met 4.5 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak komt voor bevestiging in aanmerking.

5. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.

Deze uitspraak is gedaan door R.H.M. Roelofs als voorzitter en J.J.A. Kooijman en P.W. van Straalen als leden, in tegenwoordigheid van E. Heemsbergen als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 11 december 2012.

(getekend) R.H.M. Roelofs

(getekend) E. Heemsbergen

HD