Centrale Raad van Beroep, 23-07-2013, ECLI:NL:CRVB:2013:1104, 12-505 WWB

Appellanten ontvangen al enige jaren een persoonsgebonden budget (PGB) ten behoeve van hun minderjarige zoon [naam zoon] (zoon). Appellanten hebben met ingang van 29 maart 2011 bijstand ingevolge de Wet werk en bijstand (WWB) aangevraagd naar de norm voor gehuwden. De zoon is als minderjarig kind in de aanvraag van appellanten begrepen.

Bij besluit van 28 april 2011 (primair besluit 1) heeft het college appellanten met ingang van 29 maart 2011 bijstand toegekend naar de norm voor gehuwden. Op de bijstand zal maandelijks € 997,77 worden ingehouden, omdat hetgeen appellanten uit het PGB betaald krijgen als inkomen wordt beschouwd. De reden daarvoor is dat appellanten niet kunnen aantonen dat zij middelen uit dit PGB voor de zorg voor hun zoon aan derden betalen.

Bij besluit van 15 juli 2011 (bestreden besluit 1) heeft het college het bezwaar tegen het primair besluit 1 ongegrond verklaard.

Bij besluit van 25 juli 2011 (primair besluit 2) heeft het college de bijstand van appellanten over de periode van 1 april 2011 tot en met 30 juni 2011 met toepassing van artikel 54, derde lid, aanhef en onder b, van de WWB herzien in verband met inkomsten uit het PGB die niet zijn verrekend. Tevens heeft het college met toepassing van artikel 58, eerste lid, aanhef en onder a, van de WWB een bedrag van € 2.943,42 van appellanten teruggevorderd.

Bij besluit van 31 oktober 2011 (bestreden besluit 2) heeft het college het bezwaar tegen het primaire besluit 2 ongegrond verklaard.

Ingevolge artikel 19, tweede lid, van de WWB is de hoogte van de algemene bijstand het verschil tussen het inkomen en de bijstandsnorm.

Ingevolge artikel 31, eerste lid, eerste volzin, van de WWB worden tot de middelen alle vermogens- en inkomensbestanddelen gerekend waarover de alleenstaande of het gezin beschikt of redelijkerwijs kan beschikken.

Ingevolge artikel 32, eerste lid, van de WWB wordt onder inkomen verstaan de op grond van artikel 31 in aanmerking genomen middelen voor zover deze:

1. . betreffen inkomsten uit of in verband met arbeid, inkomsten uit vermogen, een premie als bedoeld in artikel 31, tweede lid, onderdeel j, een kostenvergoeding als bedoeld in artikel 31, tweede lid, onderdeel k, inkomsten uit verhuur, onderverhuur of het hebben van een of meer kostgangers, socialezekerheidsuitkeringen, uitkeringen tot levensonderhoud op grond van Boek 1 van het Burgerlijk Wetboek, voorlopige teruggave of teruggave van inkomstenbelasting, loonbelasting, premies volksverzekeringen en inkomensafhankelijke bijdragen als bedoeld in artikel 43 van de Zorgverzekeringswet, dan wel naar hun aard met deze inkomsten en uitkeringen overeenkomen; en

2. . betrekking hebben op een periode waarover beroep op bijstand wordt gedaan.

Niet is in geschil dat appellanten in de periode in geding een PGB hebben ontvangen ten behoeve van hun zoon. Evenmin is in geschil dat appellanten niet hebben aangetoond dat het PGB is besteed aan zorg voor hun zoon.

Uit hetgeen onder 4.5 is overwogen vloeit voort dat het college in het bestreden besluit 1 terecht met toepassing van artikel 19, tweede lid, van de WWB de inkomsten in mindering heeft gebracht op de voor appellanten geldende bijstandsnorm.

Blijkens een Dienstrapport Sociale Zaken en Werk van 29 september 2011 is in juli 2011 geconstateerd dat, anders dan in het primaire besluit 1 is besloten, de inkomsten van appellanten uit PGB niet in het computersysteem van de Dienst SZW zijn ingevoerd en dus bij de uitbetaling van de bijstand aan appellanten niet in aanmerking zijn genomen. Hierdoor is aan appellanten over de maanden april, mei en juni 2011 onverschuldigd teveel bijstand uitbetaald.

Het bestreden besluit 2 is ten onrechte gebaseerd op artikel 54, derde lid, aanhef en onder b, van de WWB. Geen sprake is immers van een wijziging van de omstandigheden of (nieuw) gebleken feiten en omstandigheden die nopen tot herziening van het recht op bijstand. Dat recht is ongewijzigd. Wel is een administratieve vergissing begaan die tot terugvordering van onverschuldigd betaalde bijstand aanleiding kan geven. Het college was dan ook niet bevoegd om met toepassing van artikel 54, derde lid, aanhef en onder b en 58, eerste lid, aanhef en onder a, van de WWB de bijstand te herzien en de teveel betaalde bijstand van appellanten terug te vorderen.

De rechtbank heeft dit niet onderkend. Het hoger beroep van appellante slaagt en de aangevallen uitspraak 2 komt daarom voor vernietiging in aanmerking. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen zal de Raad het beroep tegen het bestreden besluit 2 gegrond verklaren en dit besluit vernietigen wegens strijd met artikel 54, derde lid, aanhef en onder b, en 58, eerste lid, aanhef en onder a, van de WWB.

Aansluitend moet worden bezien welk gevolg aan deze uitkomst wordt gegeven. De rechtsgevolgen van het bestreden besluit 2, voor zover dat ziet op de terugvordering van de onverschuldigd betaalde bijstand, kunnen op grond van de volgende overweging in stand worden gelaten. Nu appellanten na het primaire besluit 1 redelijkerwijs hadden kunnen begrijpen dat de aan hen betaalde bijstand, voor zover daarop niet maandelijks een bedrag van € 997,77 was ingehouden, onverschuldigd was betaald, was het college bevoegd om met toepassing van artikel 58, eerste lid, aanhef en onder e, van de WWB de kosten van bijstand over de periode van 1 april 2011 tot en met 30 juni 2011 tot een bedrag van € 2.943,42 van appellanten terug te vorderen. Geen grond bestaat voor het oordeel dat het college niet in redelijkheid van deze bevoegdheid gebruik zou mogen maken.