Centrale Raad van Beroep, 17-09-2013, ECLI:NL:CRVB:2013:1794, 11-4607 WIJ-T

Bij besluit van 2 september 2010, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 23 december 2010 (bestreden besluit), heeft het dagelijks bestuur geweigerd appellante een werkleeraanbod ingevolge de WIJ te doen en tevens geweigerd aan haar een inkomensvoorziening op grond van de WIJ toe te kennen. Daaraan heeft het dagelijks bestuur ten grondslag gelegd dat appellante in de gemeentelijke basisadministratie persoonsgegevens (GBA) verblijfscode 38 heeft. Gezien haar verblijfsrechtelijke positie is appellante geen rechthebbende als bedoeld in artikel 2 van de WIJ. Voorts heeft het dagelijks bestuur het standpunt ingenomen dat er geen zeer dringende redenen als bedoeld in artikel 16, eerste lid, van de WWB zijn op grond waarvan bijstand moet worden verleend aan appellant.

In geval van een aanvraag van een leeraanbod ingevolge de WIJ en de daarmee verband houdende vaststelling van het recht op inkomensvoorziening ingevolge die wet en een aanvraag om bijstand ingevolge de WWB loopt de door de bestuursrechter te beoordelen periode in beginsel vanaf de datum waarop de betrokkene zich heeft gemeld om de aanvraag in te dienen tot en met de datum waarop op deze aanvraag is beslist. Dit betekent dat in dit geval de te beoordelen periode loopt van 17 augustus 2010 tot en met 2 september 2010.

In artikel 17, eerste lid, van het Verdrag tot oprichting van de Europese Gemeenschap (EG-Verdrag), thans artikel 20, eerste lid, van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) is - voor zover hier van belang - bepaald dat een burger van de Unie een ieder is die de nationaliteit van een lidstaat bezit. Ingevolge artikel 18, eerste lid, van het EG-Verdrag, thans artikel 21, eerste lid, van het VWEU, heeft iedere burger van de Unie het recht vrij op het grondgebied van de lidstaten te reizen en te verblijven, onder voorbehoud van de beperkingen en voorwaarden die bij de Verdragen en bepalingen ter uitvoering daarvan zijn vastgesteld. Uit artikel 21, eerste lid, van het VWEU vloeit voort dat het verblijfsrecht wordt aangenomen, indien en zolang het onderzoek naar de beperkingen en voorwaarden, zoals onder meer vermeld in Richtlijn 2004/38/EG (Richtlijn), niet heeft uitgewezen dat daaraan niet wordt voldaan.

Ingevolge artikel 7, eerste lid, aanhef en onder b, van de Richtlijn heeft iedere burger van de Unie het recht gedurende meer dan drie maanden op het grondgebied van een andere lidstaat te verblijven indien hij voor zichzelf en voor zijn familieleden over voldoende bestaansmiddelen beschikt om te voorkomen dat zij tijdens hun verblijf ten laste komen van het sociale bijstandsstelsel van het gastland en hij over een verzekering beschikt die de ziektekosten in het gastland volledig dekt.

Ingevolge artikel 14, tweede lid, van de Richtlijn - voor zover thans van belang - behouden burgers van de Unie en hun familieleden het verblijfsrecht van artikel 7 zolang zij voldoen aan de aldaar genoemde voorwaarden. Ingevolge artikel 14, derde lid, van de Richtlijn leidt een beroep van de burger van de Unie of van diens familieleden op het sociale bijstandsstelsel van het gastland niet automatisch tot een verwijderingsmaatregel.

Uit het eerste lid van artikel 24 van de Richtlijn volgt dat iedere burger van de EU die op basis van deze richtlijn op het grondgebied van een gastland verblijft in beginsel dezelfde behandeling geniet als de onderdaan van dat gastland. In het tweede lid van dat artikel zijn de uitzonderingen op dit beginsel opgenomen. Het gastland is niet verplicht een recht op sociale bijstand toe te kennen gedurende de eerste drie maanden van verblijf of, in voorkomend geval de in artikel 14, vierde lid, onder b, bedoelde langere periode, noch is het verplicht om vóór de verwerving van het duurzame verblijfsrecht steun voor levensonderhoud toe te kennen voor studies, inclusief beroepsopleiding, in de vorm van een studiebeurs of -lening, aan andere personen dan werknemers of zelfstandigen, of personen die deze status hebben behouden, en hun familieleden.

Artikel 2, eerste lid, van de WIJ bepaalt dat in deze wet en de daarop berustende bepalingen onder jongere wordt verstaan een hier te lande woonachtige Nederlander van

Op grond van artikel 8, aanhef en onder e, van de Vw 2000 heeft een vreemdeling in Nederland rechtmatig verblijf als gemeenschapsonderdaan zolang deze onderdaan verblijf houdt op grond van een regeling krachtens het EG-Verdrag dan wel de Overeenkomst betreffende de Europese Economische Ruimte. Een regeling als bedoeld in deze bepaling is onder meer de Richtlijn, die in nationale wet- en regelgeving is geïmplementeerd en nader is uitgewerkt.

In geschil is of appellante in de hier te beoordelen periode rechtmatig verblijf had op grond van artikel 8, onderdeel e, van de Vw 2000, in welk geval het dagelijks bestuur haar als rechthebbende in de zin van artikel 2, tweede lid, van de WIJ had moeten aanmerken en het bestreden besluit voor zover de WIJ betreft op een onjuiste wettelijke grondslag berust. Appellante heeft zich op het standpunt gesteld dat zij in of omstreeks februari 2010 met haar zoon vanuit Duitsland naar Nederland is gekomen om hier gezinsleven uit te oefenen en dat de GBA-code 38 onjuist is.

Bij de beantwoording van de vraag of appellante in de beoordelingsperiode rechtmatig verblijf had is het volgende van belang. Zoals de Raad heeft overwogen in enkele tussenuitspraken van 18 maart 2013, waaronder LJN BZ3855, brengt, hoewel het de primaire verantwoordelijkheid is van - thans - de staatssecretaris van Veiligheid en Justitie (staatssecretaris) om te beoordelen of vreemdelingen hier te lande rechtmatig verblijven, het beginsel van Unietrouw, zoals verwoord in artikel 10 van het EG-Verdrag, thans artikel 4, derde lid van het Verdrag betreffende de Europese Unie, met zich dat de autoriteiten van de lidstaten met elkaar in overleg treden met het oog op een nuttige toepassing van het Unierecht. Dit geldt des te meer voor autoriteiten binnen een lidstaat. Het ligt dan ook bij de beoordeling van het recht op een inkomensvoorziening op de weg van het dagelijks bestuur om in overleg met de staatssecretaris te onderzoeken of appellante aan het recht van de Unie een verblijfsrecht hier te lande kan ontlenen. De omstandigheid dat appellante destijds stond geregistreerd onder verblijfscode 38 is daartoe onvoldoende. Zolang door de staatssecretaris geen besluit is genomen over de beëindiging van het verblijfsrecht van appellante dient van een rechtmatig verblijf in de zin van artikel 8, aanhef en onder e, van de Vw 2000 te worden uitgegaan.

Gelet op hetgeen in 4.10 is overwogen ziet de Raad aanleiding om met toepassing van artikel 21, zesde lid, van de Beroepswet het dagelijks bestuur op te dragen een nieuwe beslissing op bezwaar te nemen, waarbij opnieuw wordt vastgesteld of appellante recht heeft op een inkomensvoorziening ingevolge de WIJ. Hierin ligt besloten dat de Raad thans geen oordeel geeft over het onderdeel van de aangevallen uitspraak voor zover dat betrekking heeft op het recht op bijstand van appellant.