Centrale Raad van Beroep, 25-10-2013, ECLI:NL:CRVB:2013:2311, 12-4610 WAO

1.2. Op 6 september 2007 heeft appellant - hij ontving toen een uitkering op grond van de Werkloosheidswet - zich ziek gemeld wegens knieklachten. Ook waren er inmiddels psychische klachten ontstaan. Op 21 juli 2009 heeft appellant een aanvraag voor een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) gedaan. Een verzekeringsarts van het Uwv heeft appellant op 3 augustus 2009 medisch onderzocht en uitgaande van de diagnosen knieklachten, RSI schouder/bovenarm en een posttraumatische stressstoornis, beperkingen neergelegd in een FML van 3 augustus 2009. Blijkens een door de verzekeringsarts aan het rapport van 3 augustus 2009 toegevoegde opmerking, wordt ervan uitgegaan dat sprake is van dezelfde ziekteoorzaak. Een arbeidsdeskundige van het Uwv heeft vervolgens berekend dat appellant op 4 oktober 2007, vier weken na 6 september 2007, een verlies aan verdienvermogen van 40,41% had. Bij besluit van 28 september 2009 heeft het Uwv aan appellant met ingang van 5 oktober 2007 een WAO-uitkering toegekend, berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 35 tot 45%.

1.3. Appellant heeft tegen dit besluit bezwaar gemaakt. Naar aanleiding van dit bezwaar heeft een bezwaarverzekeringsarts nader onderzoek gedaan naar de gezondheidssituatie van appellant. In het rapport van 8 maart 2010 heeft de bezwaarverzekeringsarts van het Uwv vermeld dat, anders dan de verzekeringsarts heeft geoordeeld, geen sprake is van toename van beperkingen uit dezelfde ziekteoorzaak. Eerder heeft appellant een WAO-uitkering genoten op grond van nek-, schouder- en armbeperkingen als gevolg van RSI-problematiek, terwijl de ziekmelding van 6 september 2007 te maken had met acute knieklachten door een voetbaltrauma en ook de inmiddels ontstane psychische klachten niet eerder aan de orde waren. De bezwaarverzekeringsarts heeft vervolgens een heroverweging verricht uitgaande van een wachttijd na ziekmelding van 104 weken. De door de verzekeringsarts vastgestelde FML is aangevuld met een beperking op item 2.1, beperkt zien. Er is een FML met datum

10 maart 2010 opgemaakt.

1.4. Bij besluit van 7 april 2010 (besluit 1) heeft het Uwv het bezwaar van appellant tegen het besluit van 28 september 2009 ongegrond verklaard en dit besluit ingetrokken. Tevens is meegedeeld dat de arbeidsongeschiktheid in het kader van de Wet WIA zal worden beoordeeld.

2.1. Appellant heeft tegen het besluit van 7 april 2010 beroep ingesteld omdat niet wordt aangegeven wat er voor de intrekking in de plaats komt.

2.2. Het Uwv, daarmee gevolg gevend aan een verzoek van de rechtbank, heeft het bezwaar van appellant tegen het besluit van 28 september 2009 opnieuw beoordeeld. De bezwaarverzekeringsarts heeft op 29 juli 2010 verwezen naar de in het rapport van

8 maart 2010 opgenomen conclusies over de beperkingen van appellant in het kader van de

WIA-beoordeling. Een bezwaararbeidsdeskundige van het Uwv heeft, uitgaande van de FML van 10 maart 2010, functies voor appellant geselecteerd en berekend dat appellant een verlies aan verdienvermogen van 36,25% heeft. Bij besluit van 18 augustus 2010 (besluit 2) heeft het Uwv het bezwaar van appellant tegen het besluit van 28 september 2009 gegrond verklaard en vastgesteld dat appellant met ingang van 3 september 2009 recht heeft op een WIA-uitkering en dat de mate van zijn arbeidsongeschiktheid is vastgesteld in de klasse van 35 tot 80%.

2.3. Appellant heeft bij brief van 20 september 2010 te kennen gegeven het niet eens te zijn met de gewijzigde beslissing op bezwaar. Hij blijft van mening dat hij aanspraak heeft op een WAO-uitkering in verband met toegenomen arbeidsongeschiktheid. Subsidiair heeft appellant gesteld dat zijn beperkingen met ingang van 3 september 2009 door het Uwv zijn onderschat.

3.1. De rechtbank heeft het beroep van appellant geacht mede te zijn gericht tegen besluit 2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep ongegrond verklaard. De rechtbank heeft hiertoe overwogen dat de door haar ingeschakelde deskundige reumatoloog G.H.C. Schardijn in zijn rapport van 12 december 2011 heeft geconcludeerd dat er onvoldoende argumenten zijn om aan te nemen dat er bij appellant in december 2002 al sprake was van spondylarthropathie. De rechtbank heeft vervolgens geoordeeld dat het Uwv zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat er per 6 september 2007 geen sprake is van arbeidsongeschiktheid uit dezelfde oorzaak en terecht heeft geweigerd aan appellant per

5 oktober 2007 een WAO-uitkering toe te kennen.

3.2. Voor wat betreft de beoordeling per einde wachttijd van 3 september 2009, heeft de rechtbank overwogen dat Schardijn in zijn rapport heeft geconcludeerd dat appellant op en na 3 september 2009 lijdt aan spondylarthropathie. Schardijn heeft vermeld zich grotendeels te kunnen vinden in de voor deze datum opgemaakte FML, met een nuancering voor werken in een koude en tochtige omgeving, het buigen van de rug en voor de werktijden. De rechtbank heeft overwogen dat uit de belastende kenmerken van de functies blijkt dat er geen sprake is van werken in een koude of tochtige omgeving en dat in de functies minder dan 60 à 70 graden gebogen hoeft te worden. De rechtbank heeft Schardijn niet gevolgd in zijn suggestie bij de werktijden rekening te houden met een ongeveer twee en een half uur durende ochtendstijfheid. De rechtbank heeft het standpunt van de bezwaarverzekeringsarts dat de ochtendstijfheid niet interfererend is met een volledige arbeidsinzet overtuigend geacht en heeft overwogen dat ochtendstijfheid niet onder te brengen is onder de in de Standaard verminderde arbeidsduur genoemde categorieën, waarbij er vanuit energetisch of preventief oogpunt aanleiding bestaat een urenbeperking aan te nemen. Nu er geen medische noodzaak is voor het aannemen van een urenbeperking, kan een eventuele reistijd geen rol spelen bij de beoordeling van de beperkingen van appellant en diens geschiktheid voor de geduide functies. De rechtbank heeft geoordeeld dat het verlies aan verdienvermogen 36,25% bedraagt en dat het Uwv aan appellant terecht een WIA-uitkering heeft toegekend, berekend maar een mate van arbeidsongeschiktheid van 35 tot 80%.

4.1. In hoger beroep heeft appellant aangevoerd dat, zoals de verzekeringsarts had aangenomen, per 6 september 2007 sprake is van arbeidsongeschiktheid uit dezelfde oorzaak, zodat er in eerste instantie terecht een Amber-beoordeling is verricht. Appellant heeft zich in 2007 ziek gemeld met een complex aan klachten, waaronder de oorspronkelijke klachten uit 2002. De rechtbank heeft zich ten onrechte beperkt tot de vraag of er in 2002 al sprake was van de diagnose spondylarthropathie. Appellant heeft zich in 2007 met meer dan alleen psychische en knieklachten gemeld. Klachten waarmee het Uwv al sinds appellants uitval in 2001 bekend was. Deze klachten zijn altijd gebleven; de intrekking van de uitkering per

6 april 2004 was dan ook niet een gevolg van een afname van klachten maar van het aanvaarden van passend werk. Gelet op de rechtspraak van de Raad is het aan het Uwv om te bewijzen dat sprake is van een andere ziekteoorzaak en moet het criterium ‘zelfde oorzaak’ ruim worden geïnterpreteerd, waarbij de verzekerde het voordeel van de twijfel dient te krijgen. Voorts heeft appellant aangevoerd dat het Uwv door in bezwaar een

WIA-beoordeling te doen, de heroverweging heeft verricht in strijd met het verbod van reformatio in peius. Tegen de WIA-beoordeling wordt verder nog ingebracht dat een urenbeperking noodzakelijk is omdat appellant een verhoogde rust- en recuperatiebehoefte heeft. Ter zitting van de Raad heeft appellant naar voren gebracht dat sprake kan zijn van een overschrijding van de redelijke termijn.