Centrale Raad van Beroep, 19-11-2013, ECLI:NL:CRVB:2013:2477, 12-3237 WWB

Appellant ontving vanaf 20 januari 1997 bijstand naar de norm voor een alleenstaande met een toeslag 20%, laatstelijk op grond van de Wet werk en bijstand (WWB).

Appellant staat sinds 1 november 1997 in de gemeentelijke basisadministratie persoonsgegevens (GBA) ingeschreven op het adres [opgegeven adres] te Sittard (opgegeven adres). In het kader van een handhavingsproject van de afdeling Werk & Inkomen van de gemeente Sittard-Geleen, waarbij fraudesignalen uit het verleden worden doorgelicht en beoordeeld op onderzoekswaardigheid, zijn met betrekking tot appellant twee anonieme fraudemeldingen uit 2002 en 2007 naar boven gekomen. Naar aanleiding daarvan heeft de sociale recherche van de gemeente Sittard-Geleen een onderzoek ingesteld naar de rechtmatigheid van de aan appellant verleende bijstand. In dat verband zijn onder meer bij het energie- en het waterbedrijf gegevens opgevraagd over het verbruik van gas, elektriciteit en water vanaf 2006 op het opgegeven adres. Op 28 december 2010 hebben medewerkers van de Afdeling Werk en Inkomen een gesprek gevoerd met appellant over de verkregen gegevens van het water- en energiebedrijf. Daarbij hebben zij appellant te kennen gegeven dat zij een huisbezoek aan het opgegeven adres willen afleggen, omdat twijfels bestaan over de woon- en leefsituatie van appellant. Appellant heeft geweigerd daarvoor toestemming te verlenen. De bevindingen van het door de sociale recherche ingestelde onderzoek zijn neergelegd in een rapport dat is gesloten op 28 december 2010.

Bij besluit van 17 juni 2011 (bestreden besluit), heeft het college, voor zover hier van belang, het bezwaar tegen het besluit van 12 januari 2011 ongegrond verklaard. Aan het bestreden besluit heeft het college ten grondslag gelegd dat appellant vanaf 1 oktober 2006 niet woonachtig is op het door hem opgegeven adres en dat appellant, door hiervan geen melding te maken en niet mee te werken aan een huisbezoek, de inlichtingen- en medewerkingsverplichting als bedoeld in artikel 17 van de WWB heeft geschonden, waardoor het recht op bijstand niet is vast te stellen.

Het college heeft de intrekking van de bijstand niet beperkt tot een bepaalde periode. Dit betekent dat de door de bestuursrechter te beoordelen periode loopt van 1 oktober 2006 tot en met 12 januari 2011 (de datum van het primaire besluit).

De vraag waar iemand zijn woonadres heeft dient te worden beantwoord aan de hand van concrete feiten en omstandigheden. Appellant is ingevolge artikel 17, eerste lid, van de WWB verplicht juiste en volledige informatie over zijn woonadres te verstrekken, aangezien dat gegeven voor de beoordeling van het recht op bijstand en de voortzetting daarvan een essentieel gegeven vormt.

De onderzoeksbevindingen bieden een toereikende grondslag voor het standpunt van het college dat appellant in de hier te beoordelen periode niet zijn woonadres heeft gehad op het opgegeven adres. Daarbij komt grote betekenis toe aan het geconstateerde water- en energieverbruik op dat adres. Uit de gegevens over het verbruik is af te leiden dat op het opgegeven adres in de periode 2006 - 2007 sprake is geweest van een waterverbruik van

De extreem lage cijfers over het verbruik zijn op zichzelf niet voldoende voor het standpunt dat appellant niet zijn woonadres had op het opgegeven adres. Dit is afhankelijk van het geheel van feiten en omstandigheden. De extreem lage cijfers rechtvaardigen wel de vooronderstelling dat dit niet het geval was.

Aan de verklaring van twee buurtbewoners dat zij appellant regelmatig in het flatgebouw zien en de door appellant zelf opgestelde en handgeschreven verklaring, ondertekend door enkele bewoners, kan niet die betekenis worden toegekend die appellant daaraan wenst toe te kennen. Deze verklaringen zijn achteraf opgesteld en zijn onvoldoende specifiek, dan wel niet consistent met de verklaringen van appellant zelf. Dit geldt ook voor de verklaring van de ter zitting meegebrachte getuige [naam getuige] dat appellant twee á drie avonden per week vanaf 21.30 uur bij hem thuis een film bekijkt of aan te gamen is en dat appellant zo rond 04.00 uur weer vertrekt. Deze verklaring ondersteunt immers niet het standpunt van appellant dat hij woont op het opgegeven adres.

Gelet op 4.4 tot en met 4.7 kan niet geoordeeld worden dat de rechtbank niet in redelijkheid heeft kunnen besluiten geen gebruik te maken van de haar in artikel 8:47, eerste lid, van Algemene wet bestuursrecht (Awb) gegeven discretionaire bevoegdheid om een deskundige te benoemen, zoals appellant had verzocht. Met de rechtbank is de Raad van oordeel dat, als appellant meent dat een deskundigenonderzoek zijn standpunt nader kan onderbouwen, het op zijn weg ligt een deskundige te raadplegen. Appellant heeft dat feitelijk ook gedaan door advies in te winnen bij T. van Eck.

De rechtbank heeft, onder verwijzing naar de uitspraak van de Raad van 27 juli 2010, LJN BN3309, terecht geoordeeld dat het enkele feit dat het college pas in 2010 een onderzoek heeft ingesteld naar aanleiding van in het verleden ontvangen anonieme meldingen, niet met zich brengt dat het bestreden besluit onzorgvuldig is voorbereid of onrechtmatig is. Het college kan niet de bevoegdheid worden ontzegd onderzoek te laten verrichten naar de rechtmatigheid van verleende bijstand.

Uit 4.3 tot en met 4.9 vloeit voort dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking komt.