Centrale Raad van Beroep, 20-11-2013, ECLI:NL:CRVB:2013:2501, 12-575 WW + 12-577 WW

1.1. Appellant en [MZ]) hebben op 14 november 2008 een ‘employment agreement’ ondertekend waarin is overeengekomen dat appellant met ingang van 17 november 2008 voor onbepaalde tijd als financieel directeur werkzaam zou zijn voor [MZ] tegen een salaris van € 2.000,- netto per maand. De bedrijfsactiviteiten van [MZ] betroffen de handel in en de productie van kaviaar op sojabasis. Grootaandeelhouder en bestuurder van [MZ] was [naam bedrijf] te [vestigingsplaats].[Naam leidinggevende] was feitelijk leidinggevende van [MZ].

1.2. Bij brief van 29 april 2010 heeft [MZ] appellant bericht dat zijn arbeidsovereenkomst met ingang van 1 juni 2010 is beëindigd omdat er geen werkzaamheden voor hem zijn. Appellant heeft op 7 juni 2010 een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW) aangevraagd. Bij besluit van 16 juli 2010 heeft het Uwv appellant met ingang van 1 juni 2010 een voorschot op zijn WW-uitkering toegekend, welk voorschot met ingang van 1 september 2010 is geëindigd wegens het verstrijken van de duur waarvoor appellant eventueel recht op een WW-uitkering zou hebben.

1.3. [MZ] is bij vonnis van 3 augustus 2010 in staat van faillissement verklaard. De curator heeft de arbeidsovereenkomst met appellant bij brief van 10 augustus 2010 volledigheidshalve opgezegd voor zover deze nog mocht bestaan. Appellant heeft op 20 augustus 2010 een aanvraag om een zogenoemde faillissementsuitkering ingediend. Bij besluit van

6 oktober 2010 heeft het Uwv afwijzend beslist op deze aanvraag, omdat de vordering van appellant door de curator blijvend niet is erkend en er volgens het Uwv geen sprake is geweest van een dienstbetrekking. Het daartegen gemaakte bezwaar heeft het Uwv ongegrond verklaard.

1.4. Bij besluit van 5 november 2010 heeft het Uwv appellant met ingang van 1 juni 2010 een WW-uitkering ontzegd. Dit besluit is, na bezwaar, gehandhaafd bij beslissing op bezwaar van 19 januari 2011 (bestreden besluit). Het Uwv heeft aan het bestreden besluit ten grondslag gelegd dat appellant geen werknemer was in de zin van artikel 3 van de WW en daarom niet was verzekerd. Dit standpunt is gebaseerd op de bevindingen van de curator in het faillissement van [MZ]. Uit diens faillissementsverslagen heeft het Uwv afgeleid dat na oktober 2009 geen, dan wel zeer minimaal werkzaamheden werden uitgevoerd binnen het bedrijf en dat er niets werd verkocht. Naar de mening van het Uwv is geen sprake geweest van een arbeidsovereenkomst waarbij werd voldaan aan alle voorwaarden. Met name was niet, dan wel in onvoldoende mate aangetoond dat was voldaan aan de eis van persoonlijke arbeidsverrichting.

2.1. De rechtbank heeft het beroep van appellant tegen het bestreden besluit bij de aangevallen uitspraak ongegrond verklaard. De rechtbank was van oordeel dat het Uwv op goede gronden de onderzoeksbevindingen van de curator aan zijn besluitvorming ten grondslag heeft gelegd. Ook de rechtbank heeft diens conclusies tot uitgangspunt van haar beoordeling genomen. De rechtbank achtte onvoldoende aannemelijk geworden dat appellant werkzaamheden heeft verricht die kunnen worden aangemerkt als op het bedrijfsdoel van [MZ] gerichte productieve arbeid. Zij achtte ongeloofwaardig dat appellant productieve arbeid in economische zin heeft verricht voor een handelsonderneming in kaviaar die sinds oktober 2009 geen kaviaar meer heeft geproduceerd en, zoals blijkt uit de jaarstukken van [MZ], nooit kaviaar heeft verhandeld. De door appellant in geding gebrachte e-mails, kopieën uit agenda’s en verklaringen van derden hebben bij de rechtbank niet geleid tot twijfel over de bevindingen van de curator, omdat deze stukken en verklaringen geen reële onderbouwing gaven van door appellant verrichte productieve arbeid. De rechtbank sloot niet uit dat appellant activiteiten heeft ontplooid ter ondersteuning van frauduleuze praktijken van[Naam leidinggevende] en diens familie. Dat waren echter geen productieve werkzaamheden ten behoeve van [MZ]. Naar het oordeel van de rechtbank heeft het Uwv terecht geconcludeerd dat geen sprake was van arbeid in de zin van artikel 7:610 van het Burgerlijk Wetboek (BW) en kon appellant daarom niet als werknemer als bedoeld in artikel 3 van de WW worden beschouwd.

2.2. De rechtbank heeft tevens het beroep tegen het besluit op bezwaar betreffende de faillissementsuitkering ongegrond verklaard.

3.1. Ter zitting is het hoger beroep, gericht tegen het oordeel van de rechtbank betreffende de faillissementsuitkering, ingetrokken.

3.2. Appellant heeft in hoger beroep betoogd dat hij na een sollicitatieprocedure met ingang van 17 november 2008 in dienst is getreden bij [MZ]. Op dat moment kende hij[Naam leidinggevende] niet en was hij niet op de hoogte van diens frauduleuze intenties. Volgens appellant is een arbeidsovereenkomst tot stand gekomen en is die overeenkomst blijven bestaan. Een andere opvatting is naar zijn mening in strijd met de wet.

3.3. Het Uwv heeft ter toelichting van zijn standpunt naar voren gebracht dat uit de faillissementsverslagen van de curator blijkt dat de opgezette fabriek in feite een dekmantel is geweest om de Egyptische investeerder grote sommen geld afhandig te maken, dat appellant als financieel directeur op de hoogte is geweest van de fraude en daaraan heeft meegewerkt. Ter zitting heeft het Uwv nader toegelicht dat niet gezegd kan worden dat op

14 november 2008 geen arbeidsovereenkomst tot stand is gekomen, maar hij meent dat in de loop van de tijd en in ieder geval gedurende de laatste negen maanden door appellant geen werkzaamheden zijn verricht die het bedrijf ten goede zijn gekomen. Daardoor is op enig moment een omslagpunt bereikt, waarna geen sprake meer was van een arbeidsovereenkomst. Appellant was als gevolg daarvan niet verzekerd en kon geen aanspraak maken op een WW-uitkering.