Centrale Raad van Beroep, 04-12-2013, ECLI:NL:CRVB:2013:2800, 12-5682 TW

Ter zitting heeft de gemachtigde van appellant toegelicht dat het hoger beroep is beperkt tot de terugvordering van de toeslag en de oplegging van de boete.

Het Uwv is, gelet op artikel 20, eerste lid, van de TW, gehouden de onverschuldigd betaalde toeslag van appellant terug te vorderen. Van een dringende reden in de zin van artikel 20, vierde lid, van de TW om geheel of gedeeltelijk van terugvordering van de toeslag af te zien, is niet gebleken. Dringende redenen kunnen slechts gelegen zijn in de onaanvaardbaarheid van de sociale of financiële gevolgen die voor de betrokkene als gevolg van de terugvordering optreden. Daarvan is in het geval van appellant, zoals de rechtbank terecht heeft vastgesteld, niet gebleken. Bij de invordering dient het Uwv rekening te houden met de beslagvrije voet zodat appellant bij de terugbetaling aan het Uwv van hetgeen onverschuldigd is betaald, voldoende inkomen behoudt om in zijn levensonderhoud te kunnen voorzien.

Het Uwv is op grond van artikel 14a van de TW verplicht een boete op te leggen aan de werknemer die de inlichtingenverplichting, zoals bedoeld in artikel 12 van de TW, niet nakomt. Op grond van artikel 12 van de TW was appellant gehouden het Uwv op zijn verzoek of onverwijld uit eigen beweging alle feiten en omstandigheden mee te delen waarvan hem redelijkerwijs duidelijk moet zijn dat zij van invloed kunnen zijn op het recht op toeslag, de hoogte van de toeslag, het geldend maken van het recht op toeslag of het bedrag van de toeslag dat wordt betaald.

Het Uwv verwijt appellant dat hij het Uwv niet uit eigen beweging informatie heeft verschaft over de uitkering uit de WAO-hiaatverzekering. Met de rechtbank wordt geoordeeld dat het appellant duidelijk had moeten zijn dat deze inkomsten van invloed konden zijn op de (hoogte van de) toeslag. Een toeslag wordt immers slechts toegekend wanneer de uitkering en de eventuele andere inkomsten van de uitkeringsgerechtigde en diens partner zo laag zijn, dat het (gezamenlijke) inkomen onder een wettelijk vastgelegd minimum blijft. Bovendien blijkt zowel uit het door appellant in gevulde formulier ‟Aanvraag Toeslagenwet” als uit (de toelichting bij) het formulier ‟Opvragen gegevens” uitdrukkelijk dat de inkomsten van appellant uit de WAO-hiaatverzekering gevolgen kunnen hebben voor de toeslag. Dat bij appellant onduidelijkheid zou kunnen hebben bestaan over de vraag of de WAO-hiaatverzekering een particuliere verzekering betrof, wordt niet gevolgd. Duidelijk is dat sprake is van een door de werkgever gesloten verzekering, waartoe hij op grond van de van toepassing zijnde collectieve arbeidsovereenkomst gehouden was en dat niet appellant voor zichzelf een verzekering heeft afgesloten. Het niet melden van de inkomsten uit deze verzekering aan het Uwv levert dan ook een doorlopende schending op van de op appellant rustende plicht om deze informatie uit eigen beweging aan het Uwv te melden.

Het enkele feit dat appellant de inlichtingenverplichting heeft geschonden, is niet voldoende voor het opleggen van een boete. Daartoe is ook vereist dat appellante ter zake van die overtreding subjectief een verwijt kan worden gemaakt (CRvB 11 maart 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BH7780). Bovendien zal, bij verwijtbaarheid, de boete moeten worden afgestemd op de ernst van de overtreding, de mate waarvan deze aan de overtreder kan worden verweten en de omstandigheden van het geval.

Uit hetgeen is overwogen onder 4.4 volgt dat appellant niet alleen objectief maar ook subjectief een verwijt valt te maken van de schending van zijn inlichtingenverplichting. Het bedrag van de boete is evenredig aan de ernst van de overtreding, de mate van verwijtbaarheid en de persoonlijke omstandigheden van appellant. Daarbij wordt in aanmerking genomen dat sprake is van een ernstige en langdurige overtreding van de inlichtingenplicht, waardoor ook de hoogte van het terug te vorderen bedrag is opgelopen.

Het hoger beroep slaagt niet. De aangevallen uitspraak zal daarom worden bevestigd.