Centrale Raad van Beroep, 15-04-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:1256, 13-116 WWB

Appellant heeft op 14 december 2011 een aanvraag gedaan om een werkleeraanbod op grond van de Wet investeren in jongeren (WIJ). Appellant stond per 24 november 2011 ingeschreven op het [adres]te [woonplaats]. Voorheen ontving appellant een inkomensvoorziening in de gemeente Utrecht.

Bij besluit van 7 februari 2012 heeft het college de aanvraag met toepassing van de Wet werk en bijstand (WWB) afgewezen. Aan dit besluit heeft het college ten grondslag gelegd dat het recht op bijstand niet kon worden vastgesteld, aangezien appellant zonder tegenbericht niet is verschenen op de afspraak op 6 februari 2012.

Bij besluit van 12 juni 2012 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar tegen het besluit van 7 februari 2012 ongegrond verklaard. Appellant heeft volgens het college niet aannemelijk gemaakt dat hij daadwerkelijk woont op het opgegeven adres. Het college acht het niet aannemelijk dat appellant de uitnodiging om te verschijnen niet heeft ontvangen, aangezien deze door twee ambtenaren persoonlijk in de brievenbus is gedaan.

Op 1 januari 2012 is in werking getreden de wet van 22 december 2011 tot wijziging van de Wet werk en bijstand en samenvoeging van die wet met de Wet investeren in jongeren gericht op bevordering van deelname aan de arbeidsmarkt en vergroting van de eigen verantwoordelijkheid van uitkeringsgerechtigden (Stb. 650) (wijzigingswet WWB en WIJ). Ingevolge artikel II van de wijzigingswet WWB en WIJ is de WIJ ingetrokken. Ingevolge artikel 78t, vierde lid, van de WWB, zoals deze luidt sinds 1 januari 2012, wordt op een aanvraag voor een werkleeraanbod of een inkomensvoorziening waarop, zoals in het onderhavige geval, niet is beslist voor de datum van inwerkingtreding van de wijzigingswet WWB en WIJ beslist met toepassing van de WWB.

Het gaat in dit geding om een besluit tot afwijzing van een aanvraag om bijstand. Een aanvrager moet in het algemeen de feiten en omstandigheden aannemelijk maken die nopen tot inwilliging van die aanvraag. In dat kader dient de aanvrager de nodige duidelijkheid te verschaffen en volledige openheid van zaken te geven. Vervolgens is het aan het bijstandverlenend orgaan om in het kader van de onderzoeksplicht deze inlichtingen op juistheid en volledigheid te controleren. Indien de betrokkene niet aan de wettelijke inlichtingen- of medewerkingsverplichting voldoet, is dit een grond voor weigering van de bijstand indien als gevolg daarvan het recht op bijstand niet kan worden vastgesteld.

Ingevolge artikel 53a, tweede lid, van de WWB, zoals dat ten tijde van belang luidde, is het college bevoegd onderzoek in te stellen naar de juistheid en volledigheid van de verstrekte gegevens en zo nodig naar andere gegevens die noodzakelijk zijn voor de verlening dan wel de voortzetting van bijstand.

Van een huisbezoek is geen sprake geweest, zodat de vraag of daarvoor een redelijke grond bestond niet aan de orde is. Het is niet onbegrijpelijk dat de door appellant gewenste bijzondere bijstand voor woninginrichting bij het college vragen opriep. Appellant woonde immers eerder bij zijn ouders en was in [woonplaats] op zichzelf gaan wonen. Appellant deed de aanvraag om bijzondere bijstand geruime tijd nadat hij zijn nieuwe woning had betrokken. Dit kon de vraag oproepen hoe appellant op dat moment gehuisvest was en wat zijn woonsituatie was. Gelet hierop en gezien de waarnemingen bij de woning van appellant op 24 en 26 januari 2014 waren de twijfels van het college over de woonsituatie van appellant gerechtvaardigd. Het college had dan ook voldoende reden om appellant uit te nodigen voor een gesprek en hem te vragen hierover nadere inlichtingen te verstrekken.

Uit de rapportage van 7 februari 2012 blijkt afdoende dat twee medewerkers van de afdeling Sociale Zaken de uitnodiging voor het gesprek van 6 februari 2012 op 1 februari 2012 bij appellant in de brievenbus hebben gedaan. De enkele stelling van appellant dat hij de brief niet heeft ontvangen, is onvoldoende om hetgeen in de rapportage is vermeld voor onjuist te houden. Appellant is ondanks een oproep daartoe niet verschenen op de zitting van de Raad. De Raad heeft zo van appellant geen nadere toelichting op zijn stelling kunnen verkrijgen. Hij verbindt hieraan met toepassing van artikel 8:59 in verband met 8:31 van de Algemene wet bestuursrecht de conclusie dat een onderbouwing van zijn stelling ontbreekt.

Het college heeft verscheidene keren getracht een huisbezoek af te leggen. Uit de waarschuwing en het afgebroken telefoongesprek blijkt dat de communicatie met appellant moeizaam verliep. Het college heeft appellant met de oproep voor een gesprek op 6 februari 2012, waarna zo nodig een huisbezoek zou worden afgelegd, in de gelegenheid gesteld aannemelijk te maken dat hij woonde op het opgegeven adres. Het onderzoek van het college is hiermee voldoende zorgvuldig geweest.

Appellant is niet verschenen op het gesprek van 6 februari 2012. Gezien de onder 4.2 weergegeven bewijslastverdeling was het aan hem om aannemelijk te maken dat hij in de te beoordelen periode woonde op het opgegeven adres. Hij had dit kunnen onderbouwen met bijvoorbeeld verklaringen van buren en gegevens van pintransacties. Dit heeft hij ook in bezwaar nagelaten. Uit een gespreksverslag van 10 april 2012, in het kader van een volgende aanvraag om bijstand van appellant, blijkt dat hij toen niet kon zeggen op welke dagen hij in de woning is geweest, dat hij heeft verklaard dat hij bij zijn ouders verbleef en bij vrienden en dat hij niet in zijn eigen huis kookte. Hij heeft voorts verklaard dat hij geen keukeninrichting had en dat ook andere spullen in de woning ontbraken. Er was alleen een matras. Dit bevestigt de serieuze twijfels van het college bij de woonsituatie van appellant in de hier ter beoordeling staande periode. Dit betekent dat door niet te verschijnen op 6 februari 2012 appellant de op hem rustende inlichtingenverplichting heeft geschonden en dat als gevolg daarvan het college het recht op bijstand niet heeft kunnen vaststellen. Dat later wel bijstand is toegekend, doet hier niet aan af.

Uit 4.4 tot en met 4.7 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak komt voor bevestiging in aanmerking.