Centrale Raad van Beroep, 16-04-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:1266, 12-3015 AWBZ

1.2. Op 4 oktober 2010 heeft betrokkene bij appellante een aanvraag ingediend voor meer zorg, in de vorm van een persoonsgebonden budget voor BG en Verblijf. Uit het naar aanleiding van deze aanvraag ingestelde indicatieonderzoek bleek dat betrokkene een lage intelligentie heeft en op dat moment nog niet helemaal zindelijk was. Betrokkene is tevens een rustig, makkelijk kind dat overdag op een speciale school zit. Hij kan zichzelf met wat aansturing aankleden, zijn tanden moeten worden nagepoetst en hij moet worden aangespoord om (door) te eten. De extra zorg die dit vergt valt binnen de normale zorgtijd van zeven uur per week zodat geen te indiceren zorg overblijft. Bij besluit van 2 november 2010 heeft appellante besloten dat betrokkene niet in aanmerking komt voor zorg ingevolge de AWBZ. Het door betrokkene tegen dit besluit gemaakte bezwaar is bij besluit van 18 april 2011 (bestreden besluit 1) ongegrond verklaard.

2.1. Betrokkene heeft beroep ingesteld tegen het bestreden besluit. Hierbij heeft hij onder meer aangevoerd dat het in strijd is met het fair play beginsel om in te breken op een reeds bestaande indicatie. Verder is aangevoerd dat de beperkingen van betrokkene zijn onderschat en ten onrechte geen rekening is gehouden met het feit dat de moeder van betrokkene, in verband met hartklachten, overbelast wordt door de (extra) zorg voor hem.

2.2. Appellante heeft in verweer gesteld dat de regelgeving in 2010 in vergelijking met 2009 aangescherpt is. Gelet op de gestelde overbelasting van de moeder van betrokkene, is meer sprake van een opvangprobleem dan een extra grote zorgbehoefte, aldus appellante. In het licht hiervan zou betrokkene gebruik kunnen maken van reguliere naschoolse opvang zodat hij geen aanspraak meer kan maken op AWBZ-zorg.

2.3. De rechtbank heeft bij tussenuitspraak van 3 januari 2012 het onderzoek heropend en appellante opgedragen:

2.4. Appellante heeft vervolgens haar medisch adviseur een rapport laten maken. In dit rapport heeft de medisch adviseur de vragen van de rechtbank als volgt beantwoord:

2.5. Appellante heeft, naar aanleiding van dit rapport van de medisch adviseur in een nieuwe beslissing op bezwaar van 7 februari 2012 (bestreden besluit 2) de bezwaren van betrokkene tegen het besluit van 2 november 2010 opnieuw ongegrond verklaard.

2.6. De rechtbank heeft in de aangevallen uitspraak geoordeeld dat appellante met bestreden besluit 2 voldoende inzichtelijk heeft gemaakt wat de beperkingen van betrokkene zijn, waarom er geen noodzaak is voor BG en dat de moeder van betrokkene niet overbelast is. Echter het feit dat appellante met het indicatiebesluit van 11 mei 2009 een fout heeft gemaakt rechtvaardigt, met het oog op de beginselen van rechtszekerheid en fair play, niet dat teruggekomen wordt op het besluit waarin betrokkene tot 10 mei 2014 geïndiceerd was voor BG. Op deze grond heeft de rechtbank het beroep van betrokkene gegrond verklaard, bestreden besluit 1 zoals nader gemotiveerd in bestreden besluit 2 vernietigd en appellante opgedragen binnen zes weken opnieuw te besluiten op het bezwaar van betrokkene.

3.1. Appellante heeft in hoger beroep naar voren gebracht dat elke nieuwe aanvraag leidt tot een onderzoek naar de vraag of aanspraak bestaat op een indicatie voor AWBZ-zorg. Die aanspraak wordt integraal beoordeeld, niet enkel en alleen op basis van de aanvraag. Volgens vaste rechtspraak van de Centrale Raad van Beroep strekt het gelijkheidsbeginsel niet zover dat een bestuursorgaan gehouden is om in het verleden gemaakte fouten te herhalen. Het komt appellante voor dat dit evenzeer geldt voor het rechtszekerheidsbeginsel en het beginsel van fair play.

3.2. Betrokkene heeft gemotiveerd verweer gevoerd.