Centrale Raad van Beroep, 18-04-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:1490, 12-550 WMO

Op 25 februari 2010 is namens appellant een aanvraag ingediend op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) voor een woonvoorziening in de vorm van een tegemoetkoming in de verbouwingskosten ten behoeve van het realiseren van een kamer voor de slaapwacht. Ter toelichting is onder meer opgemerkt dat de aanvraag ertoe strekt in de huidige woon/leefomgeving van appellant 24-uurs zorg mogelijk te maken.

Bij besluit van 15 maart 2010 heeft het college de aanvraag afgewezen op de grond dat geen sprake is van het normale gebruik van de woning omdat een kamer voor een slaapwacht niet tot de elementaire woonfuncties behoort.

Bij besluit van 26 oktober 2010 (bestreden besluit) heeft het college het tegen het besluit van 15 maart 2010 gemaakte bezwaar gegrond verklaard, dat besluit herroepen en de aanvraag, onder wijziging van de motivering, opnieuw afgewezen. Het college heeft overwogen dat de gevraagde voorziening wel onder de reikwijdte van de Wmo valt, maar dat de medische noodzaak voor een kamer in de nabijheid van appellant ontbreekt omdat de noodzakelijke zorg, met behulp van communicatieapparatuur, ook door de slaapwacht verleend kan worden vanuit een andere, reeds bestaande, kamer.

Hangende het door appellant tegen het bestreden besluit ingestelde beroep, heeft het college zijn standpunt als verwoord in het bestreden besluit gewijzigd. Hierbij heeft het college zich aanvankelijk op het standpunt gesteld dat de slaapwacht in de nabijheid van appellant op de begane grond moet zijn, maar dat er geen medische noodzaak bestaat voor een aparte kamer voor de slaapwacht omdat de slaapwacht in of nabij de kamer van appellant kan verblijven. Later heeft het college zich op het standpunt gesteld dat de gevraagde voorziening toch niet valt onder de reikwijdte van de Wmo.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit gegrond verklaard en dat besluit vernietigd wegens de weinig consistente onderbouwing van het standpunt van het college. De rechtbank heeft de rechtsgevolgen van het vernietigde bestreden besluit in stand gelaten. Hiertoe is overwogen dat de gevraagde voorziening is gericht op het faciliteren van AWBZ-zorg. Een dergelijke voorziening kan naar zijn aard niet worden aangemerkt als een maatregel die erop gericht is beperkingen in de zelfredzaamheid en maatschappelijke participatie te compenseren, in die zin dat appellant daardoor in staat wordt gesteld een huishouden te voeren als bedoeld in artikel 4, eerste lid, aanhef en onder a, van de Wmo.

Artikel 4, eerste lid, van de Wmo vermeldt vier prestatievelden waarop de door het college te verstrekken voorzieningen gericht moeten zijn: het voeren van een huishouden, het zich verplaatsen in en om de woning, het zich lokaal verplaatsen per vervoermiddel en het ontmoeten van medemensen en het op basis daarvan aangaan van sociale verbanden.

De Raad stelt voorop dat appellant zich tot het college heeft gewend ter verkrijging van een woonvoorziening. Deze woonvoorziening bestaat uit verbouwingskosten die zijn gemaakt voor het realiseren van een aan de slaapkamer van appellant grenzende, en in open verbinding staande, extra kamer. Deze kamer wordt enkel gebruikt door de slaapwachten, die zeven dagen per week vanaf 23.00 uur gedurende de nacht, de noodzakelijke AWBZ-zorg aan appellant verlenen.

Deze gecreëerde situatie waarbij, na afstemming met CIZ en het Zorgkantoor, slaapwachten kunnen worden bekostigd uit het pgb en appellant alle benodigde AWBZ-zorg thuis kan ontvangen, is ontstaan omdat de in de regio gelegen AWBZ-instellingen appellant niet konden opnemen. De gecreëerde situatie komt in feite overeen met de zorg die anders in een AWBZ-instelling zou worden verleend. De Raad is van oordeel dat de gevraagde voorziening niet strekt tot het compenseren van de beperkingen van appellant. De gewenste extra kamer is immers bedoeld om de voor het verlenen van AWBZ-zorg benodigde slaapwacht te huisvesten. De daartoe gevraagde voorziening valt, in aanmerking genomen de hiervoor bedoelde omstandigheden, niet onder de reikwijdte van een van de in artikel 4, eerste lid, van de Wmo genoemde prestatievelden. Dat betekent dat de aanvraag van appellant niet voor inwilliging in aanmerking komt en dat de rechtbank terecht heeft bepaald dat de rechtsgevolgen van het vernietigde bestreden besluit in stand kunnen blijven.

Uit 4.5 volgt dat het hoger beroep slaagt voor wat betreft de door de rechtbank uitgesproken proceskostenveroordeling. De aangevallen uitspraak dient te worden vernietigd, voor zover de onder 4.5 genoemde kosten niet in de proceskostenveroordeling zijn betrokken. De Raad zal ter zake beslissen, zoals de rechtbank had behoren te doen. Voorts volgt uit 4.1 tot en met 4.4 dat de aangevallen uitspraak voor het overige, voor zover aangevochten, met verbetering van gronden dient te worden bevestigd.