Centrale Raad van Beroep, 25-07-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:2519, 12-6577 WIA-T

1.2. In het kader van een aanvraag van appellant om in aanmerking te worden gebracht voor een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA), is hij op 21 juni 2010 onderzocht door verzekeringsarts R.T. Lansbergen. Uit het rapport van die verzekeringsarts van gelijke datum, komt naar voren dat appellant als gevolg van het hem overkomen ongeval blijvend rolstoelafhankelijk is geworden. Het gebruik van de armen en handen is niet aangedaan als direct gevolg van het letsel, maar door overbelasting is het gebruik van armen en handen toch beperkt. Voorts zijn er nog diverse andere somatische gevolgen door het letsel die, aldus de verzekeringsarts, op het dagelijks leven ingrijpen. Ten aanzien van het fysieke functioneren is voorts van belang dat appellant door secundaire gezondheidsproblemen beperkt is wat betreft langdurig aaneengesloten zitten. Dit gegeven, alsmede het optreden van onwillekeurige spiersamentrekkingen, brengt onoverkomelijke problemen mee ten aanzien van het verrichten van werkzaamheden. Door rolstoelafhankelijkheid is staan/lopen niet mogelijk, terwijl ook zitten gedurende langer dan twee uur aaneengesloten niet mogelijk is.

1.3. Voorts is sprake van een ernstig reactief psychisch klachtenbeeld, als gevolg waarvan appellant niet in staat is toekomstgericht bezig te zijn en ernstige problemen ervaart in contacten met andere mensen.

1.4. Zowel op grond van de fysieke beperkingen als op grond van de reactief psychische klachten, is naar het oordeel van de verzekeringsarts geen andere conclusie mogelijk dan dat appellant niet beschikt over benutbare mogelijkheden ten aanzien van het verrichten van arbeid.

1.5. Met betrekking tot de beoordeling van de duurzaamheid van de beperkingen, heeft de verzekeringsarts opgemerkt dat niet uitgesloten is dat een deel van de klachten, te weten de psychische klachten en de klachten die beperkingen veroorzaken ten aanzien van langdurig zitten alsmede de klachten in schouders en pols, zullen afnemen waardoor zittend uitvoerbaar werk voor appellant in de toekomst mogelijk kan worden. Verbetering van de belastbaarheid is volgens de verzekeringsarts in het eerste jaar nauwelijks te verwachten; een redelijke of goede verbetering valt eerst na het komende jaar te verwachten.

2.1. Bij besluit van 28 september 2010 heeft het Uwv vastgesteld dat voor appellant met ingang van 17 juli 2010 recht is ontstaan op een loongerelateerde WGA-uitkering, gebaseerd op een arbeidsongeschiktheid van 100%.

2.2. In bezwaar tegen het besluit van 28 september 2010 heeft appellant aangevoerd dat hij in aanmerking dient te worden gebracht voor een uitkering krachtens de in de Wet WIA vermelde inkomensverzekering voor volledig en duurzaam arbeidsongeschikten

(IVA-uitkering).

2.3. Vervolgens heeft bezwaarverzekeringsarts R.M. de Vink een nader onderzoek ingesteld. In het daarvan opgemaakte rapport van 17 december 2010 heeft De Vink met betrekking tot de duurzaamheid van de arbeidsbeperkingen van appellant overwogen dat niet ter discussie staat dat er neurologisch geen herstel is te verwachten van de gevolgen van de dwarslaesie. Appellant zal rolstoelafhankelijk blijven. Ook niet ter discussie staat dat hij levenslang medicatie zal moeten blijven gebruiken, onder andere ter voorkoming van epilepsie. Het is evenmin te verwachten dat de cognitieve stoornissen ten aanzien van geheugen en concentratie zullen verbeteren.

2.4. Daarentegen geldt, aldus de bezwaarverzekeringsarts, dat de psychische verwerkingsproblematiek op zich behandelbaar is. Ook wat betreft de overbelastingsverschijnselen aan schouders en pols is volgens bezwaarverzekeringsarts De Vink herstel van functioneren niet uitgesloten. De bezwaarverzekeringsarts overweegt daarbij dat hij, in afwijking van verzekeringsarts Lansbergen, niet inziet dat de aangegeven verbetering van de belastbaarheid bij appellant niet reeds binnen een jaar zou kunnen worden bereikt.

2.5. Overwegende dat appellant in elk geval forse beperkingen zal blijven houden, heeft De Vink een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) opgesteld, waarin hij, daarbij uitgaande van een in medisch opzicht maximaal mogelijke arbeidsomvang van gemiddeld ongeveer vier uur per dag en gemiddeld ongeveer twintig uur per week, de functionele mogelijkheden heeft vastgelegd die appellant zijns inziens in het meest gunstige geval nog zal kunnen bereiken. Bij zijn beslissing die FML op te stellen, heeft de bezwaarverzekeringsarts overwogen dat dan de bezwaararbeidsdeskundige kan onderzoeken welke arbeidsmogelijkheden appellant nog zou kunnen realiseren en welke verdiencapaciteit hij daaraan zou kunnen ontlenen.

2.6. In haar rapport van 12 januari 2011 heeft bezwaararbeidsdeskundige L. Lind de resultaten neergelegd van het door haar ingestelde onderzoek. Deze komen erop neer dat er voor appellant maximaal drie passende functies kunnen worden geselecteerd (waarbij overigens wel de werkplek dient te worden aangepast), namelijk bode-bezorger, administratief medewerker en telefonist/receptionist. Met deze functies zou appellant nog een zodanig loon kunnen verdienen dat de mate van zijn arbeidsongeschiktheid uitkomt tussen 35 en 80%.

2.7. Bij besluit van 13 januari 2011 heeft het Uwv, daarbij wat betreft de motivering verwijzende naar het rapport van bezwaararbeidsdeskundige Lind, het bezwaar ongegrond verklaard.

3.1. Bij tussenuitspraak van 19 mei 2011, 11-900, heeft de rechtbank overwogen dat de gemachtigde van het Uwv ter zitting zijn twijfels heeft uitgesproken over de juistheid van de gehanteerde IVA-beoordelingsmethodiek, aangezien die beoordeling zich niet heeft beperkt tot een verzekeringsgeneeskundige beoordeling en niet is verricht overeenkomstig het daartoe dienende beoordelingskader als neergelegd in de nota “Beoordeling van de duurzaamheid van arbeidsbeperkingen (beoordelingskader)”. De rechtbank heeft overwogen dat het besluit van 13 januari 2011 op dit punt een nadere motivering behoeft. Gezien al hetgeen appellant naar voren heeft gebracht met betrekking tot het drietal door de bezwaararbeidsdeskundige geselecteerde functies, heeft de rechtbank voorts overwogen dat het Uwv evenmin deugdelijk heeft gemotiveerd dat appellant die functies op termijn zou kunnen vervullen. De rechtbank heeft het Uwv opgedragen de gesignaleerde gebreken in de motivering te herstellen.

3.2. Ter uitvoering van de tussenuitspraak heeft bezwaarverzekeringsarts De Vink een nader rapport opgesteld, gedateerd 7 juni 2011, waarin hij verwijst naar zijn reeds in het rapport van 17 december 2010 vervatte visie ten aanzien van de mogelijkheden tot verbetering van de belastbaarheid van appellant in psychisch opzicht. Tevens wijdt De Vink enkele overwegingen aan IVA-beoordelingen in het algemeen en de (problemen met betrekking tot de onderbouwing van de) door een verzekeringsarts uit te voeren prognose inzake verbetering van de belastbaarheid in een voorliggend concreet geval. Met betrekking tot die onderbouwing in het geval van appellant, wijst de bezwaarverzekeringsarts erop dat het hier gaat om een eerste depressie op basis van een life-event, wat maakt dat de algemene prognose aangaande depressies zeker voor appellant geldig is en dat verbetering binnen een jaar, of uiterlijk twee jaar, verwacht mag worden. Tevens verwijst De Vink naar de motivering in zijn eerdere rapport van 17 december 2010, waarin is overwogen dat appellant zelf te kennen heeft gegeven nog altijd naar een nieuwe therapeut op zoek te zijn en dat voorts zelfs bij chronische depressies herstel in 10% van de gevallen per jaar optreedt.

3.3. Bij besluit van 14 juni 2011 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellant andermaal ongegrond verklaard. De motivering is daarbij ten opzichte van die van het besluit van 13 januari 2011 aldus gewijzigd dat een IVA-uitkering niet aan de orde wordt geacht omdat herstel van de belastbaarheid op psychisch vlak mogelijk is, waarbij voor de verdere motivering wordt verwezen naar het rapport van bezwaarverzekeringsarts De Vink van

7 juni 2011.

4.1. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep, voor zover gericht tegen het besluit van 13 januari 2011, niet-ontvankelijk verklaard en het beroep, voor zover gericht tegen het bestreden besluit, ongegrond verklaard.

4.2. Ten aanzien van het bestreden besluit heeft de rechtbank, samengevat weergegeven, in de eerste plaats overwogen dat het Uwv in het begeleidende schrijven van 14 juni 2011 waarmee het bestreden besluit aan de rechtbank werd verzonden, onder verwijzing naar jurisprudentie van de Raad en naar het beoordelingskader, heeft toegelicht dat bij de beoordeling van appellants aanspraak op IVA-uitkering de arbeidskundige component in de beoordeling van de duurzaamheid van de volledige arbeidsongeschiktheid achterwege dient te blijven omdat door de (bezwaar)verzekeringsarts is vastgesteld dat herstel van de belastbaarheid van appellant op psychisch vlak mogelijk is.

4.3. De rechtbank heeft voorts overwogen dat met het bestreden besluit de beoordeling van de aanspraak op IVA-uitkering is verricht overeenkomstig het beoordelingskader.

4.4. Niet ter discussie staat, aldus de rechtbank, dat er neurologisch geen herstel is te verwachten van de gevolgen van de dwarslaesie en dat - zo begrijpt de Raad - de cognitieve stoornissen met betrekking tot geheugen en concentratie evenmin zullen verbeteren. Ten aanzien van de wel in discussie zijnde vraag inzake verbetering van de psychische beperkingen, heeft de rechtbank overwogen dat door de bezwaarverzekeringsarts genoegzaam is gemotiveerd dat in het geval van appellant verbetering binnen een tot twee jaar valt te verwachten. De algemene prognose zoals door de bezwaarverzekeringsarts is geschetst, is door appellant niet betwist. Dat, naar door appellant is gesteld, de nadien door hem gevolgde behandeling inmiddels zonder het gewenste resultaat is geëindigd, doet aan de juistheid van de prognose niet af.

4.5. Ten slotte heeft de rechtbank overwogen dat weliswaar is gesteld maar niet is gebleken, dat appellant ondanks de te verwachten verbetering duurzaam niet belastbaar is voor welke arbeid dan ook.