Centrale Raad van Beroep, 08-08-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:2712, 12-3607 WAO

1.1. Appellant ontving sinds 1 april 1987 een uitkering op grond van de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO), berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 80 tot 100%. Naar aanleiding van een tip dat appellant in augustus 2010 zou zijn gearresteerd en twee maanden gedetineerd zou hebben gezeten, is het Uwv in februari 2011 een onderzoek gestart. Uit dit onderzoek is gebleken dat appellant op

21 juli 2010 is gearresteerd en op 1 oktober 2010 in afwachting van een zitting is vrijgelaten.

1.2. Bij besluit van 22 juli 2011 heeft het Uwv appellants uitkering op grond van de WAO over de periode van 21 augustus tot en met 30 september 2010 ingetrokken en de over deze periode ten onrechte betaalde uitkering ten bedrage van € 2.711,70 van appellant teruggevorderd. Appellant heeft hiertegen bezwaar gemaakt. Bij beslissing op bezwaar van

9 december 2011 (bestreden besluit) heeft het Uwv zijn besluit van 22 juli 2011 gehandhaafd.

2.1. De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak appellants beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

2.2. De rechtbank heeft daartoe in de eerste plaats overwogen dat appellant gedetineerd heeft gezeten in afwachting van een strafrechtelijke procedure, zodat sprake is geweest van voorlopige hechtenis. Appellant was rechtens zijn vrijheid ontnomen. Daarbij is niet van belang of de strafrechtelijke procedure uiteindelijk in een veroordeling eindigt. De rechtbank heeft in dit verband verwezen naar de uitspraak van de Raad van 18 juni 2004, ECLI:NL:CRVB:2004:AP4680.

2.3. De rechtbank heeft voorts de stelling van appellant verworpen dat het Uwv een beleid voert waarbij een uitkering in geval van detentie slechts wordt ingetrokken als de overheid voorziet in de bestaanskosten van gedetineerden. Het Uwv heeft bestreden een dergelijk beleid te voeren. Het Uwv heeft er naar het oordeel van de rechtbank terecht op gewezen dat de wetgever met de Wet socialezekerheidsrechten gedetineerden (Wsg) niet alleen heeft beoogd een einde te maken aan de maatschappelijk ongewenst geachte situatie dat tijdens wettelijke vrijheidsontneming verstrekking van een uit de publieke middelen gefinancierde socialeverzekeringsuitkering plaatsvindt, terwijl de Staat reeds in de kosten van het levensonderhoud voorziet, maar dat de wetgever daarnaast met de Wsg een einde wenste te maken aan de ongelijke positie van enerzijds degenen die vóór hun detentie in loondienst werkten en tijdens hun detentie hun inkomen verliezen en anderzijds de uitkeringsgerechtigden, die hun uitkering tijdens detentie kunnen behouden. Deze twee overwegingen zijn van gelijke rangorde en hebben geleid tot de in de Wsg gemaakte keuze. Dit is in lijn met de uitspraak van de Raad van 13 januari 2010, ECLI:NL:CRVB:2010:BK9126, en de onder 2.2 genoemde uitspaak van de Raad van

18 juni 2004.