Centrale Raad van Beroep, 10-09-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:3087, 13-1691 WW

Appellant heeft beroep ingesteld tegen bestreden besluit 1.

Op 13 augustus 2012 heeft het Uwv hangende het beroep, onder intrekking van bestreden besluit 1 een gewijzigde beslissing op bezwaar genomen (bestreden besluit 2). Bij bestreden besluit 2 heeft het Uwv het bezwaar van appellant tegen het besluit van 11 april 2011 alsnog gegrond verklaard, en appellant met ingang van 23 maart 2011 een WW-uitkering toegekend, berekend naar een gemiddeld aantal arbeidsuren van 32,21 uur per week.

Appellant heeft zich in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak gekeerd, voor zover daarbij het beroep tegen bestreden besluit 2 ongegrond is verklaard. Appellant heeft daartoe onder meer aangevoerd dat het Uwv niet bevrijdend heeft betaald, door in strijd met artikel 4:89, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) op een niet door appellant aangewezen rekening te betalen.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

Ingevolge artikel 4:89, eerste lid, van de Awb, geschiedt betaling, tenzij bij wettelijk voorschrift anders is bepaald, door bijschrijving op een daartoe door de schuldeiser bestemde bankrekening.

Ingevolge artikel 6:114, eerste lid, van het Burgerlijk Wetboek (BW), kan de schuldenaar, indien in een land waar de betaling moet of mag geschieden ten name van de schuldeiser een rekening, bestemd voor girale betaling, bestaat, de verbintenis voldoen door het verschuldigde bedrag op die rekening te doen bijschrijven, tenzij de schuldeiser betaling op die rekening geldig heeft uitgesloten.

Artikel 4:89 van de Awb, opgenomen in titel 4.4 (Bestuursrechtelijke geldschulden), is ingevoegd bij de Vierde tranche Algemene wet bestuursrecht en in werking getreden op 1 juli 2009. In de memorie van toelichting bij die wet is vermeld dat mag worden verwacht dat de bestuursrechter de jurisprudentie van de burgerlijke rechter met betrekking tot de bepalingen van het BW waarvan artikelen van titel 4.4 zijn afgeleid of waarnaar de Awb verwijst, zoveel mogelijk zal volgen (Kamerstukken II 2003/04, 29 702, nr. 3, p. 16). Artikel 4:89, eerste lid, van de Awb zal worden uitgelegd met inachtneming van de jurisprudentie van de burgerlijke rechter met betrekking tot artikel 6:114 van het BW.

Uit het arrest van de Hoge Raad van 28 februari 1997 (ECLI:NL:HR:1997:ZC2295) volgt dat storting door de schuldenaar op een rechtsgeldig uitgesloten rekening van de schuldeiser toch als nakoming van de verbintenis aangemerkt kan worden, indien de schuldeiser de betaling op die rekening niet rechtsgeldig weigert. De schuldeiser zal, indien het bedrag toch volledig of ten dele te zijner beschikking is gekomen, de betaling op zijn rekening in beginsel slechts kunnen weigeren met terugbetaling van hetgeen waarmee hij aldus is verrijkt.

Artikel 4:89, eerste lid, van de Awb - gelezen in samenhang met artikel 6:114 van het BW - brengt tot uitdrukking dat een schuldeiser een (of meer van zijn) rekening(en) mag uitsluiten van girale betaling. De in 3.3.2 genoemde brief van 14 augustus 2012 van appellant kan niet anders worden gelezen dan dat appellant betaling op rekening [rekeningnummer 1] heeft uitgesloten. Verder staat vast dat het Uwv, door op of na 21 augustus 2012 toch te betalen op rekeningnummer [rekeningnummer 1], niet heeft betaald op de daartoe door appellant bestemde rekening.

Uit door het Uwv ingestuurde stukken is gebleken dat de rekening met nummer [rekeningnummer 1] ten tijde van de nabetalingen op naam van appellant stond. Onweersproken is dat de op rekeningnummer [rekeningnummer 1] gedane nabetalingen niet retour zijn gekomen.

Op 22 november 2013 heeft de Raad appellant verzocht gemotiveerd mede te delen of het bedrag van de op rekeningnummer [rekeningnummer 1] gedane nabetalingen te zijner beschikking is gekomen. In de reactie van 18 december 2013 heeft appellant gesteld dat het duidelijk is dat het bedrag van de nabetalingen niet te zijner beschikking is gekomen.

Appellant heeft dit weliswaar gesteld, maar hij heeft noch met de brief van 18 december 2013 noch met andere stukken toegelicht waarom het bedrag van de nabetalingen niet te zijner beschikking is gekomen. Dit had wel op zijn weg gelegen, nu hij niet heeft betwist dat rekening met nummer [rekeningnummer 1] op zijn naam stond. Daarom is niet aannemelijk geworden dat de nabetalingen niet te zijner beschikking zijn gekomen. Onder verwijzing naar het in 5.4 genoemde arrest van de Hoge Raad brengt dit mee dat appellant betaling op zijn rekening rechtsgeldig kon weigeren door terugbetaling van hetgeen waarmee hij is verrijkt, zijnde de nabetalingen. Dat heeft appellant niet gedaan. Dit leidt tot de conclusie dat de storting door het Uwv op de rechtsgeldig uitgesloten rekening [rekeningnummer 1] van appellant toch als nakoming van de verbintenis tot betaling van een geldsom aangemerkt kan worden. Daarmee heeft het Uwv, zoals de rechtbank terecht heeft overwogen, bevrijdend betaald.

Het hoger beroep slaagt niet. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.

Er is gelet op het voorgaande geen aanleiding voor een veroordeling tot vergoeding van wettelijke rente.