Centrale Raad van Beroep, 04-02-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:334, 12-4301 WWB

Appellante ontvangt sinds 16 november 2007 bijstand ingevolge de Wet werk en bijstand (WWB) naar de norm voor een alleenstaande. Als woonadres is in de gemeentelijke basisadministratie persoonsgegevens opgegeven [adres 1.] te [woonplaats] (woonadres). Appellante is sinds juni 2010 als persoonlijke dienstverlener werkzaam in Alkmaar.

Naar aanleiding van een melding over samenwoning heeft de dienst Sociale Zaken en Werkgelegenheidsprojecten (dienst) van de gemeente ’s-Gravenhage een onderzoek ingesteld naar de rechtmatigheid van de aan appellante verleende rechtsbijstand. In dat kader is dossieronderzoek gedaan, is appellante op 9 augustus 2011 verhoord en heeft aansluitend hierop een huisbezoek op haar woonadres plaatsgevonden. De bevindingen van het onderzoek zijn vastgelegd in het rapport van 22 september 2011.

Bij besluit van 27 december 2011 (bestreden besluit 1) heeft het college de bezwaren tegen de besluiten van 27 september 2011 en 12 oktober 2011 ongegrond verklaard.

Bij besluit van 29 mei 2012 (bestreden besluit 2) heeft het college het bezwaar tegen het besluit van 1 januari 2012 ongegrond verklaard.

De onderzoeksbevindingen bieden voldoende grondslag voor de conclusie dat appellante gedurende de periode van 1 januari 2011 tot en met 31 juli 2011 geen woonplaats had in de gemeente ’s-Gravenhage, zodat zij jegens het college geen recht had op bijstand. De rechtbank heeft terecht zwaarwegende betekenis toegekend aan de verklaring die appellante tijdens het verhoor op 9 augustus 2011 heeft afgelegd. Appellante heeft toen verklaard dat zij een tijd een vriend in Alkmaar aan [adres 2] heeft gehad. Appellante heeft daar bij benadering gewoond van 1 januari 2011 tot 31 juli 2011 en in die periode sliep zij ongeveer twee nachten in ‘s-Gravenhage en 4 á 5 nachten in Alkmaar.

Appellante heeft aan het college niet meegedeeld dat zij in de eerste helft van 2011 buiten de gemeente ’s-Gravenhage woonde, zodat zij de op haar rustende inlichtingenverplichting heeft geschonden. Nu als gevolg van die schending aan appellante ten onrechte bijstand is verleend, was het college op grond van artikel 54, derde lid, aanhef en onder a, van de WWB bevoegd de bijstand over de periode van 1 januari 2011 tot en met 31 juli 2011 in te trekken. De uitoefening van die bevoegdheid is niet bestreden. Daarmee is tevens voldaan aan de voorwaarden voor toepassing van artikel 58, eerste lid, aanhef en onder a, van de WWB, zodat het college bevoegd was de over de periode in geding gemaakte kosten van bijstand tot een bedrag van € 5.181,05 van appellante terug te vorderen. Appellante heeft geen afzonderlijke gronden aangevoerd tegen de terugvordering, zodat deze verder buiten bespreking kan blijven.

Uit hetgeen hiervoor is overwogen met betrekking tot de intrekking en terugvordering van de bijstand volgt tevens dat is voldaan aan de voorwaarden voor het opleggen van een maatregel ingevolge artikel 18, tweede lid, van de WWB en artikel 8 van de gemeentelijke Maatregelverordening Inkomensvoorzieningen (Verordening). Appellante heeft niet aannemelijk gemaakt dat haar van het niet nakomen van haar inlichtingenverplichting geen enkel verwijt kan worden gemaakt. Het college was dan ook gehouden de bijstand van appellante af te stemmen. In wat appellante heeft aangevoerd wordt geen grond gezien voor het oordeel dat de maatregel die is vastgesteld overeenkomstig de Verordening, gelet op de ernst van de gedraging, de mate waarin appellante die gedraging kan worden verweten en de omstandigheden waarin zij verkeert, dient te worden gematigd.

In geschil is of het college in redelijkheid gebruik heeft kunnen maken van zijn bevoegdheid tot brutering van het teruggevorderde bedrag.

Nu in 4.4 is geoordeeld dat appellante de op haar rustende inlichtingenverplichting heeft geschonden, staat vast dat appellante een verwijt kan worden gemaakt van het ontstaan van de vordering.

In hetgeen appellante heeft aangevoerd ziet de Raad geen grond voor het oordeel dat het college niet in redelijkheid tot brutering van de vordering heeft kunnen besluiten.