Centrale Raad van Beroep, 05-11-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:3614, 12-2807 WAO

4.2.1. Naar aanleiding van een nader onderzoek naar de inkomsten van appellant heeft het Uwv op 12 december 2011 wederom vijf afzonderlijke besluiten genomen, waarbij ten opzichte van de besluiten van 3 mei 2011 aanvullend is beslist over de uitbetaling van de WAO-uitkering en het recht op toeslag tijdens de in geding zijnde periode, en er nog een extra bedrag van € 15.758,36 aan onverschuldigd betaalde uitkering van appellant is teruggevorderd. Appellant heeft tegen deze besluiten bezwaar gemaakt.

4.2.2. Bij beslissing op bezwaar van 8 mei 2012 zijn de bezwaren van appellant tegen de besluiten van 12 december 2011 ongegrond verklaard. Bij uitspraak van de rechtbank Rotterdam van 1 november 2012, 12/2699, is het beroep van appellant tegen dit besluit kennelijk niet-ontvankelijk verklaard wegens overschrijding van de beroepstermijn.

De besluiten van 12 december 2011 zijn besluiten in de zin van artikel 6:18, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), omdat zij een wijziging inhouden van bestreden besluit en met die wijziging niet aan appellant tegemoet werd gekomen. Gelet op artikel 6:18, tweede lid, van de Awb had het Uwv van die besluiten onverwijld mededeling behoren te doen aan de rechtbank, omdat er reeds beroep tegen het bestreden besluit was ingesteld. De rechtbank had vervolgens de besluiten van 12 december 2011 in haar beoordeling van het beroep tegen het bestreden besluit dienen te betrekken. Uwv heeft echter onbevoegdelijk op de bezwaren tegen de besluiten van 12 december 2011 beslist, terwijl de rechtbank onbevoegdelijk over de beslissing van 8 mei 2012 op die bezwaren heeft geoordeeld. De uitspraak van de rechtbank van 1 november 2012 zal dan ook worden vernietigd, evenals het besluit van 8 mei 2012.

Uit 4.2.3 volgt dat ook de aangevallen uitspraak niet in stand kan blijven, omdat daarin ten onrechte geen oordeel is gegeven over de besluiten van 12 december 2011. Het beroep tegen het bestreden besluit zal tenslotte gegrond worden verklaard omdat dat besluit niet is gehandhaafd en is vervangen bij de besluiten van 12 december 2011.

Ter beoordeling ligt allereerst voor of het Uwv aannemelijk heeft gemaakt dat appellant over de in geding zijnde periode werkzaamheden heeft verricht en daaruit inkomsten heeft verkregen. Appellant heeft niet ontkend dat hij betrokken is geweest bij de handel in oud ijzer. De rechtbank wordt gevolgd in haar oordeel dat het Uwv op basis van de verklaringen van [K.] en de door hem overgelegde administratie, bestaande uit kwitanties en zogenoemde weegbonnen, aannemelijk heeft gemaakt dat appellant over de in geding zijnde periode oud ijzer heeft verkocht aan [naam B.V.] en dat hij daaruit inkomsten heeft verkregen. Dat de administratie van [naam B.V.] en de verklaringen van [K.] onbetrouwbaar zijn, heeft appellant niet aannemelijk gemaakt. Dat er op de kwitanties een onjuist - want niet-bestaand - adres is vermeld, betekent niet zonder meer dat de administratie onbetrouwbaar is, omdat niet valt uit te sluiten dat dit adres berust op de opgave van appellant zelf. Het Uwv heeft de inkomsten uit de verkoop van oud ijzer in redelijkheid aan appellant kunnen toerekenen op basis van de door appellant ondertekende kwitanties. De enkele stelling van appellant dat zijn handtekening, bestaande uit twee rondjes, eenvoudig te vervalsen is, geeft geen aanleiding om aan deze toerekening te twijfelen.

Het had appellant redelijkerwijs duidelijk kunnen zijn dat deze inkomsten relevant waren voor de uitbetaling van de WAO-uitkering en het recht op toeslag. Daarom had appellant deze werkzaamheden en de inkomsten daaruit moeten melden aan het Uwv. Door dit niet te doen, heeft appellant de inlichtingenplicht geschonden. Gelet hierop heeft het Uwv, bij gebrek aan informatie hierover van appellant, de inkomsten mogen schatten. Het Uwv heeft deze schatting gebaseerd op de door [K.] overgelegde administratie. Hiermee heeft het Uwv een redelijke schatting gemaakt van de inkomsten van appellant, gespecificeerd per maand. Appellant heeft de aldus vastgestelde inkomsten niet weerlegd met concrete en verifieerbare gegevens.

Met betrekking tot de omstandigheid dat de strafzaak van appellant is geseponeerd, wordt overwogen dat de bestuursrechter bij de vaststelling van de feiten en de beoordeling van het hem voorgelegde geschil niet gebonden is aan hetgeen in een strafrechtelijk geding door de strafrechter is geoordeeld.