Centrale Raad van Beroep, 09-12-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:4111, 13-2737 WWB

1.1.

Appellant ontving vanaf 1 juli 2011 bijstand ingevolge de Wet werk en bijstand (WWB) naar de norm voor een alleenstaande.

1.2.

Naar aanleiding van een tip inhoudende, voor zover hier van belang, dat appellant een woning bezit in Suriname heeft de sociale recherche een onderzoek ingesteld naar de rechtmatigheid van de aan appellant verleende bijstand. De sociale recherche heeft het Internationaal Bureau Fraude informatie van de Directie Handhaving van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (IBF) verzocht een onderzoek te doen naar het vermogen van appellant. In dat kader heeft de Attaché voor Sociale Zaken van de Ambassade van het Koninkrijk der Nederlanden te Paramaribo een onderzoek ingesteld, waarvan de bevindingen zijn neergelegd in een onderzoeksverslag van 27 februari 2012. Hieruit blijkt dat informatie is ingewonnen bij het Hypotheekkantoor te Paramaribo. Het Hypotheekkantoor heeft verklaard dat appellant een perceel op zijn naam heeft staan. Op 16 februari 2012 heeft een beëdigd taxateur in Suriname de waarde van dit perceel met daarop een woonhuis, gelegen aan de [adres] te Kwatta, bepaald op € 30.000,-.

1.3.

1.4.

Bij besluit van 30 oktober 2012 (bestreden besluit 1) heeft het college het bezwaar van appellant tegen de besluiten van 1 en 3 augustus 2012 ongegrond verklaard.

1.5.

Op 12 november 2012 heeft appellant opnieuw een aanvraag om bijstand gedaan. Bij besluit van 28 december 2012 heeft het college deze aanvraag afgewezen. Bij besluit van

3. Appellant heeft zich in hoger beroep op de hierna te bespreken gronden tegen deze uitspraken gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

De te beoordelen periode loopt van 16 februari 2012 tot en met 3 augustus 2012.

4.2.

Vaststaat dat een perceel grond met opstal in Paramaribo (Suriname), gelegen in het district [naam district], aan de [adres], in de te beoordelen periode in een officieel eigendomsregister op naam van appellant stond geregistreerd.

4.3.

Vaststaat tevens dat appellant het college hiervan niet bij aanvang van de bijstandsverlening, of op een later tijdstip, uit eigen beweging in kennis heeft gesteld. Dat een onroerende zaak op naam van appellant staat, is onmiskenbaar van belang voor het recht op bijstand. Appellant had dit redelijkerwijs duidelijk moeten zijn. Door dit verzuim heeft appellant gehandeld in strijd met de ingevolge artikel 17, eerste lid, van de WWB op hem rustende inlichtingenverplichting.

4.4.

Volgens vaste rechtspraak van de Raad (uitspraak van 8 maart 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BP8107) rechtvaardigt het feit dat een onroerende zaak in een officieel eigendomsregister op naam van een betrokkene staat geregistreerd de vooronderstelling dat die zaak een bestanddeel vormt van het vermogen waarover hij beschikt dan wel redelijkerwijs kan beschikken. In een dergelijke situatie is het aan de betrokkene om aannemelijk te maken dat het tegendeel het geval is. Appellant is daarin niet geslaagd.

4.5.

Uit de enkele omstandigheid dat de ex-vriendin van appellant samen met haar dochter en twee kleinkinderen in de woning verblijft, vloeit niet zonder meer voort dat appellant ten tijde in geschil niet (redelijkerwijs) over de woning kon beschikken. Van betekenis is in dit verband dat appellant ten tijde in geding geen stappen had ondernomen om het in de woning gebonden vermogen te gelde te maken. De vordering op appellant van zijn ex-vriendin om het onroerend goed aan haar over te dragen, subsidiair om € 15.000,- te betalen en om appellant te verbieden om het onroerend goed te doen ontruimen, dateert van na de periode in geding. Bovendien staat de vordering ook thans niet in rechte vast. Appellant kon dan ook redelijkerwijs beschikken over zijn woning in Suriname en daarom mocht het college de woning tot het vermogen van appellant rekenen.

4.6.

De waarde van de woning is vastgesteld door een beëdigd taxateur en vastgelegd in het taxatierapport van 23 februari 2012. Er bestaat geen aanleiding om te twijfelen aan de door de taxateur vastgestelde waarde van de woning. Appellant heeft zijn stelling dat het college ten onrechte van de door de taxateur vastgestelde waarde van de woning is uitgegaan, niet met stukken onderbouwd. Het taxatierapport bevat een beschrijving van de staat waarin het gebouw en de grond verkeert. Hiermee is dan ook rekening gehouden bij het bepalen van de waarde. De stelling dat in het taxatierapport rekening had moeten worden gehouden met de omstandigheid dat de woning al twintig jaar wordt bewoond, wordt niet gevolgd. Dat sprake zou zijn van een beletsel bij de verkoop of dat sprake zou zijn van vruchtgebruik van de grond door de bewoners van de woning, staat namelijk niet in rechte vast.

4.7.

Schulden kunnen in het kader van de toepassing van de WWB uitsluitend in aanmerking worden genomen indien de betrokkene aannemelijk maakt dat zij bestaan en dat daaraan een daadwerkelijke verplichting tot terugbetaling is verbonden. Volgens vaste rechtspraak van de Raad (uitspraak van 23 mei 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BW6792) is een schuld aan een familielid veelal een schuld van vrijblijvende aard. Een belanghebbende heeft echter de mogelijkheid aannemelijk te maken dat sprake is van een daadwerkelijke verplichting tot terugbetaling. Dit dient te geschieden met gegevens die concreet, objectief en verifieerbaar zijn.

4.8.

De stelling dat de woning niet tot het vermogen kan worden gerekend omdat sprake is van een schuld aan een familielid, kan niet slagen. Deze stelling is niet met concrete en verifieerbare gegevens onderbouwd. Eerder heeft appellant in het kader van het onderzoek naar zijn vermogen op 26 juli 2012 verklaard dat hij naast een lening in verband met de aankoop van een Mercedes geen schulden had. Uit de nadien overgelegde brieven van [naam] van juli 1988 en september 1992 volgt slechts dat gevraagd wordt om hulp in de vorm van geld bij het kopen van een huis en dat niet is terugbetaald. Dat sprake is van een daadwerkelijke geldlening met een terugbetaalverplichting is niet met onderliggende stukken onderbouwd. Bovendien wordt in de brief van juli 1988 gesteld dat appellant grond te koop heeft gezien in Kwatta aan de [adres] die hij wil kopen en dat hij daarvoor geld wil lenen. Uit het hypothecair uittreksel blijkt dat deze grond al vanaf 5 januari 1988 op zijn naam stond.

4.9.

Nu het vermogen van appellant de vermogensgrens overschreed in de periode in geding had hij geen recht op bijstand en heeft het college dus op juiste gronden de bijstand ingetrokken en dus teruggevorderd.

4.10.

5.1.

Appellant heeft in deze zaak verwezen naar de beroepsgronden in de zaak 13/2737 WWB. Het college heeft bij het bestreden besluit 2 aan appellant met ingang van 19 april 2013 bijstand in de vorm van een lening toegekend. Omdat in de periode van 12 november 2012 tot 19 april 2013 de onroerende zaak nog op naam van appellant stond geregistreerd en hij daarover dus nog kon beschikken en appellant geen nieuwe informatie heeft overgelegd, wordt verwezen naar de overwegingen 4.2 tot en met 4.8. Aangezien het vermogen in de periode van 12 november 2012 tot 19 april 2013 de voor appellant geldende vermogensgrens overschreed, heeft het college terecht geen grond gezien appellant over die periode bijstand toe te kennen.

5.2.

5.3.

Hieruit volgt dat ook dit hoger beroep niet slaagt, zodat aangevallen uitspraak 2 dient te worden bevestigd.