Centrale Raad van Beroep, 19-12-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:4319, 12-6770 WAO

1.1.

Bij besluit van 18 juli 2011 heeft het Uwv aan appellant meegedeeld dat zijn uitkering op grond van de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO), welke werd berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 80 tot 100%, per 19 september 2011 wordt herzien naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 25 tot 35%. Aan dit besluit ligt ten grondslag dat, rekening houdend met zijn medische beperkingen, appellant vijf functies kan vervullen. Bij vervulling van drie van deze functies kan hij een zodanig inkomen verwerven dat een arbeidsongeschiktheid van 27,10% resteert.

1.2.

In het kader van de bezwaarprocedure heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep wijzigingen aangebracht in de Functionele Mogelijkhedenlijst. In verband met die wijzigingen heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep een nieuw onderzoek ingesteld en vervolgens gerapporteerd dat een aantal primair aan appellant voorgehouden functies moet vervallen in verband met overschrijding van de belastbaarheid. Aanvullend heeft de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep drie voor appellant als passend aan te merken functies geselecteerd. Twee functies vallen binnen dezelfde SBC-code als de primair geduide functies en één functie was in de primaire fase al als reservefunctie aan appellant voorgehouden. Met deze functies kan appellant een zodanig inkomen verwerven dat een arbeidsongeschiktheid van 63,58% resteert.

1.3.

Bij beslissing op bezwaar van 27 maart 2012 (bestreden besluit) heeft het Uwv onder verwijzing naar het rapport van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep het bezwaar van appellant gegrond verklaard. Daarbij heeft het Uwv besloten dat de WAO-uitkering van appellant per 19 september 2011 wordt herzien naar de arbeidsongeschiktheidsklasse van

55 tot 65%.

2. De rechtbank heeft het beroep van appellant ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep is nog slechts in geding de vraag of het Uwv na de nieuw geduide functies een uitlooptermijn in acht had moeten nemen. Volgens de gemachtigde is hierbij niet doorslaggevend of de nieuw geduide functies in het verlengde liggen van de oude functies, zoals door het Uwv naar voren is gebracht, maar dat deze functies hebben geleid tot de wijziging van de arbeidsongeschiktheid en tot een wijziging van de hoogte van de

WAO-uitkering waarop appellant zich, volgens vaste rechtspraak van de Raad, door middel van een uitlooptermijn kan voorbereiden.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Appellant wordt in zijn betoog niet gevolgd. Volgens vaste rechtspraak mogen functies worden bijgeduid indien het betrokkene op grond van de voorgehouden functies voldoende duidelijk kon zijn dat hij/zij ook voor het vervullen van de bijgeduide functies geschikt zou kunnen worden geacht. Hieraan is in dit geval voldaan nu de functies die zijn bijgeduid ressorteren onder de reeds eerder voorgehouden SBC-code dan wel eerder als (reserve)functie waren voorgehouden. Ten tijde van de aanzegging van de aanvankelijk geduide functies, had het appellant dan ook duidelijk kunnen zijn dat hij ook voor de later voorgehouden functies geschikt was. Dit betekent dat, nu reeds bij het besluit van 18 juli 2011 een uitlooptermijn van twee maanden in acht is genomen, aan appellant bij het bestreden besluit geen nieuwe uitlooptermijn hoeft te worden gegund om zich op de veranderde omstandigheden in te stellen.

4.2.

Hieruit volgt dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.