Centrale Raad van Beroep, 18-02-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:452, 12-4712 WWB

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit gegrond verklaard, het bestreden besluit vernietigd voor zover dat ziet op de intrekking van de bijstand over de periode van 19 oktober 2000 tot en met 11 augustus 2010 en bepaald dat de rechtsgevolgen van het vernietigde gedeelte van dat besluit in stand blijven. De rechtbank heeft daartoe, samengevat en voor zover van belang, het volgende overwogen. Appellant stond in de deelgemeente [naam deelgemeente] van Turkije ingeschreven als eigenaar van zes appartementen en twee werkplaatsen. Hij is er niet in geslaagd om met objectieve en verifieerbare gegevens aannemelijk te maken dat hij niet (redelijkerwijs) kan of kon beschikken over deze op zijn naam staande onroerende zaken. De overgelegde verklaring van de broers van appellant is daartoe niet voldoende, aangezien appellant zelf tegenover de sociale recherche heeft verklaard dat hij het onroerend goed samen met zijn broers heeft aangekocht. Appellant kan worden gehouden aan deze door hem zonder voorbehoud gegeven en ondertekende verklaring, die gedetailleerd is en er geen blijk van geeft dat tijdens het verhoor sprake was van een gebrekkige communicatie. Uit de door appellant overgelegde verklaring van het directoraat openbaar register van de regio [deelgemeente 2.] in Turkije van 7 juni 2011, blijkt dat appellant een tweetal akkers op zijn naam heeft staan die hij in 1982 en 1984 heeft aangekocht. De stelling van appellant dat hij deze gronden op 16 december 1996 heeft verkocht, houdt geen stand. Geen belang komt toe aan de verwijzing van appellant naar een in het Turks opgestelde ‘resmi senet’, waarvan geen vertaling is overgelegd. Nu appellant van de onroerende zaken te [deelgemeente 2.] en [plaatsnaam] geen melding heeft gemaakt aan het college, is hij de op hem rustende inlichtingenverplichting niet nagekomen. Het college heeft zich terecht op het standpunt gesteld dat het recht op bijstand over de periode van 1 juli 1997 tot 19 oktober 2000 niet kan worden vastgesteld, aangezien appellant niet heeft aangetoond wat de waarde was van de onroerende zaken te [deelgemeente 2.]. Gelet op de getaxeerde waarde in 2010 is in voldoende mate aannemelijk dat appellant sinds 19 oktober 2000 beschikte over vermogen boven de voor hem geldende vermogensgrens. Het recht op bijstand over de periode van

19 oktober 2000 tot en met 11 augustus 2010 was daarom wel vast te stellen. Het college was bevoegd tot intrekking van de bijstand en heeft in overeenstemming met zijn beleid tot intrekking besloten. Hieruit vloeit voort dat is voldaan aan de voorwaarden van artikel 58, eerste lid, aanhef en onder a, van de WWB, zodat het college bevoegd was tot terugvordering van de ten onrechte gemaakte kosten van bijstand. Het college heeft gehandeld in overeenstemming met zijn ter zake van terugvordering gehanteerde beleid. Aangezien appellant de op hem rustende inlichtingenverplichting heeft geschonden en hem dus een verwijt kan worden gemaakt van het ontstaan van de terugvordering, was het college eveneens bevoegd tot brutering van het teruggevorderde bedrag.

Appellant heeft, evenals in beroep, in hoger beroep, samengevat, het volgende aangevoerd. Hij heeft aangetoond dat hij in de periode van 1 juli 1997 tot 19 oktober 2000 niet beschikte en ook niet redelijkerwijs heeft kunnen beschikken over enig vermogen boven de voor hem geldende vermogensgrens. In de periode van 19 oktober 2010 tot en met 28 april 2011 beschikte hij niet en kon hij ook niet redelijkerwijs beschikken over het onroerend goed te [plaatsnaam]. De bouwgrond behoorde van meet af aan toe aan zijn twee broers, die eigenaar zijn van dat onroerend goed en die appellant om fiscale redenen hebben verzocht om de onroerende zaakbelasting voor zijn rekening te nemen. Uit onderzoek is niet gebleken dat de naam van appellant staat/stond geregistreerd in het onroerend goedregister en er is niet een op zijn naam staande ‘resmi senet’ gevonden. Wat resteert, zijn enige elkaar tegensprekende verklaringen die appellant tegenover de sociale recherche heeft afgelegd. Deze verklaringen zijn vertaald door een tolk in een taal die appellant niet machtig is, te weten de Turkse taal, aangezien appellant Koerd is en uitsluitend de Koerdische taal spreekt. Niet gebleken is dat vanaf 19 oktober 2000 de waarde van de bouwgrond en van het onroerend goed te [plaatsnaam] de voor appellant geldende vermogensgrens overschreed. Het door een lokale makelaar op

11 augustus 2010 opgemaakte taxatierapport is daartoe ontoereikend. Appellant heeft zijn inlichtingenverplichting niet geschonden, zodat het college niet bevoegd was de bijstand in te trekken. Het college was evenmin bevoegd de kosten van de verleende bijstand terug te vorderen en het teruggevorderde bedrag te bruteren.