Centrale Raad van Beroep, 20-02-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:736, 10-5114 MPW

Op 10 februari 2011 heeft appellant, ter uitvoering van de aangevallen uitspraak, opnieuw op het bezwaar van betrokkene beslist. Dit besluit behelst een hernieuwde ongegrond-verklaring van het bezwaar. Betrokkene heeft, aldus appellant, met zijn blokkering van de rapportage van Van den Bosch een deugdelijke bewijsvoering onmogelijk gemaakt en appellant aldus verhinderd om de motivering van het besluit van 12 juli 2007 zo volledig mogelijk aan te vullen. Afgaande op de informatie die wel ter beschikking staat, blijft de conclusie overeind dat betrokkene lijdende is aan een persoonlijkheidsstoornis waarvoor geen dienstverband aannemelijk is.

De Raad onderschrijft het oordeel van de rechtbank dat het aan het bestreden besluit ten grondslag gelegde medische onderzoek dat besluit niet kan dragen. De van de kant van betrokkene ingebrachte rapportages van Schwarz, Drozdek, Rodenburg en Miggiels kennen zonder uitzondering een andere uitkomst dan het in opdracht van appellant door Van Weers verrichte onderzoek en roepen, in onderlinge samenhang bezien, dan ook gerede twijfel op aan de juistheid van dat onderzoek. De rechtbank heeft terecht geoordeeld dat appellant daarom niet had mogen vasthouden aan het tot dan toe verrichte eigen onderzoek als (enige) grondslag voor het bestreden besluit.

Het hoger beroep slaagt dus niet. De aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.

De door de Raad geraadpleegde deskundige Witte stelt dat op de peildatum in juli 2006 sprake was van een PTSS, voor zover na te gaan al langer bestaand. Volgens Witte is tevens sprake van persoonlijkheidsproblematiek cluster B. Witte heeft beperkingen vastgesteld in met name de AMA-rubrieken 1, 2 en 4 en geoordeeld dat deze beperkingen voortvloeien uit dienstgerelateerde klachten. Net als de conclusies van Van Wessel en Hoogduin liggen de conclusies van Witte in de lijn van de eerder namens appellant overgelegde rapportages. Met de rapportage van Witte, welke blijk geeft van een zorgvuldig onderzoek en inzichtelijk en consistent is, is de eerdere twijfel op dit punt dan ook van tafel. De Raad sluit zich dan ook wat betreft de diagnose en het dienstverband bij het oordeel van Witte aan.

Vervolgens rijst de vraag tot welk percentage de dienstgerelateerde invaliditeit van betrokkene is te herleiden. Witte heeft geconcludeerd tot een percentage van 70%. De verzekeringsarts heeft daar desgevraagd tegenover gesteld dat, uitgaande van de op de peildatum gehanteerde methode van het, aan de hand van de zogenaamde Kuilmancriteria, vergelijkenderwijs zoeken van aansluiting bij de zogeheten WPC-codes, een aanzienlijk lager percentage van rond de 20% aan de orde is. Witte heeft vervolgens bevestigd dat de bedoelde methode tot een percentage in die orde van grootte leidt, maar heeft daaraan toegevoegd dat een dergelijk percentage hem onrealistisch laag voorkomt gezien de forse beperkingen van betrokkene. Naar aanleiding hiervan moet voorop worden gesteld dat de Raad in eerdere rechtspraak, bijvoorbeeld in zijn uitspraak van 29 augustus 2013, ECLI:NL:CRVB:2013: 1594, de meergenoemde methode als niet onjuist heeft beoordeeld. Er is dan ook geen reden om niet van die methode uit te gaan. De verzekeringsarts heeft in reactie op de zojuist genoemde kanttekening van Witte laten weten dat hij, aangezien de psychiatrie geen exacte wetenschap is en gelet op de waarde die moet worden gehecht aan Wittes jarenlange ervaring, kan leven met een invaliditeitspercentage van 30-35%. Al het hier overwogene in aanmerking genomen acht de Raad hantering van een percentage van 35% gerechtvaardigd. De berekeningsmethode van appellant is daarmee op voor betrokkene voordelige wijze toegepast. De Raad ziet daarom geen reden om, zoals betrokkene heeft bepleit, het percentage conform de rapportage van Schwarz verder op te hogen naar 40%.

De Raad zal zelf in de zaak voorzien en betrokkene een militair invaliditeitspensioen toekennen naar een mate van invaliditeit van 35%. Gezien de opmerking van Witte dat de PTSS, naar moet worden aangenomen, op de peildatum al langer aanwezig was, zal de Raad de ingangsdatum, gelet op artikel 15, derde lid, van het Besluit aanvullende arbeidsongeschiktheids- en invaliditeitsvoorzieningen militairen, vaststellen op 14 juli 2005, zijnde een jaar voorafgaand aan de ontvangst van de aanvraag.

De vraag of de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het EVRM is overschreden moet beoordeeld worden aan de hand van de omstandigheden van het geval. Daarbij zijn van betekenis de complexiteit van de zaak, de wijze waarop de zaak door het bestuursorgaan en de rechter is behandeld, het processuele gedrag van appellant gedurende de procesgang en de aard van het besluit en het daardoor getroffen belang van appellant, zoals ook uit de jurisprudentie van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens naar voren komt.

Zoals de Raad heeft overwogen in zijn uitspraak van 26 januari 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BH1009, is de redelijke termijn voor een procedure in drie instanties in zaken zoals deze in beginsel niet overschreden als die procedure in haar geheel niet langer dan vier jaar in beslag heeft genomen. In de uitspraak van 26 januari 2009 heeft de Raad verder overwogen dat de behandeling van het bezwaar ten hoogste een half jaar, de behandeling van het beroep ten hoogste anderhalf jaar en de behandeling van het hoger beroep ten hoogste twee jaar mag duren, terwijl doorgaans geen sprake zal zijn van een te lange behandelingsduur in de rechterlijke fase in haar geheel als deze niet meer dan drie en een half jaar heeft geduurd. De onder 5.1 vermelde criteria kunnen onder omstandigheden aanleiding geven overschrijding van deze behandelingsduren gerechtvaardigd te achten.

In het voorliggende geval betekent dit het volgende. Het bezwaarschrift van betrokkene is door appellant ontvangen op 22 augustus 2007. Vanaf die datum tot aan de datum van deze uitspraak zijn zes jaar en bijna zes maanden verstreken. Daarvan heeft de behandeling van het bezwaar ruim anderhalf jaar in beslag genomen, heeft de behandeling in beroep een jaar en ruim vier maanden geduurd, en heeft de behandeling in hoger beroep drie jaar en ruim vijf maanden in beslag genomen. Aan deze vaststelling kan het vermoeden worden ontleend dat de redelijke termijn zowel in de bestuurlijke als in de rechterlijke fase is overschreden.