Centrale Raad van Beroep, 19-02-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:880, 12-4141 WIA

1.2. Werknemer heeft zich in verband met toename van zijn klachten met ingang van

7 april 2010 ziek gemeld. Vervolgens is hij op 27 mei 2010 onderzocht door verzekeringsarts H. Oderkerk, die in zijn rapport heeft geconstateerd dat er sprake is van toegenomen beperkingen door dezelfde ziekte-oorzaak binnen vijf jaar na het einde van de wachttijd. Daarin is aanleiding gevonden om in de Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) een toegenomen beperking op te nemen betreffende de werktijden (maximaal vier uur per dag en 20 uur per week) en voorts dat werkzaamheden met een hoog afbreukrisico vermeden dienen te worden. Hiervan uitgaande heeft arbeidsdeskundige G. Akkermans met gebruikmaking van het Claimbeoordelings- en Borgingssysteem (CBBS) functies geselecteerd, op basis waarvan de mate van arbeidsongeschiktheid van werknemer is berekend op meer dan 80%. Vervolgens heeft het Uwv bij besluit van 3 augustus 2010 aan werknemer meegedeeld dat hij volledig arbeidsongeschikt is en met ingang van 7 april 2010 recht heeft op een loongerelateerde werkhervattingsuitkering gedeeltelijk arbeidsgeschikten (WGA-uitkering). Tevens is daarbij meegedeeld dat de uitkering 75% bedraagt van het verschil tussen het WIA-maandloon en het inkomen dat hij op dat moment verdient. Bij de berekening van de hoogte van de uitkering gaat het Uwv ervan uit dat voor werkgever op grond van artikel 629 van boek 7 van het Burgerlijk Wetboek vanaf 7 april 2010 een nieuwe loondoorbetalingsverplichting is ontstaan, omdat sprake is van een wijziging van de bedongen arbeid.

1.3. In bezwaar heeft werknemer aangevoerd dat het onjuist is dat hij meer dan een geringe kans op herstel heeft en dat hij in aanmerking wenst te worden gebracht voor een uitkering op grond van de Inkomensverzekering voor volledig en duurzaam arbeidsongeschikten (IVA-uitkering). Werkgever heeft aangevoerd dat hij tegen het besluit van 3 augustus 2010 bezwaar maakt, voor zover daaruit voor hem met ingang van 7 april 2010 een nieuwe loondoorbetalingsverplichting voortvloeit. Bij besluit van 4 januari 2011 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van werknemer en van werkgever tegen het besluit van

3 augustus 2010, onder verwijzing naar rapporten van bezwaarverzekeringsarts

A.W. Lechner van 5 november 2010 en van bezwaararbeidsdeskundige M.A.C. Bertens van 29 december 2010, ongegrond verklaard.

2.1. Met betrekking tot het beroep van werkgever en werknemer tegen het bestreden besluit, voor zover betrekking hebbend op de beoordeling van de duurzaamheid van de arbeidsongeschiktheid, heeft de rechtbank overwogen dat het oordeel van de bezwaarverzekeringsarts niet inhoudt dat er een redelijke of goede verwachting is dat verbetering van de belastbaarheid van werknemer zal optreden. Uit de medische rapporten van de bezwaarverzekeringsarts blijkt volgens de rechtbank niet op grond waarvan kans op herstel van verbetering van de functionele mogelijkheden van werknemer binnen zes tot twaalf maanden, dan wel daarna, is te verwachten. De rechtbank acht dan ook onvoldoende draagkrachtig onderbouwd dat er verbetering van de belastbaarheid van werknemer in het eerstkomende jaar en daarna kan of kon worden verwacht.

2.2. Ten aanzien van de aangevoerde gronden met betrekking tot de loondoorbetalingsverplichting van de werkgever heeft de rechtbank overwogen dat het Uwv heeft miskend dat artikel 55 van de Wet WIA een specifieke bepaling is om de werknemer die binnen vijf jaar nadat een WIA-uitkering is geweigerd omdat de mate van arbeidsongeschiktheid minder dan 35% bedroeg, zonder wachttijd in aanmerking te laten komen voor een WGA-uitkering als de werknemer alsnog gedeeltelijk arbeids(on)geschikt wordt. Het past volgens de rechtbank niet in het systeem van de Wet WIA om naast de toekenning van een WGA-uitkering, bij het niet van toepassing zijn van de wachttijd, tevens een loondoorbetalingsverplichting op te leggen. Gelet daarop komt de rechtbank niet toe aan de beantwoording van de vraag of hier sprake is van wijziging van de bedongen arbeid, dan wel de vraag of de wijze waarop het Uwv het loon heeft gekort op de WGA-uitkering correct is geweest.

2.3. De rechtbank heeft de beroepen gegrond verklaard, het bestreden besluit vernietigd, bepaald dat de uitspraak in de plaats treedt van het vernietigde besluit, hetgeen in dit geval inhoudt dat het besluit van 3 augustus 2010 wordt herroepen en dat aan werknemer per

7 april 2010 een IVA-uitkering wordt toegekend, die 75% van het maandloon bedraagt, met toekenning van wettelijke rente.

3.1. In hoger beroep heeft het Uwv aangevoerd dat, gelet op de rapporten van de (bezwaar)verzekeringsarts en de medische informatie uit de behandelend sector, niet valt in te zien waarom er (al) op 7 april 2010 duurzaamheid zou kunnen worden vastgesteld, omdat verbetering niet is uitgesloten en evenmin vaststaat dat sprake is van niet meer dan een geringe kans op herstel. Met betrekking tot de loondoorbetalingsverplichting van de werkgever heeft de rechtbank zich volgens het Uwv ten onrechte beperkt tot een toetsing aan artikel 55 van de Wet WIA. Er is terecht toepassing gegeven aan artikel 61 van de Wet WIA omdat de bedongen arbeid is gewijzigd, zowel met betrekking tot de taken als de urenomvang. Dat leidt er voor werknemer toe dat een nieuw recht op loondoorbetaling is ontstaan.

3.2. Namens werknemer en werkgever is in hoger beroep, onder verwijzing naar hetgeen reeds in bezwaar en beroep is aangevoerd, gesteld dat hun rechten onvoldoende zijn erkend en dat de rechtbank haar uitspraak op een onvoldoende juiste en afdoende gemotiveerde grondslag heeft laten berusten.