Centrale Raad van Beroep, 22-01-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:137, 12-6207 AW

1.1.

1.2.

Op 20 december 2010 heeft appellant aan betrokkene meegedeeld dat zij niet kon terugkeren naar de afdeling [naam afdeling] en dat er vanwege haar persoonlijke eigenschappen ook op een andere afdeling geen plaats voor haar was.

1.3.

1.4.

Bij besluit van 30 augustus 2011 heeft appellant betrokkene met toepassing van artikel 8:8 van de Collectieve Arbeidsvoorwaardenregeling en Uitwerkingsovereenkomst (CAR/UWO) per 1 oktober 2011 ontslagen vanwege verstoorde verhoudingen. Appellant heeft daarbij aan betrokkene een re-integratieperiode van een jaar toegekend.

1.5.

Bij besluit van 9 januari 2012 (bestreden besluit) heeft appellant het bezwaar tegen de schorsing ongegrond verklaard, het bezwaar tegen het besluit van 17 februari 2011, waarbij de schorsing voor onbepaalde tijd is verlengd, gegrond verklaard en het bezwaar tegen het ontslagbesluit van 30 augustus 2011 ongegrond verklaard.

3.1.

Appellant heeft zich in hoger beroep op het standpunt gesteld dat hij betrokkene heeft mogen ontslaan nu de teamgenoten van betrokkene geen vertrouwen meer hadden in samenwerking met haar, er gelet op de bevindingen van de onderzoeksbureaus Rocco en Aepos geen reële kans meer was op herstel van de relatie en er daarom sprake was van een onwerkbare situatie. Appellant heeft verder gesteld dat zijn eventuele tekortschieten niet leidt tot de conclusie dat het ontslag geen stand kan houden, maar tot uitdrukking moet komen in de ontslagregeling. Ten slotte heeft appellant aangevoerd dat de aangevallen uitspraak tegenstrijdig is waar de rechtbank enerzijds heeft overwogen dat appellant betrokkene geen ontslag had mogen verlenen en anderzijds dat een re-integratieperiode van twee jaar redelijk is.

3.2.

Ter uitvoering van de aangevallen uitspraak heeft appellant op 2 januari 2013 een nieuwe beslissing op bezwaar genomen (nadere besluit). Daarin heeft appellant het ontslag van betrokkene onder aanvulling van de motivering gehandhaafd en een re-integratietermijn van twee jaar toegekend. Verder heeft appellant het schorsingsbesluit ingetrokken en in verband daarmee de kosten in bezwaar vergoed.

4.1.

Het nadere besluit wordt op de voet van het bepaalde in de artikelen 6:19 en 6:24 van de Algemene wet bestuursrecht mede in de beoordeling betrokken.

4.2.

Op grond van artikel 8:8, eerste lid, van de CAR/UWO kan een ambtenaar die vast is aangesteld eervol worden ontslagen op een bij het besluit omschreven grond, niet vallende onder de gronden die worden genoemd in eerdere bepalingen van hoofdstuk 8 van de CAR/UWO.

4.3.

Volgens vaste rechtspraak van de Raad (bijvoorbeeld de uitspraak van 24 maart 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:234) kan de ontslaggrond van artikel 8:8 van de CAR/UWO worden toegepast als er sprake is van een verstoorde arbeidsverhouding en voortzetting van het dienstverband in redelijkheid niet van het bestuursorgaan kan worden verlangd.

4.4.

Tussen partijen is niet langer in geschil dat binnen de sectie waar betrokkene werkzaam was sprake is van een verstoorde arbeidsverhouding. In hoger beroep gaat het om de vraag of van appellant in redelijkheid niet kan worden gevergd het dienstverband met betrokkene voort te zetten.

4.5.

Appellant heeft de bureaus Aepos en Rocco onderzoek laten doen naar de werksituatie en onderlinge samenwerking binnen de sectie Invordering en Kwijtschelding. In het rapport van Aepos van februari 2011 is geconcludeerd dat er in de voorafgaande maanden veel is gebeurd binnen de sectie, dat iedereen daarin eigen verantwoordelijkheid draagt, dat er kleine openingen zijn om met het volledige team door te gaan in de sectie Invordering en Kwijtschelding en dat er bovenal naar een gezamenlijke oplossing moet worden gezocht. Rocco heeft in zijn rapport van 12 april 2011 geconcludeerd dat niemand van de medewerkers van de sectie Invordering en Kwijtschelding geheel vrij is van blaam, dat een oplossingsrichting voor de complexe situatie niet anders dan pijnlijk en confronterend kan zijn voor alle betrokkenen, dat het niet terecht is om de meeste schuld naar één persoon of blok te schuiven en dat van iedere betrokkene een bijdrage aan de oplossing mag worden gevergd. Zowel Aepos als Rocco heeft geconcludeerd dat de leiding de situatie te lang heeft onderschat, te weinig heeft gedaan met signalen en niet tijdig actie heeft ondernomen om de verhoudingen binnen de sectie te verbeteren.

4.6.

De Raad ziet in de bevindingen van Aepos en Rocco en in hetgeen appellant overigens heeft aangevoerd onvoldoende concrete en tot betrokkene herleidbare aanwijzingen voor de conclusie dat juist betrokkene een zodanige rol speelt in de problematische werksituatie en gebrekkige onderlinge samenwerking binnen de sectie Invordering en Kwijtschelding dat van appellant in redelijkheid niet kan worden gevergd om het dienstverband met betrokkene - al dan niet in een andere sectie of op een andere afdeling binnen de gemeente - voort te zetten. Dat betekent dat appellant niet bevoegd was om betrokkene ontslag te verlenen.

4.7.

4.8.

Betrokkene heeft het nadere besluit aangevochten ten aanzien van het ontslag en niet ten aanzien van de intrekking van het schorsingsbesluit en de daarop betrekking hebbende kostenvergoeding.

4.9.

Uit 4.5 tot en met 4.7 volgt dat het nadere besluit, voor zover aangevochten, voor vernietiging in aanmerking komt.

4.10.

De Raad ziet aanleiding om zelf in de zaak te voorzien door het besluit van 30 augustus 2011 te herroepen.