Centrale Raad van Beroep, 30-06-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:2134, 14-1853 WWB

1.1.

Appellant ontving vanaf 7 september 2011 bijstand ingevolge de Wet werk en bijstand (WWB) naar de norm voor een alleenstaande. Bij zijn aanvraag heeft appellant opgegeven dat hij woonachtig was op het adres [uitkeringsadres] te [woonplaats] (uitkeringsadres).

1.2.

Bij een gerichte schriftelijke controle is in mei 2012 aan de hand van de door appellant ingeleverde bankafschriften geconstateerd dat veel pinbetalingen door hem werden gedaan in Eindhoven en omgeving, waar hij voorheen heeft samengewoond met [naam B] (B), en dat hij nog een “slapende” gezamenlijke rekening had met B. Naar aanleiding hiervan heeft de Sociale Dienst Drechtsteden (SDD) een onderzoek ingesteld naar de rechtmatigheid van de aan appellant verleende bijstand. In dat kader is appellant op 20 juni 2012 gehoord, heeft aansluitend een huisbezoek plaatsgevonden en heeft voorts onder meer een onderzoek plaatsgevonden naar de pinbetalingen van appellant en het verbruik van gas, elektriciteit en water op het uitkeringsadres. De bevindingen van dit onderzoek zijn vervat in een rapport handhaving van 21 juni 2012.

1.3.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. Appellant heeft zich in hoger beroep op hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Ter beoordeling ligt hier voor de periode van 7 september 2011, de datum met ingang waarvan het bestuur de bijstand heeft ingetrokken, tot en met 29 juni 2012, de datum van het primaire besluit.

4.2.

Het besluit tot intrekking van bijstand is een voor de betrokkene belastend besluit, waarbij het aan het bijstandverlenend orgaan is om de nodige kennis over de relevante feiten te vergaren. Dat betekent dat de last om aannemelijk te maken dat aan de voorwaarden voor intrekking is voldaan in beginsel op het bijstandverlenend orgaan rust.

4.3.

Het bestuur heeft zijn standpunt dat appellant vanaf 7 september 2011 feitelijk niet heeft gewoond op het opgegeven adres vooral gebaseerd op de pinbetalingen zoals die uit de bankafschriften van appellant blijken, op de omstandigheid dat de woning van appellant vanaf december 2011 was afgesloten van gas en elektriciteit, op de bevindingen tijdens het huisbezoek op 20 juni 2012 en op de verklaringen die appellant voorafgaande aan en tijdens dit huisbezoek heeft afgelegd.

4.4.

Appellant voert terecht aan dat uit zijn pingedrag op zich zelf niet kan worden afgeleid dat hij vanaf 7 september 2011 feitelijk niet woonde op het uitkeringsadres. Uit de beschikbare bankgegevens met betrekking tot de pintransacties blijkt dat de pinbetalingen van appellant tot januari 2012 hoofdzakelijk in [woonplaats] hebben plaatsgevonden. Vanaf november 2011 heeft appellant ook wel in Eindhoven en omgeving gepind. Appellant heeft hiervoor als verklaring gegeven dat hij in verband met medische klachten geregeld in het ziekenhuis van Eindhoven werd behandeld en dat ook zijn huisarts en apotheek daar gevestigd waren. Bovendien bezocht hij ook vaak zijn moeder, die in de omgeving van Eindhoven woont. Uit het door de SDD gemaakte overzicht van de pinbetalingen blijkt dat de data waarop de pintransacties in Eindhoven hebben plaatsgevonden veelal overeenstemmen met de data waarop appellant naar het ziekenhuis in Eindhoven is geweest en dat die data overigens vaak in de weekends waren gelegen. Daarenboven heeft appellant ook vanaf januari 2012 veelvuldig geld gepind in [woonplaats]. Uit het pingedrag van appellant kan dan ook niet worden afgeleid dat hij ten tijde hier van belang feitelijk niet woonde op het uitkeringsadres. Hieruit volgt dat het bestuur de intrekking van de bijstand ten onrechte mede heeft gebaseerd op de pintransacties.

4.5.

4.6.

Anders dan appellant stelt, bieden de bevindingen tijdens het huisbezoek op 20 juni 2012 wel een toereikende grondslag voor het standpunt van het bestuur dat hij toen zijn hoofdverblijf niet meer op het uitkeringsadres had. Tijdens het huisbezoek is geconstateerd dat de gehele woning tamelijk leeg was en een verwaarloosde indruk maakte. Er was nagenoeg geen kleding aanwezig en er is geen administratie aangetroffen. De koelkast was leeg en stond niet aan. In de slaapkamer stond een tweepersoonsbed met matras en matrashoes, maar zonder dekbed of dekens. Hieruit volgt dat het bestuur de intrekking van de bijstand wel heeft kunnen baseren op de bevindingen tijdens het huisbezoek op 20 juni 2012. Aan deze bevindingen kan echter geen terugwerkende kracht worden verleend nu daarvoor onvoldoende feitelijke grondslag bestaat. Dit betekent dat het bestuur aannemelijk heeft gemaakt dat appellant met ingang van 20 juni 2012 onjuiste gegevens heeft verstrekt over zijn woonadres en dat appellant daarom de op hem rustende inlichtingenverplichting heeft geschonden. Als gevolg hiervan kon niet worden vastgesteld of appellant nog recht op bijstand had. Het bestuur was daarom bevoegd de bijstand met ingang van 20 juni 2012 in te trekken. Appellant heeft geen gronden aangevoerd tegen de wijze waarop het bestuur van die bevoegdheid gebruik heeft gemaakt, zodat die onbesproken kan blijven.

4.7.

Uit 4.4 tot en met 4.6 volgt dat het hoger beroep slaagt, voor zover dit betrekking heeft op de intrekking van de bijstand over de periode van 7 september 2011 tot en met 19 juni 2012 en op de gehele terugvordering. De rechtbank heeft dit niet onderkend. De aangevallen uitspraak dient daarom te worden vernietigd. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad het beroep gegrond verklaren, het bestreden besluit vernietigen en het besluit van 29 juni 2012 herroepen, voor zover betrekking hebbende op de intrekking over de periode van 7 september 2011 tot en met 19 juni 2012, en de terugvordering.