Centrale Raad van Beroep, 31-07-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:2581, 14/3391 WIA

2. De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak het beroep van appellante tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

4. Het oordeel van de Raad over de aangevallen uitspraak.

Met juistheid heeft de rechtbank geoordeeld dat er geen aanleiding is om het verzekeringsgeneeskundig onderzoek voor onzorgvuldig te houden. De verzekeringsarts heeft appellante psychisch en lichamelijk onderzocht op een spreekuur en heeft dossierstudie verricht. Vervolgens heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep appellante eveneens psychisch en lichamelijk onderzocht op een spreekuur en het dossier bestudeerd. Ook heeft deze arts de door appellante in bezwaar overgelegde medische stukken betrokken bij zijn beoordeling en informatie bij de behandelend psychiater opgevraagd en deze informatie meegewogen. De stelling van appellante dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep ten onrechte geen nadere vragen heeft gesteld aan de behandelend psychiater slaagt niet. De psychiater is weliswaar niet specifiek ingegaan op de vragen van de verzekeringsarts bezwaar en beroep, maar heeft wel op diens verzoek inlichtingen verstrekt over de diagnose, behandeling en medicatie van appellante. Voor zover appellante zich op het standpunt heeft gesteld dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep net als de bedrijfsarts en Wmo-arts meer informatie bij de behandelend sector had moeten inwinnen, wordt appellante evenmin gevolgd. Raadpleging van de behandelend sector is volgens vaste rechtspraak (uitspraak van

9 maart 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BV8337) aangewezen in die gevallen waarin reeds een behandeling in gang is gezet of zal worden gezet, welke een beduidend effect zal hebben op de mogelijkheden van een betrokkene tot het verrichten van arbeid, of indien de betrokkene stelt dat de behandelend sector een beredeneerd afwijkend standpunt heeft over diens beperkingen. Van geen van beide situaties is sprake. Er zijn geen aanwijzingen dat de eigen onderzoeksbevindingen van de verzekeringsarts bezwaar en beroep, samen met de onderzoeksbevindingen van de verzekeringsarts en de in bezwaar overgelegde en opgevraagde informatie ontoereikend waren voor het vormen van een verzekeringsgeneeskundig oordeel van de verzekeringsarts bezwaar en beroep.

Terecht heeft de rechtbank overwogen dat er geen aanknopingspunten zijn voor het oordeel dat de beperkingen van appellante voor het verrichten van arbeid zijn onderschat. In de verzekeringsgeneeskundige rapporten is inzichtelijk en overtuigend gemotiveerd welke arbeidsbeperkingen appellante ondervindt en waarom geen aanleiding bestaat meer of verdergaande beperkingen aan te nemen. Volgens de verzekeringsarts is appellante vanwege een posttraumatische stressstoornis, fibromyalgie en rugklachten beperkt op het psychische en fysieke vlak. Appellante is verminderd stressbestendig en heeft moeite in de sociale omgang. Appellante kan de meeste bewegingen wel uitvoeren, maar vooral bij kracht zetten en herhaalde bewegingen nemen de klachten toe. Zij is niet in staat zware lichamelijke inspanningen te verrichten. Omdat voor de klachten van appellante geen verklaring kan worden gevonden in een organisch substraat is er volgens deze arts geen reden verdergaande beperkingen aan te nemen. Voorts bestaat geen medische indicatie voor een urenbeperking op grond van de Standaard Verminderde Arbeidsduur. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft de voor appellante vastgestelde belastbaarheid onderschreven. Volgens deze arts heeft de verzekeringsarts een midden gezocht tussen wat appellante objectief medisch kan en soms doet en wat zij zelf meent niet te kunnen. Hiertussen is een spanningsveld gelegen van psychiatrische betekenis. Appellante meer of verdergaand beperkt achten zal volgens de verzekeringsarts bezwaar en beroep een anti-revaliderend effect hebben. De omstandigheid dat de bedrijfsarts appellante (onder andere) op de aspecten zitten, staan en lopen verdergaand beperkt heeft geacht en een urenbeperking noodzakelijk heeft geacht, geeft geen aanleiding om tot een ander oordeel te komen over de voor appellante vastgestelde belastbaarheid dan de rechtbank. Volgens vaste rechtspraak (uitspraak van 4 september 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BJ7039) is het de uitsluitende taak van de verzekeringsarts om de beperkingen van verzekerden in kaart te brengen en vast te leggen in een Functionele mogelijkhedenlijst (FML) en is de verzekeringsarts daarbij niet gehouden tot een bijzondere motivering in het geval deze vastlegging een andere uitkomst heeft dan een door de bedrijfsarts ingevuld exemplaar van de FML. Ook is hierbij overwogen dat er niet aan kan worden voorbijgegaan dat een door de bedrijfsarts opgestelde FML bedoeld is om de

re-integratiemogelijkheden van de betrokkene in kaart te brengen, dus een ander doel heeft dan de beoordeling van de mate van arbeidsongeschiktheid van de betrokkene in het kader van de Wet WIA. De beoordeling door de Wmo-arts geeft evenmin aanleiding om tot een ander oordeel te komen. Los van het feit dat deze beoordeling heeft plaatsgevonden binnen een ander wettelijk kader, kan hieruit volgens de verzekeringsarts bezwaar en beroep niet worden opgemaakt dat de belastbaarheid van appellante is overschat. De beoordeling voldoet niet aan de verzekeringsgeneeskundige zorgvuldigheidsvereisten. Onder andere is geen vermelding gemaakt van lichamelijk en/of psychiatrisch onderzoek, wordt geen onderscheid gemaakt tussen objectieve waarneming en anamnese en worden geen heldere grenzen voor de belastbaarheid van appellante weergegeven. Er is geen aanleiding om deze conclusie van de verzekeringsarts bezwaar en beroep voor onjuist te houden.

5. Nu eerst in hoger beroep de arbeidskundige grondslag van het bestreden besluit voldoende deugdelijk onderbouwd is, bestaat aanleiding het Uwv te veroordelen in de proceskosten van appellante. Deze kosten worden begroot op € 980,- in beroep en op € 980,- in hoger beroep voor verleende rechtsbijstand, in totaal € 1.960,-.