Centrale Raad van Beroep, 04-09-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:3096, 12-2185 WIA

1.1.

Appellante, laatstelijk werkzaam geweest als schoonmaakster, heeft zich op 27 juli 2009 ziek gemeld vanwege zwangerschapsgerelateerde klachten. Zij heeft na afloop van haar bevallingsverlof haar werk niet hervat omdat zij last had van, onder meer, voet- en enkelklachten en ook psychische klachten. Naar aanleiding van een aanvraag op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) heeft een verzekeringsarts van het Uwv appellante onderzocht. De verzekeringsarts heeft een aantal beperkingen vastgesteld ten aanzien van het persoonlijk en sociaal functioneren van appellante. Voorts heeft hij haar beperkt geacht met betrekking tot trillingsbelasting en een aantal dynamische handelingen en statische houdingen. Ten slotte heeft de verzekeringsarts appellante beperkt geacht ten aanzien van onregelmatige werktijden/wisselende diensten en heeft hij aanleiding gezien tot het stellen van een urenbeperking tot 20 uur per week. De verzekeringsarts heeft de mogelijkheden en beperkingen van appellante vastgelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 5 mei 2011. Arbeidskundig onderzoek heeft vervolgens uitgewezen dat de mate van arbeidsongeschiktheid van appellante moet worden bepaald op 39%. Gelet op deze bevindingen heeft het Uwv bij besluit van 25 mei 2011 vastgesteld dat appellante vanaf 25 juli 2011 recht heeft op een loongerelateerde WGA-uitkering (LGU). De einddatum van de LGU is vastgesteld op 25 maart 2013.

1.2.

Naar aanleiding van het door appellante tegen het besluit van 25 mei 2011 gemaakte bezwaar heeft een verzekeringsarts bezwaar en beroep van het Uwv appellante op 25 augustus 2011 onderzocht. Op basis van eigen onderzoek en van de behandelend sociaal psychiatrisch verpleegkundige en orthopedisch chirurg van appellante verkregen inlichtingen heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep de door de verzekeringsarts in verband met de fysieke klachten aangenomen beperkingen gehandhaafd. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft appellante echter minder beperkt geacht ten aanzien van het persoonlijk en sociaal functioneren, omdat er geen sprake is van een ernstige psychiatrische stoornis. Om deze reden heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep ook geen aanleiding gezien voor een urenbeperking tot 20 uur per week. De nader vastgelegde mogelijkheden en beperkingen zijn neergelegd in een FML van 3 oktober 2011. Op basis van deze FML heeft een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep van het Uwv vastgesteld dat geen sprake is van arbeidsongeschiktheid. Gelet op deze bevindingen heeft het Uwv bij besluit van 2 november 2011 (bestreden besluit) vastgesteld dat de mate van arbeidsongeschiktheid per 25 juli 2011 minder dan 35% bedraagt, dat het besluit van 25 mei 2011 wordt ingetrokken en dat de aan appellante toegekende LGU wordt ingetrokken met ingang van twee maanden na de datum van de beslissing op bezwaar.

2.1.

In beroep heeft appellante aangevoerd dat het bestreden besluit niet zorgvuldig is voorbereid. Appellante kan zich niet vinden in de bijstelling van de FML en het vervallen van de urenbeperking. Zij acht de hiervoor gegeven motivering onvoldoende. Het Uwv is teruggekomen van een eerder medisch oordeel, waarvoor zwaardere motiveringseisen gelden. Omdat de FML van 3 oktober 2011 niet juist is, berust ook de arbeidskundige beoordeling op een onjuiste grondslag. Appellante acht voorts de intrekking van de LGU met ingang van twee maanden na de beslissing op bezwaar onjuist. Volgens appellante dient het Uwv, als er sprake is van een afname van arbeidsongeschiktheid, de uitkering op grond van artikel 56, tweede lid, van de Wet WIA voort te zetten tot het bereiken van het eind van de termijn waarvoor de LGU is verstrekt.

2.2.

Bij brief van 3 februari 2012 heeft appellante deze laatste grond nader uitgewerkt. Appellante stelt zich primair op het standpunt dat de Wet WIA niet voorziet in de mogelijkheid om, in een situatie als waarin appellante verkeert, de LGU met een uitlooptermijn van twee maanden in te trekken. Onder verwijzing naar de desbetreffende passages van de Memorie van Toelichting bij de Wet WIA (MvT) heeft appellante betoogd dat op de onder de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO) bestaande mogelijkheid een lopende uitkering met een uitlooptermijn te beëindigen, in artikel 56, tweede lid, van de Wet WIA een uitzondering is gemaakt, die tot gevolg heeft dat appellante, zou zij geen bezwaar hebben gemaakt, nog tot 25 maart 2013 recht op de haar toegekende LGU zou hebben gehad.

2.3.

De rechtbank heeft het beroep van appellante ongegrond verklaard. Zij is van oordeel dat de gedingstukken geen aanleiding geven tot twijfel aan de juistheid van de conclusies van de verzekeringsarts bezwaar en beroep over de belastbaarheid van appellante en acht deze conclusies ook overigens voldoende gemotiveerd. Appellante heeft haar standpunt dat een urenbeperking had moeten worden aangenomen onvoldoende aannemelijk gemaakt en heeft ter onderbouwing van dit standpunt ook geen medische gegevens in het geding gebracht. De rechtbank is voorts van oordeel dat uit artikel 76, eerste lid, aanhef en onder c, van de Wet WIA voor het Uwv de verplichting voortvloeit de WIA-uitkering in te trekken indien deze ten onrechte is toegekend. In het kader van de bezwaarprocedure kan aan deze verplichting buiten de gronden van het bezwaar vorm worden gegeven in de te nemen beslissing op bezwaar.

3.1.

3.2.

Het Uwv heeft zich op het standpunt gesteld dat artikel 56, tweede lid, van de Wet WIA slechts ziet op situaties waarin een verzekerde niet langer gedeeltelijk arbeidsgeschikt is. Als in de heroverweging na bezwaar alsnog wordt vastgesteld dat per einde wachttijd een verzekerde niet gedeeltelijk arbeidsongeschikt is, kan niet worden gesproken van een niet langer arbeidsongeschikt zijn. In de door appellante genoemde passages van de MvT heeft het Uwv geen aanknopingspunten gevonden om artikel 56, tweede lid, van de Wet WIA anders uit te leggen.

3.3.

Bij brief van 20 oktober 2014 heeft de Raad het Uwv de vraag voorgelegd hoe het bestreden besluit zich verhoudt tot Hoofdstuk 6B Uwv-richtlijnen bezwaarproces, Theoretische schatting bij (her)beoordeling WIA-aanspraken; heroverweging in bezwaar, versie 17 juni 2014, onderdeel 5.3, onder f (de Uwv-richtlijnen bezwaarproces). Hierin is het volgende vermeld:

3.4.

Desgevraagd heeft het Uwv nader uiteengezet dat ten tijde van de afgifte van het bestreden besluit de Uwv-richtlijnen bezwaarproces inzake een toegekende LGU-uitkering nog niet waren ingevoerd. De intrekking van de LGU-uitkering met twee maanden na afgifte, zoals neergelegd in het bestreden besluit, komt niet in strijd met deze nieuwe richtlijnen, omdat aan appellante alsnog een WW-uitkering is toegekend die evenals de (ingetrokken) LGU-uitkering loopt tot 25 maart 2013. Omdat de toekenning van de WW-uitkering tot een kleine nabetaling heeft geleid, heeft appellante hier geheel geen nadeel en zelfs een klein voordeel, aan ondervonden.

4.1.

4.2.

4.3.

Het verzoek van appellante om het Uwv te veroordelen tot vergoeding van schade in de vorm van wettelijke rente over de na te betalen Wet WIA-uitkering dient te worden afgewezen. Door appellante is niet ontkend dat de aan haar, in verband met het bestreden besluit, toegekende WW-uitkering heeft geleid tot een (kleine) nabetaling. Omzetting van de WW-uitkering naar een LGU-uitkering zal dan ook niet leiden tot een nabetaling.

5.1.

Het verzoek van appellante om schadevergoeding wegens overschrijding door de bestuursrechter van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) wordt toegewezen.

5.2.

Zoals de Raad heeft overwogen in zijn uitspraak van 26 januari 2009 (ECLI:NL:CRVB:2009:BH1009), is de redelijke termijn voor een procedure in drie instanties in zaken zoals deze in beginsel niet overschreden als die procedure in haar geheel niet langer dan vier jaar in beslag heeft genomen. In die uitspraak is verder overwogen dat de behandeling van het beroep ten hoogste anderhalf jaar en de behandeling van het hoger beroep ten hoogste twee jaar mag duren, terwijl doorgaans geen sprake zal zijn van een te lange behandelingsduur in de rechterlijke fase in haar geheel als deze niet meer dan drie en een half jaar heeft geduurd. Verder heeft de Raad in die uitspraak overwogen dat in beginsel een vergoeding van immateriële schade gepast is van € 500,- per half jaar of gedeelte daarvan waarmee de redelijke termijn in de procedure als geheel is overschreden.

5.3.

In het geval van appellante staat vast dat vanaf de datum van ontvangst van het bezwaarschrift door het Uwv op 7 juni 2011 tot de datum van deze uitspraak vier jaar en twee maanden zijn verstreken. Noch in de zaak zelf, noch in de opstelling van appellante zijn aanknopingspunten gevonden voor het oordeel dat in dit geval de totale lengte van de procedure meer dan vier jaren zou mogen bedragen. Dit betekent dat de redelijke termijn met twee maanden is overschreden.

5.4.

5.5.

Dat betekent dat de overschrijding van de redelijke termijn met twee maanden voor rekening van de Staat komt. De Staat wordt veroordeeld tot vergoeding van immateriële schade aan appellante tot een bedrag van € 500,-.