Centrale Raad van Beroep, 09-12-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:4483, 14/4896 WIA-T

1.1.

Appellant is in aanmerking gebracht voor een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW) nadat het Uwv had geweigerd hem met ingang van 31 oktober 2011 in aanmerking te brengen voor een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA). In de zaak met nummer 13/4795 WIA is bij afzonderlijke uitspraak geoordeeld dat de rechtbank het beroep van appellant tegen het besluit waarbij hem met ingang van 31 oktober 2011 een WIA-uitkering is ontzegd, terecht ongegrond heeft verklaard.

1.2.

3.1.

Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd dat de klachten die voortkomen uit de door zijn behandelend specialist vastgestelde depressie, door de artsen van het Uwv zijn onderschat. Volgens hem komen de klachten voort uit dezelfde oorzaak.

3.2.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

4.1.

De verzekeringsarts die appellant heeft gezien op 12 september 2013 heeft in zijn rapport van 16 september 2013 vermeld dat de behandeld arts in januari 2013 de diagnose depressie heeft gesteld en dat het om een andere ziekteoorzaak gaat dan bij de WIA-beoordeling. In zijn rapport van 24 januari 2014 heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep ten aanzien van de psychische component overwogen dat de grondslag voor de diagnose depressie niet duidelijk is. Voorts wordt volgens hem niet gesproken over een depressie in engere zin maar over een “stemmingsstoornis door een somatische aandoening”. Dat duidt volgens hem op een verband met de reactie van het individu op stress. Zo zijn er al vaker stress en burn-outklachten geweest. Volgens deze verzekeringsarts zijn het aanwijzingen voor een negatief copingmechanisme waaruit somberheidsklachten als reactie daarop te begrijpen zijn, niet als uiting van een depressie in engere zin. Tot slot is hij van mening dat uit een analyse van de dossiergegevens naar voren komt dat de psychische en fysieke situatie reeds lang onveranderd aan de orde is. De verzekeringsarts heeft geconcludeerd dat indien sprake zou zijn van een depressieve stoornis in engere zin, er inderdaad sprake is van een andere oorzaak van arbeidsbelemmeringen.

4.2.

Vooropgesteld wordt dat de overweging in het rapport van 24 januari 2014 dat de psychische situatie lang onveranderd aan de orde is, afwijkt van het rapport van 8 maart 2013 van verzekeringsarts I. Ebeling, waarin is vermeld dat de psychische klachten zijn toegenomen op grond waarvan hij aanvullende beperkingen heeft gesteld voor hoog handelingstempo, verhoogd persoonlijk risico, samenwerken en leidinggeven. Deze verzekeringsarts spreekt van een depressieve episode. Uit informatie van de huisarts is gebleken dat appellant in januari 2013 is gestart met antidepressiva. Sinds juli 2013 is hij onder behandeling van een psycholoog. Ook in zijn rapport van 1 november 2013 heeft Ebeling vermeld dat sprake is van een depressieve episode en heeft hij opnieuw toegenomen beperkingen vastgesteld. Op basis van het voorgaande zijn er weliswaar aanwijzingen dat de klachten en beperkingen zijn toegenomen als gevolg van een depressie, maar kan worden getwijfeld aan het standpunt dat daarbij sprake is van een andere ziekteoorzaak.

4.3.

4.4.

Uit 4.1 tot en met 4.3 vloeit voort dat het bestreden besluit niet berust op een deugdelijke medische grondslag. Teneinde te komen tot een definitieve beslechting van het geschil wordt aanleiding gezien om met toepassing van artikel 8:51d van de Algemene wet bestuursrecht en met inachtneming van de overwegingen in 4.1 tot en met 4.3, het Uwv opdracht te geven om het gebrek in het bestreden besluit te herstellen dan wel een nieuwe beslissing op bezwaar te nemen.