Centrale Raad van Beroep, 19-02-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:484, 13-3306 AW

Bij besluit van 18 februari 2011 heeft appellant vanwege ongeoorloofd verzuim van betrokkene in de periode van 31 januari 2011 tot 10 februari 2011 op grond van artikel 3:1:1, vierde lid, in samenhang met artikel 7:13:2, eerste lid, aanhef en onder h, van de Arbeidsvoorwaardenregeling gemeente Den Helder (ADH), haar bezoldiging over die periode ingehouden, uitgezonderd de uren waarin zij in deze periode gebruik heeft gemaakt van bedrijfsmaatschappelijk werk en/of mediation.

Bij besluit van 29 augustus 2011 (bestreden besluit 1) heeft appellant onder andere het tegen het besluiten van 18 februari 2011 gemaakte bezwaar ongegrond verklaard.

Bij besluit van 17 mei 2011 heeft appellant betrokkene de disciplinaire straf opgelegd van schriftelijke berisping. Het daartegen door betrokkene gemaakte bezwaar is bij besluit van

21 november 2011 (bestreden besluit 2) ongegrond verklaard.

Bij besluit van 6 juli 2011 heeft appellant betrokkene de disciplinaire straf van voorwaardelijk ontslag opgelegd met een proeftijd van twee jaar. Bij besluit van

10 augustus 2011 is het voorwaardelijk ontslag met ingang van de dag nadat dat besluit bekend is gemaakt, ten uitvoer gelegd. Bij besluit van 10 januari 2012 (bestreden besluit 3) heeft appellant de bezwaren van betrokkene tegen de besluiten van 6 juli en 10 augustus 2011 ongegrond verklaard.

Inhouding van de bezoldiging

Dit betoog slaagt. Nadat betrokkene zich vanwege spanningsklachten op

15 november 2010 had ziekgemeld, heeft de bedrijfsarts in zijn rapportage van

9 december 2010 betrokkene geschikt geacht voor hervatting in haar eigen werk. De klachten van betrokkene berusten niet op een medische ziekte of gebrek, aldus de bedrijfsarts. Er was volgens de bedrijfsarts sprake van een arbeidsconflict. Naar aanleiding van het advies van de bedrijfsarts zijn betrokkene en haar teamleider [teamleider] (A) in december 2010 een mediationtraject gestart. Betrokkene heeft haar werkzaamheden per 13 december 2010 hervat. Op 3 januari 2011 heeft zij zich wederom ziekgemeld. Bij brief van 5 januari 2011 heeft A betrokkene meegedeeld dat zij deze ziekmelding niet accepteert en dat betrokkene volgens een eerdere afspraak haar verlofuren tot eind januari 2011 dient op te nemen. Volgens het Verzuimprotocol Den Helder mag A, als leidinggevende van betrokkene, de ziekte van betrokkene zelf niet ter discussie stellen, maar is zij wel bevoegd om te bepalen of het werk kan worden verzuimd vanwege de ziekte. Tegen het niet accepteren van de ziekmelding door A is betrokkene niet opgekomen. In het kader van een arbeidsomstandighedenspreekuur op

20 januari 2011, dat op verzoek van betrokkene heeft plaatsgevonden, heeft de bedrijfsarts op 24 januari 2011 aan de gemeente meegedeeld dat er gezien de aanhoudende conflictsituatie sprake is van aanhoudende spanningen bij betrokkene. Er was voor hem evenwel geen reden zijn medisch advies te wijzigen. Dat betekent volgens de bedrijfsarts dat nog steeds geen sprake is van arbeidsongeschiktheid op medische gronden. Voorts heeft hij meegedeeld dat hij betrokkene nog gewezen heeft op de mogelijkheid van een deskundigenoordeel bij het Uwv als zij het niet met het oordeel van de bedrijfsarts eens is. Weliswaar had de bedrijfsarts ingevolge de Verzuim en Reïntegratieafspraken Gemeente Den Helder van juni 2007 geen enkele terugkoppeling uit het arbeidsomstandighedenspreekuur aan de werkgever mogen verschaffen zonder toestemming van betrokkene, maar dat doet niet af aan het oordeel van de bedrijfsarts op 20 januari 2011, namelijk dat betrokkene toen volgens de bedrijfsarts niet arbeidsongeschikt was uit hoofde van ziekte of gebrek voor het verrichten van haar werkzaamheden. Betrokkene heeft naar aanleiding van dit oordeel van de bedrijfsarts ook geen deskundigenoordeel van het Uwv gevraagd. Niet is gesteld of gebleken dat haar medische situatie na 20 januari 2011 is verslechterd. Dat betrokkene, toen haar vakantieverlof op 31 januari 2011 was afgelopen, arbeidsongeschikt was uit hoofde van ziekte of gebrek voor het verrichten van haar eigen werk, is dan ook niet komen vast te staan. Zij heeft haar werkzaamheden toen evenwel, zonder bericht, niet hervat, noch heeft zij zich ziekgemeld of een verzoek gedaan om haar verlof te verlengen. Ook na ontvangst van de brief van

1 februari 2011 waarin betrokkene is meegedeeld dat zij ongeoorloofd afwezig was, dat zij zich schuldig maakte aan plichtsverzuim en dat haar bezoldiging kan worden ingehouden, heeft betrokkene zich niet op het werk gemeld. Pas op 10 februari 2011 heeft zij haar werkzaamheden weer hervat. Onder deze omstandigheden heeft appellant terecht het niet hervatten door betrokkene van haar werkzaamheden in de periode 31 januari 2011 tot

10 februari 2011 als ongeoorloofd verzuim aangemerkt en de doorbetaling van de bezoldiging van betrokkene over die periode gestaakt.

Schriftelijke berisping

Gelet op het besluit van 17 mei 2011, de brief van 14 april 2011, waarnaar in het besluit van 17 mei 2011 is verwezen en het bestreden besluit 2 zijn aan de disciplinaire bestraffing van schriftelijke berisping de volgende gedragingen van betrokkene ten grondslag gelegd:

a. het niet in gesprek willen gaan met haar teamleider, het niet accepteren van haar leiding, het zich negatief uitlaten over anderen en het zich ongevraagd bemoeien met anderen;

b. het zich tijdens het gesprek van 21 april 2011 op bruuskerende wijze uitlaten over haar afdelingsmanager [afdelingsmanager] en teamleider A;

c. het plaatsen van een bericht op Hyves, waarin zij op onbehoorlijke wijze haar mening gaf over de vertegenwoordiging van appellant bij een zitting van de rechtbank.

Voorwaardelijk ontslag en de tenuitvoerlegging daarvan

Naar het oordeel van de Raad is niet komen vast te staan dat betrokkene zich op

23 mei 2011 zodanig negatief en kwetsend heeft uitgelaten over A en de afdelingsmanager dat dat moet worden aangemerkt als plichtsverzuim. Het door P gemaakte verslag van het gesprek van 23 mei 2011 geeft daartoe in ieder geval onvoldoende onderbouwing. Wel staat voldoende vast dat betrokkene vanaf 23 mei 2011 haar werkzaamheden niet meer heeft verricht. Ook nadat haar bij brief van 6 juni 2011 is opgedragen haar werk te hervatten heeft zij daaraan geen gehoor gegeven. De vraag die vervolgens moet worden beantwoord is of betrokkene zich daarmee schuldig heeft gemaakt aan plichtsverzuim. De Raad beantwoordt die vraag ontkennend.

De bedrijfsarts heeft in zijn rapportage van 17 mei 2011 vermeld dat hij door de aanhoudende conflictsituatie en de langdurige psychische belasting die dat bij betrokkene geeft, een geleidelijke toename van medische spanningsklachten en beperkingen ziet. Omdat het mediationtraject inmiddels zonder oplossing is beëindigd, is zijn advies om verdere stappen te zetten om tot een oplossing van het conflict te komen. Om verdere belasting vanuit de verstoorde arbeidssituatie/arbeidsconflict en daarmee toename van de medische klachten te voorkomen, adviseerde de bedrijfsarts voorts om gedurende het arbeidsconflict te kijken naar een andere, tijdelijke werkplek voor betrokkene, waar ze minder geconfronteerd wordt met de werkgerelateerde problematiek voortkomend vanuit het arbeidsconflict. Naar aanleiding van het gesprek met betrokkene op 24 mei 2011 heeft de bedrijfsarts in zijn rapportages van

25 mei 2011 vermeld dat zijn advies onveranderd is ten opzichte van zijn advies van

17 mei 2011.

De Raad kan appellant hierin niet volgen. Aan de wijze waarop de hervatting van de werkzaamheden door betrokkene zou moeten plaatsvinden heeft de bedrijfsarts voorwaarden verbonden. Die voorwaarden houden in dat het arbeidsconflict tussen betrokkene enerzijds en A en haar afdelingsmanager anderzijds moet worden opgelost en dat betrokkene, zolang dat niet het geval zal is, haar werkzaamheden uitsluitend zal kunnen hervatten onder leiding van een andere teamleider en op een andere afdeling, teneinde toename van haar medische klachten te voorkomen. Ook de GZ-psycholoog, J.Ph.P. Kroese die door de bedrijfsarts was ingeschakeld, heeft blijkens zijn rapport van 22 juni 2011 dezelfde voorwaarden gesteld aan de werkhervatting van betrokkene. Door betrokkene vanaf 23 mei 2011 haar werk te willen laten hervatten onder dezelfde leidinggevenden, terwijl het arbeidsconflict met die leidinggevenden nog niet was opgelost, heeft appellant de door de bedrijfsarts gestelde voorwaarden voor werkhervatting in het geheel niet in acht genomen. De kans dat betrokkene vanwege haar voorgeschiedenis ook met een andere leidinggevende in conflict zou kunnen komen, vormt, gezien de omstandigheden, geen deugdelijke reden om af te zien van een tijdelijke plaatsing elders. Dat betrokkene haar werkzaamheden vanaf 23 mei 2011 onder die omstandigheden dan ook niet heeft willen hervatten, is niet aan te merken als plichtsverzuim. Dat geldt ook voor het geen gehoor geven aan de dienstopdracht van 6 juni 2011 om op

7 juni 2011 haar werkzaamheden te hervatten. De omstandigheden waarin zij haar werkzaamheden zou moeten hervatten waren sinds 23 mei 2011 immers niet verbeterd, integendeel: betrokkene zou weer geconfronteerd worden met haar teamleider die inmiddels was teruggekeerd van vakantie. Appellant heeft zich onvoldoende rekenschap gegeven van de situatie van betrokkene en de beperkingen die zij daarvan ondervond. Betrokkene is, gezien het vorenstaande, door geen gehoor te geven aan die dienstopdracht maar te melden dat zij wel wil hervatten onder een tijdelijk andere leiding, niet in gebreke gebleven.

Uit het vorenstaande volgt dat appellant niet bevoegd was betrokkene disciplinair te straffen. Dat betekent dat het bestreden besluit 3 moet worden vernietigd, voor zover daarbij het voorwaardelijk strafontslag is gehandhaafd. Nu de rechtbank in de aangevallen uitspraak heeft verzuimd om bestreden besluit 3 in zoverre te vernietigen en tevens het besluit van

6 juli 2011 te herroepen, hoewel dat wel uit de overwegingen van de rechtbank volgt, zal de Raad dat alsnog doen. Daarmee is ook de grondslag aan de tenuitvoerlegging van het voorwaardelijk ontslag ontvallen. Terecht heeft de rechtbank dan ook bij de aangevallen uitspraak het bestreden besluit 3 in zoverre vernietigd en het besluit van 10 augustus 2011 herroepen. In zoverre komt de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking.

4. Er bestaat aanleiding appellant te veroordelen in de proceskosten van betrokkene in hoger beroep. Deze worden begroot op € 980,- aan kosten van rechtsbijstand.