Centrale Raad van Beroep, 01-04-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:1229, 13/5141 AOW

In bezwaar is door appellant aangevoerd dat de korting op de toeslag in strijd is met de discriminatieverboden als neergelegd in artikel 14 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) en artikel 26 van het Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten (IVBPR). De wettelijke regeling heeft tot gevolg dat er een toeslag wordt toegekend die in hoogte afhankelijk is van de leeftijd van de partner van de pensioengerechtigde, waardoor deze discriminatoir uitpakt. Verzocht wordt om de toeslag van de partner in een zodanige mate op te hogen dat de veronderstelde jaren dat zij in de toekomst in Nederland zal verblijven in relatie tot haar leeftijd wordt gecompenseerd door het tekort in opbouw vanwege de jaren dat zij in Nederland geen pensioenjaren heeft kunnen opbouwen. Op 14 augustus 2012 is een hoorzitting gehouden.

Bij besluit van 18 september 2012 (bestreden besluit) is het bezwaar ongegrond verklaard. De stelling van appellant dat een pensioengerechtigde met een jongere partner een hogere toeslag ontvangt dan een pensioengerechtigde met een oudere partner is slechts juist indien de onderscheiden partners vanaf dezelfde datum verzekeringsjaren hebben opgebouwd. Hebben zij beiden vanaf hun 15e verjaardag verzekeringstijdvakken opgebouwd, dan is er geen verschil in de hoogte van de toeslag. Verwezen wordt naar CRvB 15 mei 1991, ECLI:NL:CRVB:1991:ZB5259, waarin, onder verwijzing naar artikel 13, tweede lid, van de AOW, is overwogen dat dit stelsel, waarin de hoogte van de aanspraken wordt gerelateerd aan het aantal verzekerde of daarmee gelijk te stellen jaren, niet op die grond discriminerend kan worden geacht.

In hoger beroep heeft appellant zijn in bezwaar en beroep aangevoerde gronden in essentie herhaald.

In geschil is of de rechtbank terecht heeft geoordeeld dat de Svb de korting op de partnertoeslag van appellant terecht heeft vastgesteld op 52%.

Appellant heeft betoogd dat het in artikel 13, tweede lid, onder a, van de AOW, neergelegde stelsel ter berekening van de hoogte van de toeslag in strijd is met het verbod van leeftijdsdiscriminatie, neergelegd in het EVRM en het IVBPR. Volgens de Svb is van leeftijdsdiscriminatie geen sprake, maar is de hoogte van de toeslag gebaseerd op het aantal niet-verzekerde jaren van de partner van de pensioengerechtigde. Voor dit onderscheid bestaat, blijkens de rechtspraak, een toereikende en objectieve rechtvaardiging.

Appellant kan worden toegegeven dat de leeftijd van de jongere partner (mede) bepalend is voor het tijdvak waarbinnen, in het kader van artikel 13, tweede lid, sub a, van de AOW, wordt gekeken naar de niet-verzekerde jaren. Resteert daarom de vraag of de wetgever, voor zover dit stelsel de hoogte van de toeslag indirect relateert aan leeftijd, de grenzen van zijn beoordelingsvrijheid heeft overschreden. Dat is niet het geval. In dit verband is van belang dat artikel 14 van het EVRM, en hetzelfde geldt voor artikel 26 van het IVBPR, de wetgever op het terrein van de sociale verzekering een zeer ruime beoordelingsvrijheid laat. Van belang is verder dat het gestelde onderscheid naar leeftijd in een geval als het onderhavige niet kan worden aangemerkt als een verdacht onderscheid. Het voorgaande brengt mee dat van een schending van de artikelen 14 van het EVRM en 26 van het IVBPR slechts sprake kan zijn indien de bestreden regeling en het daarin neergelegde (indirecte) onderscheid naar leeftijd als kennelijk onredelijk moet worden aangemerkt. Van een dergelijke onredelijkheid is in dit geval geen sprake. De bestreden regeling past goed bij de aard van de AOW als opbouw- en ingezetenenverzekering, waarbij een gehuwdenpensioen op het niveau van het sociaal minimum wordt nagestreefd, zowel voor als na het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd door de oudste partner. Daaraan kan worden toegevoegd dat deze regeling elk oogmerk van discriminatie ontbeert.

5. Uit het voorgaande volgt dat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.

6. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.