Centrale Raad van Beroep, 14-04-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:1360, 15/5760 WWB

1.1.

De gemachtigde van appellante heeft bij brief van 2 november 2014 namens appellante bijzondere bijstand aangevraagd. Bij brief van 5 november 2014 heeft het college appellante verzocht om in verband met deze aanvraag voor 19 november 2014 gegevens over te leggen.

1.2.

Bij besluit van 28 november 2014, geadresseerd aan appellante, heeft het college de aanvraag van 2 november 2014 buiten behandeling gesteld.

1.3.

1.4.

1.5.

Bij besluit van 23 februari 2015 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar tegen het besluit van 31 december 2014 ongegrond verklaard, op de grond dat het college geen dwangsom is verschuldigd. Hieraan heeft het college ten grondslag gelegd dat het besluit van 28 november 2014 eerst op 5 januari 2015 door toezending aan de gemachtigde van appellante op de voorgeschreven wijze bekend is gemaakt, en derhalve binnen twee weken na de ingebrekestelling op 30 december 2014. Dat het besluit van 28 november 2014 achteraf onjuist is maakt dat niet anders.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep ongegrond verklaard.

3. Appellante heeft zich in hoger beroep op de hierna weergegeven gronden tegen deze uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Ingevolge artikel 4:17, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), voor zover van belang, verbeurt het bestuursorgaan, indien een beschikking op aanvraag niet tijdig wordt gegeven, aan de aanvrager een dwangsom voor elke dag dat het in gebreke is. Ingevolge artikel 4:17, derde lid, van de Awb is de eerste dag waarover de dwangsom is verschuldigd, de dag waarop twee weken zijn verstreken na de dag waarop de termijn voor het geven van de beschikking is verstreken en het bestuursorgaan van de aanvrager een schriftelijke ingebrekestelling heeft ontvangen.

4.3.

Appellante heeft verder aangevoerd dat het besluit van 28 november 2014 door het college is herroepen en dat het college eerst op 5 februari 2015 een inhoudelijk besluit heeft genomen op haar aanvraag van 2 november 2014. Ook hieruit volgt niet dat het college een dwangsom is verschuldigd. Bepalend is dat het besluit van 28 november 2014 een besluit is als bedoeld in artikel 1:3, eerste lid, van de Awb. De evidente onjuistheid van de inhoud van een besluit ingevolge de Awb is niet van belang bij de bepaling van het besluitkarakter. Dat ook het college het besluit achteraf niet juist vindt, maakt dat niet anders. Evenmin kan uit de totstandkomingsgeschiedenis van de Wet dwangsom en beroep bij niet tijdig beslissen (Kamerstukken II 2004-2005, 29 934, nr. 6) worden afgeleid dat het besluitkarakter afhankelijk is van de juistheid van het besluit en dat het nemen van een evident onjuist besluit wegens strijdigheid met de strekking en het doel van die wet met zich brengt dat het besluit niet als een besluit als bedoeld in de Awb moet worden aangemerkt. Met deze overwegingen sluit de Raad aan bij de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 12 maart 2014, ECLI:NL:RVS:2014:835.

4.4.

Appellante heeft tot slot aangevoerd dat het college heeft gehandeld in strijd met het verbod van détournement de pouvoir in artikel 3:3 van de Awb. Appellante heeft hierbij gewezen op de uitspraak van de rechtbank Den Haag van 26 maart 2014, ECLI:NL:RBSGR:2004:AQ2090. Deze stelling treft geen doel, reeds omdat deze uitspraak betrekking heeft op de situatie waarin een besluit werd genomen met het enkele doel om binnen de termijn te beslissen en daarmee een dwangsom te ontlopen. Dit is hier niet aan de orde omdat het college al voor de ingebrekestelling een besluit op de aanvraag van appellante heeft genomen.

4.5.

Uit 4.1 tot en met 4.4 volgt dat het hoger beroep niet slaagt zodat de aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.