Centrale Raad van Beroep, 20-04-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:1429, 15/1233 WW

1.1.

Appellant is bij besluit van 10 augustus 2012 met ingang van 1 augustus 2012 in aanmerking gebracht voor een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW). In dat besluit is appellant opgedragen wijzigingen in zijn situatie of in zijn inkomen meteen aan het Uwv door te geven.

1.2.

Appellant heeft op 18 december 2012 via de website uwv.nl/mijnuwv op een wijzigingsformulier WW gemeld: “Per 1/2/2013 ga ik beginnen als interim manager in loondienst bij [werkgeefster] . Contract is reeds getekend.”

1.3.

1.4.

Het Uwv heeft appellant op 29 januari 2013 € 1.361,60 WW-uitkering betaald over de periode van 31 december 2012 tot en met 27 januari 2013 en hem op 29 januari 2013 van deze betaling een specificatie gezonden. Bij besluit van 26 februari 2013 heeft het Uwv de WW-uitkering van appellant ingetrokken met ingang van 4 februari 2013 en daarin vermeld dat appellant op 1 februari 2013 is gaan werken. Het Uwv heeft appellant op 28 februari 2013 € 595,30 WW-uitkering betaald over de periode van 28 januari tot en met 3 februari 2013 en op 1 maart 2013 € 1.361,60 vakantietoeslag betaald over de periode van 1 augustus 2012 tot en met 3 februari 2013. Ook van die betalingen zijn op 28 februari en 1 maart 2013 specificaties aan appellant gezonden.

1.5.

Uit informatie van Suwinet van 16 april 2014 en van werkgeefster is het Uwv gebleken dat appellant per 1 januari 2013 is gaan werken. Bij besluit van 23 april 2014 heeft het Uwv de WW-uitkering van appellant ingetrokken vanaf 31 december 2012 en de volgens het Uwv onverschuldigd betaalde uitkering en vakantietoeslag tot een bedrag van € 3.369,71 van appellant teruggevorderd. Bij een tweede besluit van 23 april 2014 heeft het Uwv appellant een boete opgelegd van € 2.530,- wegens schending van de inlichtingenverplichting. Appellant heeft bezwaar gemaakt tegen het boetebesluit. Volgens appellant heeft hij via een digitaal wijzigingsformulier eind december 2012 de gewijzigde ingangsdatum van zijn werkhervatting bij het Uwv gemeld en van deze melding geen terugkoppeling of bewijs van het Uwv gekregen. Volgens appellant is een technische storing of niet beschikbaarheid binnen de ICT-keten van het Uwv mogelijk de oorzaak van dit geschil. Het Uwv heeft onvoldoende rekening gehouden met omstandigheden die behoren te leiden tot een lagere bestuurlijke boete als gevolg van verminderde verwijtbaarheid.

1.6.

3.1.

Appellant heeft in hoger beroep herhaald dat hij via een digitaal wijzigingsformulier eind december 2012 de gewijzigde ingangsdatum van zijn werkhervatting bij het Uwv heeft gemeld. De boete is volgens appellant onevenredig hoog.

3.2.

3.3.

Appellant heeft in reactie hierop gesteld dat hij zich alleen heeft gericht op het starten met de nieuwe baan en de betalingen van het Uwv in 2013 als een eindafrekening en een nabetaling van zijn vakantiegeld heeft beschouwd.

4.1.

Voor een weergave van de relevante wetgeving en uitgangspunten bij de beoordeling van een bestuurlijke boete als hier aan de orde wordt verwezen naar de overwegingen 5.4 en 7.1 tot en met 7.9 van de uitspraak van 24 november 2014, ECLI:NL:CRVB:2014:3754.

4.2.

Artikel 6, tweede lid, van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden bevat de waarborg dat een ieder tegen wie een strafvervolging is ingesteld – een boeteoplegging wordt aangemerkt als het instellen van een strafvervolging – voor onschuldig wordt gehouden, totdat zijn schuld volgens de wet is bewezen. Deze waarborg brengt mee dat het Uwv feiten moet stellen en, voor zover betwist, moet aantonen dat als gevolg van een schending van de inlichtingenverplichting onverschuldigd uitkering is betaald. In geval van twijfel dient aan de betrokkene het voordeel van de twijfel te worden gegund (vgl. overweging 4.8.3 in ECLI:NL:HR:2011:BN6324 en overweging 3.1 in ECLI:NL:RVS:2014:2511). Staat de overtreding vast, dan is van essentiële betekenis dat de overtreder van het niet nakomen van de inlichtingenverplichting niet alleen objectief maar ook subjectief een verwijt te maken valt (zie onder meer ECLI:NL:CRVB:2015:2827).

4.3.

Het Uwv heeft aan appellant kenbaar gemaakt dat hij wijzigingen snel en gemakkelijk online kan doorgeven via een wijzigingsformulier op uwv.nl/mijnuwv. Appellant heeft van deze door het Uwv geboden mogelijkheid op correcte wijze gebruik gemaakt op 18 december 2012. Appellant heeft al in zijn aanvullend bezwaarschrift gesteld dat hij, net als de werkhervatting zelf, ook de later gewijzigde ingangsdatum eind december 2012 via een digitaal wijzigingsformulier heeft gemeld en dit ter zitting nogmaals herhaald. Er is geen grond om de juistheid van deze stelling van appellant in twijfel te trekken. Voor zover er op dit punt nog onzekerheid bestaat, dient aan appellant het voordeel van de twijfel te worden gegund. Daarbij wordt in aanmerking genomen dat de mogelijkheid van een technische storing binnen de systemen voor gegevensverwerking van het Uwv in dit geval niet kan worden uitgesloten. Tevens is hierbij van belang dat onbetwist is dat de website uwv.nl een belanghebbende als appellant geen ontvangstbevestiging verstrekte dat en op welke dag een wijzigingsformulier die website heeft bereikt.

4.4.

4.5.

Aangezien grove schuld is te beschouwen als een verzwarende omstandigheid, ligt het ook op de weg van het Uwv om aan te tonen dat daarvan sprake is (vgl. overweging 5.18 in ECLI:NL:CRVB:2015:1801). Uit een oogpunt van een eenduidige en uniforme toepassing van wet- en regelgeving dient dit begrip op dezelfde wijze te worden uitgelegd als in het materiële strafrecht en in het fiscale boeterecht. Er is dus geen plaats voor een andere (ruimere) uitleg van dit begrip bij de beoordeling of een opgelegde boete in sociale zekerheidszaken een evenredige sanctie is. Indien twijfel erover bestaat of sprake is van grove schuld werkt dit ten nadele van het Uwv (vgl. overweging 4.15 in ECLI:NL:GHARN:2012:BW3433).

4.6.

Uit de enkele omstandigheid dat een belanghebbende onzorgvuldig te werk is gegaan, volgt nog niet dat deze onzorgvuldigheid kan worden aangemerkt als grove schuld. Van grove schuld kan slechts worden gesproken indien de handelwijze van de belanghebbende als een in laakbaarheid aan opzet grenzende nalatigheid moet worden gekwalificeerd (vgl. overweging 4.5 in ECLI:NL:HR:1990:ZC4481 en overweging 5.11 in ECLI:NL:CRVB:2016:8).

4.7.

Uit het feit dat appellant de betaling van WW-uitkering over de periode van 31 december 2012 tot en met 27 januari 2013 als een eindafrekening heeft beschouwd, de specificaties niet nauwkeurig heeft gelezen, aan zijn boekhouder heeft doen toekomen en daarover geen contact heeft opgenomen met het Uwv, volgt niet dat deze onzorgvuldigheid kan worden aangemerkt als grove schuld. Dit wordt niet anders door het feit dat appellant ook het intrekkingsbesluit van 26 februari 2013 niet nauwkeurig heeft gelezen.

4.8.

Het vorenstaande betekent dat de boete voor overtreding van de inlichtingenverplichting in beginsel zou moeten worden gesteld op € 297,65 (50% van het op 28 februari 2013 onverschuldigde betaalde brutobedrag van € 595,30) plus € 249,56 (50% van wat bruto te veel aan vakantietoeslag is betaald). Deze bedragen samen genomen, met toepassing van artikel 2, tweede lid, van het Boetebesluit sociale zekerheidswetten op een veelvoud van € 10,- afgerond, resulteren in een totaalbedrag van € 550,-. De in dit geding gebleken verwijtbaarheid van appellant, de omstandigheden waaronder hij zijn overtreding heeft begaan en zijn persoonlijke omstandigheden geven geen aanleiding om van een lager bedrag uit te gaan.

4.9.

Conclusie uit 4.1 tot en met 4.8 is dat het hoger beroep slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden vernietigd. Het bestreden besluit zal eveneens worden vernietigd wegens strijd met artikel 5:46, tweede lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Met toepassing van artikel 8:72a van de Awb zal een boete worden opgelegd van € 550,-, aangezien deze hier passend en geboden is.