Centrale Raad van Beroep, 26-04-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:1537, 15-4769 WWB

1.1.

Appellant ontving sinds 28 oktober 2013 bijstand ingevolge de Wet werk en bijstand (WWB).

1.2.

Bij brief van 25 juli 2014 heeft een consulent inkomen appellant gevraagd om afschriften over de periode vanaf 28 oktober 2013 van alle in zijn bezit zijnde bankrekeningen.

1.3.

1.4.

Bij besluit van 29 september 2014 heeft het college de bijstand van appellant herzien over de periode van 1 november 2013 tot en met 31 juli 2014 door de kasstortingen die in deze periode op de rekening van appellant hebben plaatsgevonden op de bijstand in mindering te brengen. Ook heeft het college - voor zover hier van belang - de kosten van bijstand over deze periode van appellant teruggevorderd tot een bedrag van in totaal € 4.777,87.

1.5.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. Appellant heeft zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Niet in geschil is dat appellant van de 31 kasstortingen geen melding heeft gedaan aan het college en dat hij daardoor de inlichtingenverplichting van artikel 17, eerste lid, van de WWB heeft geschonden.

4.2.

Volgens vaste rechtspraak (uitspraak van 7 mei 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:1450) worden kasstortingen op een bankrekening van een bijstandontvanger in beginsel als in aanmerking te nemen middelen in de zin van artikel 31, eerste lid, van de WWB beschouwd. Als deze stortingen een terugkerend of periodiek karakter hebben, door betrokkene kunnen worden aangewend voor de algemeen noodzakelijke bestaanskosten en zien op een periode waarover een beroep op bijstand is gedaan, is voorts sprake van inkomsten als bedoeld in artikel 32, eerste lid, van de WWB.

4.3.

Appellant heeft aangevoerd dat de kasstortingen niet als middelen kunnen worden gezien omdat hij de herkomst en de besteding van deze kasstortingen heeft aangetoond. De kasstortingen zijn afkomstig van de twee in 1.3 genoemde bedragen die hij in oktober 2013 en april 2014 van R heeft ontvangen. Appellant heeft die bedragen in delen op zijn bankrekening gestort als hij op schulden moest aflossen.

4.4.

De rechtbank heeft terecht overwogen dat appellant geen duidelijkheid heeft gegeven over de herkomst van de kasstortingen. De verklaring van R dat hij aan appellant twee maal een groot bedrag heeft verstrekt, geeft geen verklaring voor de 31 afzonderlijke kasstortingen van relatief kleine bedragen, zoals die uit de bankafschriften blijken. Ook komt de hoogte van die twee bedragen niet overeen met de hoogte van het totaal van de kasstortingen. Objectieve gegevens dat appellant de bedragen daadwerkelijk van R heeft ontvangen en dat hij die bedragen vervolgens in delen op zijn bankrekening heeft gestort ontbreken.

4.5.

Of appellant heeft aangetoond dat hij de kasstortingen heeft aangewend om schulden te betalen, is hier niet van belang. Appellant heeft de gelden op zijn bankrekening kunnen aanwenden voor de algemeen noodzakelijke bestaanskosten. Als hij die gelden heeft aangewend om schulden te voldoen, dan is het zijn keuze geweest dat te doen. Die keuze leidt er niet toe dat de kasstortingen niet als in aanmerking te nemen middelen kunnen worden beschouwd.

4.6.

Uit 4.3 en 4.4 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal daarom worden bevestigd.