Centrale Raad van Beroep, 29-04-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:1559, 14/2205 WIA

1.1.

Appellante was vanaf 28 februari 2011 voor de duur van twaalf maanden werkzaam bij de afdeling [naam afdeling] van de gemeente [gemeente] in de functie van [functtie A] voor 20 uur per week en met ingang van 1 april 2011 voor 32 uur per week. Zij heeft zich bij de gemeente beziggehouden met facilitaire taken, ondersteuning van het team en archiefwerkzaamheden. Op 5 juli 2011 is zij uitgevallen wegens ziekte. Het Uwv heeft appellante, na de eindiging van haar dienstbetrekking met ingang van 1 maart 2012, met ingang van deze datum in aanmerking gebracht voor een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW). Na het doorlopen van de wachttijd heeft appellante een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) aangevraagd.

1.2.

3.1.

Het Uwv heeft tijdens het hoger beroep het standpunt verlaten dat geen sprake zou zijn van verzekering voor de Wet WIA. Het Uwv heeft appellante op 8 september 2015 laten onderzoeken door een verzekeringsarts bezwaar en beroep, die de belastbaarheid en arbeidsbeperkingen van appellante per 2 juli 2013 in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) heeft vastgelegd. Vervolgens heeft een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep onderzoek verricht naar het verdienvermogen van appellante. Bij de gewijzigde beslissing op bezwaar van 9 oktober 2015 (bestreden besluit II) heeft het Uwv geweigerd om appellante in aanmerking te brengen voor een WIA-uitkering, omdat zij per 2 juli 2013 geschikt was te achten voor de arbeid die zij verrichtte voor haar uitval en daarnaast met de voorbeeldfuncties op de arbeidsmogelijkhedenlijst meer kon verdienen dan 65% van het loon van de maatgevende arbeid.

3.2.

Appellante kan zich niet verenigen met bestreden besluit II. Zij is van mening dat het medisch onderzoek op 8 september 2015 niet zorgvuldig is uitgevoerd omdat geen medische informatie is geraadpleegd, noch ingewonnen over haar medische toestand per 2 juli 2013, uit het door de verzekeringsarts bezwaar en beroep opgemaakte rapport van 10 september 2015 niet blijkt of en zo ja, op welke wijze haar toestand per die datum is beoordeeld en omdat de verzekeringsarts bezwaar en beroep het Protocol chronisch vermoeidheidssyndroom (CVS) ten onrechte niet heeft toegepast. Ter onderbouwing van haar standpunt heeft appellante een rapport van bedrijfsarts en juist drs. mr. R.L. Kloots van 12 december 2015 overgelegd. Volgens Kloots ontbreekt een motivering waarom de verzekeringsarts bezwaar en beroep de bevindingen van verzekeringsarts R. Grob-Braber en arbeidsdeskundige Griens in februari 2013 niet heeft overgenomen. Niet duidelijk is op grond waarvan aannemelijk is dat de beperkingen van appellante nadien op 2 juli 2013 zijn afgenomen. Er is volgens Kloots onvoldoende rekening gehouden met de ernstige medische beperkingen die helaas, ondanks forse inspanning, therapieresistent zijn gebleken. Appellante had in ieder geval beperkt moeten worden voor werktijden en sterk beperkt voor hand-vingergebruik. De Raad dient een deskundige te benoemen. Appellante was op de datum in geding niet geschikt voor haar eigen werk, ook al ging het om zeer lichte werkzaamheden.

3.3.

Het Uwv heeft op 16 oktober 2015 de medische gegevens overgelegd die ten grondslag liggen aan bestreden besluit II en bij brieven van 11 december 2015 en 12 februari 2016 onder overlegging van nadere rapporten van de verzekeringsarts bezwaar en beroep gereageerd op het in 3.2 weergegeven standpunt van appellante.

4.1.

De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.2.

4.3.

De vraag is of het medisch onderzoek van het Uwv zorgvuldig tot stand is gekomen, de belastbaarheid van appellante in de FML van 10 september 2015 (per 2 juli 2013) juist is vastgesteld en zo ja, of zij per 2 juli 2013 geschikt kon worden geacht voor haar eigen werk dan wel voor de voorbeeldfuncties op de arbeidsmogelijkhedenlijst.

4.4.

4.5.

4.6.

Over het verschil tussen de ZW-beoordeling en de onderhavige WIA-beoordeling heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep gesteld dat zij nagenoeg dezelfde beperkingen heeft vastgesteld als Grob-Braber. In de FML zijn beperkingen vastgesteld voor onder andere zwaar tillen of dragen, duwen en trekken, lopen en staan. Wat betreft de verschillen heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep in onder meer haar rapporten van 26 november 2015 en van 4 februari 2016 inzichtelijk en overtuigend gemotiveerd dat zij zich een toereikend beeld van de handbelastbaarheid heeft kunnen vormen, dat bij het vaststellen van de belastbaarheid rekening is gehouden met de polsklachten als gevolg van het carpaal tunnel syndroom waarvoor appellante in 2012 is geopereerd en dat er geen medische noodzaak was voor het specifiek beperken van de handen en vingers per de datum in geding. Daarnaast heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep gemotiveerd dat er geen psychische stoornis ten grondslag lag aan de beperkingen die zijn gesteld door Grob-Braber voor tijdsdruk en verantwoordelijkheid en dat er voor een urenbeperking geen aanleiding bestaat.

4.7.

Voorts heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep inzichtelijk gemotiveerd dat uit de informatie van de specialisten blijkt dat er geen duidelijke objectiveerbare afwijkingen zijn gevonden en het gebruik van krukken en een rolstoel dus uit medisch oogpunt niet noodzakelijk is. Ook heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep overtuigend gemotiveerd waarom de conclusies van revalidatiearts Van den Borne van 20 maart 2013 – dat arbeid vooralsnog niet behoort tot de mogelijkheden – niet wordt gevolgd.

4.8.

Uitgaande van de beperkingen en haar belastbaarheid volgens de FML, moet appellante in staat geacht worden haar eigen werk (zeer lichte arbeid) met ingang van 2 juli 2013 te verrichten. Aan de beoordeling van de voorbeeldfuncties op de arbeidsmogelijkhedenlijst wordt niet toegekomen.

4.9.

Gezien de overtuigende motiveringen van de verzekeringsarts bezwaar en beroep, bestaat er geen twijfel aan de juistheid van de medische grondslag van bestreden besluit II zodat een onderzoek door een onafhankelijk deskundige niet noodzakelijk is.

5.1.

Appellante heeft verzocht om vergoeding van de kosten in verband met de behandeling van het bezwaar. Nu het besluit van 27 mei 2013 niet is herroepen kan het Uwv op grond van artikel 7:15, tweede lid, van de Awb niet worden veroordeeld in de kosten van appellante in bezwaar.

5.2.

Aanleiding bestaat om het Uwv te veroordelen in de proceskosten van appellante. Deze kosten worden begroot op € 992,- in beroep en op € 1.240,- in hoger beroep voor verleende rechtsbijstand, in totaal op € 2.232,-.