Centrale Raad van Beroep, 26-05-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:1979, 15-4068 AW

Appellant was tot 1 december 2013 werkzaam voor de gemeente Nijmegen.

Bij uitspraak van 28 mei 2013, registratienummer AWB 12/6036, heeft de rechtbank Gelderland in de zaak van een collega van appellant geoordeeld dat de seniorenregeling in strijd is met artikel 125g van de Ambtenarenwet (AW), omdat niet is gebleken dat het onderscheid naar arbeidsduur, in dit geval het onderscheid tussen deeltijders en voltijders, objectief gerechtvaardigd is. Om deze reden moet de seniorenregeling in zoverre buiten toepassing worden gelaten en mag het college het betrokken verzoek om toepassing van die regeling niet op grond van de arbeidsduur afwijzen. Naar aanleiding van deze uitspraak heeft het college bij besluit van 19 juni 2013 bepaald dat de desbetreffende collega alsnog vanaf de datum van dit besluit in aanmerking komt voor de seniorenregeling naar rato van de omvang van zijn dienstbetrekking.

Op 5 augustus 2013 heeft appellant zijn leidinggevende nogmaals verzocht om gebruik te mogen maken van de seniorenregeling. Dit verzoek is vanaf die dag ingewilligd.

Bij brief van 21 november 2013 hebben appellant en zes collega’s het college verzocht om met terugwerkende kracht gebruik te kunnen maken van de seniorenregeling. Voor appellant is dit vanaf 13 februari 2010. Bij besluit van 17 december 2013 heeft het college het verzoek van appellant afgewezen.

Bij besluit van 22 mei 2014 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar tegen het besluit van 17 december 2013 gegrond verklaard, onder verwijzing naar het advies van de bezwarencommissie rechtspositie gemeente Nijmegen. Hierbij is appellant financieel gecompenseerd voor het gemiste verlof op grond van de seniorenregeling in de periode van 20 juni 2013 tot 1 december 2013. De bezwarencommissie had vastgesteld dat het college na de hiervoor genoemde uitspraak van de rechtbank van 19 juni 2013 nieuw beleid had ingezet voor toepassing van de seniorenregeling. Gelet hierop achtte de bezwarencommissie een financiële compensatie voor appellant na deze datum op zijn plaats. Voor een verdergaande terugwerkende kracht zag de commissie geen aanleiding.

Appellant heeft zich in hoger beroep gemotiveerd tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Appellant stelt zich op het standpunt dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat er geen aanleiding bestaat voor verdergaande terugwerkende kracht. Volgens appellant gaat de rechtbank eraan voorbij dat het college nimmer kenbaar heeft gemaakt dat een formeel verzoek een voorwaarde is. Bovendien levert het vereiste van een formeel verzoek een ongeoorloofd onderscheid tussen voltijders en deeltijders op, omdat in voltijd werkende collega’s die 60 jaar worden gebruik kunnen maken van de seniorenregeling zonder formeel een aanvraag te doen, terwijl in deeltijd werkende collega’s die 60 jaar worden wel een formele aanvraag moeten doen.

Het incidenteel hoger beroep van het college richt zich tegen het oordeel van de rechtbank over de mededeling in het gesprek van 13 februari 2010. Het college stelt dat de mededeling dat appellant niet in aanmerking kwam voor gebruikmaking van de seniorenregeling moet worden gelijkgesteld met een besluit. Appellant had tegen deze mededeling rechtsmiddelen kunnen aanwenden. Nu hij dat heeft nagelaten kan niet achteraf alsnog op deze beslissing worden teruggekomen.

Partijen zijn het erover eens dat een formeel verzoek, in de betekenis van een schriftelijke aanvraag, niet nodig is om een beslissing over toepassing van de seniorenregeling te verkrijgen. Een informeel, mondeling verzoek volstaat. De Raad ziet geen reden hierover anders te oordelen, met de kanttekening dat enig - vormvrij - verzoek wel nodig is, omdat voor toepassing van de seniorenregeling immers wordt vereist dat de ambtenaar dat wenst. Het betoog van appellant dat het vereiste van een formeel verzoek een ongeoorloofd onderscheid tussen voltijders en deeltijders oplevert, slaagt dus niet.

Het college heeft in zijn besluit van 17 december 2013 en in de bezwaarprocedure toegelicht dat het doel van de seniorenregeling is een vermindering van werktijd om de oudere werknemer te helpen het werk vol te houden en het risico van uitval te verkleinen. De regeling is volgens het college ontstaan in een tijd waarin men vooral voltijds werkte. Er werd een dagelijkse vermindering van de werkdruk mee beoogd en zo bezien kan daaraan geen terugwerkende kracht worden gegeven. De Raad volgt dit standpunt van het college. Na ingang van het nieuwe beleid is het tweede verzoek van appellant om toepassing van de seniorenregeling direct ingewilligd. Wat appellant heeft aangevoerd, geeft geen reden om te oordelen dat in zijn geval terugwerkende kracht tot 13 februari 2010 had moeten worden verleend. Met de, niet op de seniorenregeling of een andere bepaling in de AGN gebaseerde, financiële compensatie voor de periode vanaf 20 juni 2013 is hij niet tekortgedaan.

Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.