Centrale Raad van Beroep, 03-06-2016, ECLI:NL:CRVB:2016:2129, 14-6990 WAZ

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Daartoe heeft de rechtbank onder meer overwogen dat het niet aannemelijk is dat appellant vanaf 1 augustus 2004 bij voortduring ongeschikt is geweest voor zijn werk. Tevens heeft de rechtbank overwogen dat appellant ten aanzien van de in 2007 ingetreden arbeidsongeschiktheid niet in aanmerking kan komen voor een uitkering ingevolge de WAZ, doordat de WAZ per 1 augustus 2004 is afgeschaft.

3. In hoger beroep heeft appellant – kort en zakelijk weergegeven – het volgende aangevoerd. Hij stelt zich op het standpunt dat hij voor 1 augustus 2004 arbeidsongeschikt is geworden wegens chronische beperkingen (psychisch en lichamelijk) en daarna onafgebroken arbeidsongeschikt is gebleven. Voorts is hij van mening dat het bestreden besluit op onzorgvuldige wijze tot stand is gekomen. Ter toelichting op zijn standpunt heeft appellant nog gesteld dat hij met De Goudse tot een schikking is gekomen en dat die verzekeraar uiteindelijk een voortdurende arbeidsongeschiktheid in de periode van begin 2005 tot begin 2007 heeft erkend. Naar zijn opvatting blijkt uit de door hem overgelegde medische gegevens dat vanaf 2004 sprake is van een doorlopende arbeidsongeschiktheid. Voorts heeft hij bestreden dat het verschil in beoordelingskader tussen het Uwv en De Goudse de toekenning van een WAZ-uitkering in de weg staat.

De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Partijen houdt in dit geding verdeeld de vraag of appellant ter zake van de arbeidsongeschiktheid die op 22 oktober 2002 is ingetreden, aanspraak kan maken op een WAZ-uitkering. Daarbij spitst het geding zich toe op de vraag of hij sinds 1 augustus 2004 en in het bijzonder van januari 2005 onafgebroken arbeidsongeschikt in de zin van de WAZ is gebleven. Bij de beantwoording van die vraag zijn de volgende wettelijke bepalingen van belang.

a. gedurende de periode waarover hij aanspraak maakt op een arbeidsongeschiktheidsuitkering in verband met die arbeidsongeschiktheid, doch uitsluitend omdat de wachttijd, bedoeld in artikel 7, tweede lid, op hem van toepassing is, geen recht op arbeidsongeschiktheidsuitkering heeft;

b. (…)

c. gedurende de periode waarover hij recht heeft op arbeidsongeschiktheidsuitkering in verband met die arbeidsongeschiktheid;

d. (…)

e. gedurende het tijdvak van vier weken, bedoeld in artikel 20, eerste lid, indien dat tijdvak is aangevangen vóór de inwerkingtreding van artikel 1, onderdeel C, van de Wet einde toegang verzekering WAZ.”

Uit het samenstel van de ter zake geldende wettelijke bepalingen vloeit voort dat appellant slechts blijvend aanspraak op een WAZ-uitkering kan maken, indien zijn arbeidsongeschikt die voor 1 augustus 2004 is ingetreden, sindsdien onafgebroken heeft voortgeduurd. Daar bij is name in geschil de vraag of appellant in de periode van januari 2002 tot 22 januari 2007 arbeidsongeschikt in de zin van de WAZ is geweest. De Raad stelt in dat verband voorop dat appellant ter zake van zijn in 2002 ingetreden arbeidsongeschiktheid eerst in maart 2011 een WAZ-uitkering heeft aangevraagd. Deze aanvraag moet derhalve als laattijdig worden beschouwd. Anders dan bij een tijdige aanvraag dient bij een laattijdige aanvraag een retrospectieve beoordeling plaats te vinden over een tijdstip in een (ver) verleden. Deze omstandigheid betekent overeenkomstig de vaste rechtspraak van de Raad dat het voor risico van appellant komt, als onvoldoende gegevens over zijn gezondheidstoestand en over de arbeidskundige situatie in het betreffende tijdvak beschikbaar zijn Hieruit vloeit voort dat slechts beperkingen kunnen worden aangenomen voor zover de wel beschikbare medische gegevens daartoe voldoende grondslag vormen. Het hoort daarbij tot de medische deskundigheid van de verzekeringsarts om te beoordelen in hoeverre die wel beschikbare gegevens aannemelijk maken dat destijds bepaalde beperkingen golden.

In het onderhavige geval heeft de verzekeringsarts van appellant 35 stukken van geneeskundige en arbeidskundige aard ontvangen en bestudeerd. Daaronder bevinden zich gegevens van zijn paramedische behandelaars, zijn huisarts, uit 2004 daterende verslagen van een röntgenonderzoek en van een CT scan, een aantal psychologische en psychiatrische expertises daterend uit de periode 2003 tot en met 2009 (waaronder een op verzoek De Goudse uitgebracht rapport van psychiater Tilanus van 10 november 2004), rapporten van behandelende psychiaters uit 2003 en 2008 en brieven van een behandelend orthopedisch chirurg en neuroloog. Uit al deze gegevens heeft de verzekeringsarts geconcludeerd dat appellant na oktober 2002 enige tijd (gedeeltelijk) arbeidsongeschikt is geweest in verband met zijn psychische beperkingen, maar dat hij eind 2004 weer geschikt was voor zijn werk. Voorts heeft de verzekeringsarts geconcludeerd dat hij vanaf begin 2007 weer een periode arbeidsongeschikt is geweest; deze ongeschiktheid stond eerst in verband met de rugklachten, later in verband met de psychische klachten van appellant. Tevens heeft de verzekeringsarts uit de medische gegevens afgeleid dat voor 1 augustus 2004 appellant niet langdurig arbeidsongeschikt is geweest voor zijn werk in verband met rugklachten.

Zoals uit de overwegingen 4.5 en 4.6 naar voren komt, hebben de verzekeringsartsen alle beschikbare informatie om tot een retrospectieve beoordeling te komen van de medische beperkingen die voor appellant in de relevante periode bestonden, zorgvuldig bestudeerd. Op grond van dit zorgvuldige onderzoek zijn zij inzichtelijk en gemotiveerd tot de conclusie gekomen dat eind 2004 geen sprake meer was van objectiveerbare medische beperkingen ten aanzien van het verrichten van arbeid. Daarbij onderschrijft de Raad dan ook het oordeel van de rechtbank. Dit betekent dat – gelet op het hiervoor vermelde overgangsrecht – appellant bij het ontstaan van lichamelijke of psychische beperkingen na eind 2004 geen beroep meer kon doen op de WAZ.

Bij het ontbreken van relevante medische beperkingen is een arbeidskundige bepaling van de mate van arbeidsongeschiktheid niet aan de orde, zodat eventuele verschillen in het beoordelingskader van de WAZ en een particuliere arbeidsongeschiktheidsverzekering geen rol spelen bij bepaling van de aanspraak van appellant op een WAZ-uitkering.

Hetgeen in 4.2 tot en met 4.9 is overwogen leidt tot de conclusie dat appellant na januari 2005 niet meer verzekerd was voor de WAZ. Hij kan dan ook niet meer in aanmerking komen voor een uitkering ingevolge die wet ter zake van de arbeidsongeschiktheid die in januari 2007 is ingetreden. Hieruit volgt dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd.